Omdat het vrij gecompliceerd, en ook niet helemaal zeker is, wat er nu precies met mij en mijn huid aan de hand is, kan ik begrijpen dat het voor jullie best verwarrend is geweest: soms zag je wel make-up op mijn huid, soms geen make-up, dan was er weer veel onrust te zien, en dan niet. Altijd vertelde ik stukjes, altijd kleine deeltjes of korte antwoorden, maar nooit het hele verhaal. Nu ik zelf last heb van mijn huid ontdek ik pas hoeveel anderen ook vergelijkbare of andere problemen hebben. Vandaar mijn besluit om in deze post eens alles, uitgebreid te vertellen. In de hoop dat je het ook inspirerend en/of interessant vindt om te lezen, als je (gelukkig!) géén last hebt van je huid.
‘Heb je haar weer met haar gezeur’, denk je misschien. Nee, het is niet mijn bedoeling weer de aandacht op mijn huidproblemen te vestigen, ik wil alleen graag duidelijkheid brengen en eventueel hulp bieden aan anderen. Deze post verdient dan ook niet de schoonheidsprijs als het aankomt op kort- en bondigheid.
Ik wil meteen van de gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken die me iedere keer weer sterkte wenste en belangstelling heeft getoond. Zo cliché, maar het maakt het echt makkelijker!
Ik begin bij het begin. Mijn huid is altijd heel goed geweest. Ik ben een brave crème-smeerder, maar had nooit het gevoel dat mijn huid het écht nodig had – ik deed het puur als ‘extra’tje’. In de puberteit heb ik weinig tot geen onzuiverheden gehad, mijn huid heeft nooit moeilijk gedaan over make-up, ik heb nooit een vorm van eczeem gehad. Er is simpelweg nooit iets aan de hand geweest. Nu pas ontdek ik hoe lang en veel sommige anderen met hun huid tobben. Zij vinden waarschijnlijk (en terecht) dat ik me grotendeels aanstel, maar je moet begrijpen: ik moet van ‘ver’ komen, ik ben dit niet gewend. Ik schrik nog steeds regelmatig als ik in de spiegel kijk, en ik kan nog moeilijk aan mijn huid zitten of er valt een schilfer af.
Mijn problemen zijn al veel eerder begonnen dan de meeste van jullie waarschijnlijk weten: in juni. Toen ik mijn eindexamens heb gedaan, kreeg ik kort daarna plots jeuk rondom mijn ogen. Er ontstonden rode vlekken onder mijn ogen en op mijn oogleden. Toen deze niet na een aantal dagen verdwenen, ben ik naar de huisarts gegaan. ‘Gewoon droge plekjes’, zei zij. Dat had ik me nooit moeten wijsmaken, want ik weet heus wel wat droge plekjes zijn (en dat waren die niet!), maar ik was al zo opgelucht dat ze niet dacht dat ik allergisch was voor ‘iets van make-up’. Daar was ik toen al bang voor!
Met een extra vette crème ging het wat beter, maar vanaf toen kreeg ik mijn huid nooit meer onder controle. Verschillende klachten kreeg ik gedurende de maanden die volgden: een hele hardnekkige oogontsteking, dikke ogen (met name in de ochtend), branderige en rode ooglopen, het gevoel dat mijn ogen geen make-up meer konden verdragen. De huisarts probeerde steeds plaatselijk de klachten weg te nemen, maar dat lukte altijd maar gedeeltelijk.
In september kon ik gewoon niet ontkennen dat ik ineens puisten kreeg over mijn gezicht. Iedereen heeft wel eens een puistje, maar dit was ronduit opvallend. Dat mijn huidproblemen gingen verspreiden, baarde me natuurlijk ernstige zorgen! Omdat ik geen andere oplossing kon bedenken, en me ook schaamde, smeerde ik de boel gewoon vol met make-up. En toen ging het écht mis. In een paar dagen kreeg ik uitslag over mijn wang, werden mijn ogen weer gezwollen, werd mijn huid extreem droog, en ontstond er eczeem rondom mijn ogen. Dat beeld kennen jullie waarschijnlijk allemaal nog van deze foto, die ik gebruikte in mijn column van een aantal weken terug. Op die foto is het licht erg flatterend, geloof me.
Voor het eerst had ik nu ook fysiek echt veel last van mijn huid. Het brandde, trok, jeukte en het hield me de hele nacht wakker – de aanraking met mijn kussen was simpelweg te irriterend. Na het weekend was het eerste wat ik deed opnieuw naar de huisarts gaan. Ik kreeg een zalfje van haar en werd doorverwezen naar de dermatoloog. ‘Acne rosaria’ noemde de huisarts mijn klachten: acne veroorzaakt door een allergische reactie, vermoedelijk van cosmetica.
Het zalfje hielp, gelukkig. Mijn gezicht werd rustiger, maar ik gebruikte ook geen make-up meer. De klachten gingen echter zeker niet helemaal weg. Relatief snel (na ongeveer een week) kon ik bij de dermatoloog terecht. Al tijden wilde ik naar de dermatoloog. In mijn ogen (zij was tenslotte huid specialist) kon zij me nou eens echt verduidelijking brengen. Wat een teleurstelling!
‘Je hebt eczeem’, constateerde ze. En vervolgens: ‘Dat kan door allerlei oorzaken komen. Het enige wat we kunnen doen is een allergietest en je een hormoonzalf geven tegen de klachten. Preventief werk kunnen we niet doen’. Hopeloos ging ik naar huis! Ik moest langer dan een maand wachten op een allergietest, ik wist niets over de oorzaak van mijn probleem, en moest er dus gewoon mee leren leven dat ik huidproblemen had en in ieder geval tot de allergietest geen make-up meer kon dragen.
Dat kon ik op dat moment echt nog niet accepteren. Ik wilde wat doen! Middagen heb ik op Internet gezocht naar stoffen die veel voorkomen als allergie. Het is niet aan te raden: ik werd knettergek van al die verschillende ervaringen. Ik kon wel voor álles allergisch zijn, en zoals de één heel postief reageert op een stof, is dit bij een ander weer heel negatief.
Ik ben zelf pleisters gaan plakken in mijn elleboog. Hier deed ik make-up onder, en deze liet ik twee dagen zitten. Als ik allergisch was, moest ik bij het verwijderen van de pleisters na deze periode een allergische reactie zien. Op geen enkel product reageerde mijn huid allergisch. De hormoonzalf die ik van de dermatoloog had gekregen hielp totaal niet, een alternatief middel was er niet. Inmiddels had ik verschillende aanknopingspunten die me vertelden dat ik geen allergie had. Aan de ene kant was dat een opluchting, aan de andere kant onstonden er alleen maar nog meer vragen. Want als het niet het meest voor de hand liggende was, wat had ik dan wel?
Heb jij tot nu toe iets herkenbaars gelezen?
Foto’s door Bas Visserman, mij en Saskia van Schaik.
