Afgelopen woensdagmiddag vroeg ik jullie op Twitter wat ik ‘s avonds zou gaan doen. Ik hing er een leuke actie aan op: als je het goed raadde, kreeg je vijf keer zoveel kans bij de Volg & RT-actie, die op dit moment loopt. Hoewel ik wel twee hints heb gegeven, was ik toch verbaasd dat het inderdaad geraden werd; ik keurde zes antwoorden goed! Ook de onjuiste oplossingen waren trouwens hilarisch om te lezen.
De titel laat niet te veel aan je fantasie over: ik ging naar The Voice in concert! Misschien een heel stuk suffer dan naar een rocker, Hip-Hopper, of andere wereldster, maar ik geloof dat het voor mij niet zoveel uitmaakt wie de hoofact is. Als de muziek je enigszins ligt, dan wordt de rest toch opgevuld door de sfeer, door het feit dat je verrast wordt door de artiest (vooral dat is leuk als je geen die-hard fan bent), en door de show. Ik ben overigens echt geen ervaren ‘ganger’: als je K3 en Kabouter Plop niet meetelt, zijn de concerten waar ik heen ben geweest op één hand te tellen.
Hoewel het er (ook voor mijn directe omgeving) niet zo bovenop ligt als mijn passie voor mode, is muziek héél belangrijk voor mij. Ik kan simpelweg eigenlijk niet zonder. Als ik als klein meisje terugkwam van vakantie, was het eerste wat ik deed (ja, voordat ik überhaupt mijn jas uit had gedaan) heel harde muziek opzetten en er even niets anders meer laten zijn dan dat. Door muziek kan ik elke vorm van emotie beter verwerken.
De talentenjachten die we de afgelopen jaren op tv hebben gezien, zijn voor mij echt jeugdsentiment. Dan heb ik het over de zang-varianten. Ik geloof niet dat ik van al die talentenjachten een handvol afleveringen gemist heb. Terwijl ik helemaal niet veel televisie meer kijk (naast Boulevard en GTST als het zo uitkomt, en nog wat mode-gerelateerde programma’s heb je het dan wel gehad). Het idee is: die programma’s brengen voor mij de magie terug die ik vroeger had, toen ik zo’n programma keek.
In 2003 (toen werd de eerste Idols-winnaar bekend) was ik tien jaar. De leeftijd dat ik nog elke avond bij mijn vader op schoot kroop, en de zaterdagavond nog speciaal was omdat ik later op mocht blijven. Héél stil zat ik dan, zodat mijn vader in slaap zou vallen, en ik stiekem tóch de uitslag kon zien – wat anders niet gebeurde. De avond dat ik zenuwachtig werd van de Idols-tune. Dat ik een bakje chips mocht halen in de reclame. En ook de avond die zo leeg en kaal was, dat ik liever wilde dat ie zó voorbij was, toen Idols eenmaal was afgelopen.
Hoewel ik inmiddels tien keer een winnaar een winnaar heb zien worden, de vrijdag- of zaterdagavond net als alle avonden is, en ik soms éigenlijk voor de uitslag gewoon al wil gaan slapen… omdat mijn zusje nu ongeveer dezelfde leeftijd heeft als ik toen, mijn vader nog steeds in slaap valt, en die tune me nog steeds zenuwachtig maakt, blijft de vrijdagavond voorlopig ingeschakeld op RTL 4.
2 minuten voor aanvang!
De show werd geopend door Charly en Laura, en zo waren er gedurende avond meer duetten. In dit geval tussen Wouter en Michelle. Ik moet zeggen dat Wouter verbazend ‘aanwezig’ was op het podium, en dat Michelle dus lichtelijk door hem werd ondergesneeuwd. Wouter was ook de enige die meedeed aan vier nummers.
Er kan bijna geen twijfel over bestaan dat Sharon de ster was van de avond. Natuurlijk heb je wel een beetje gelijk als je zegt dat het wel erg Beyoncé-like is, maar dat idee komt volgens mij meer door het feit dat ze ook een getint huidje heeft. Ik vind haar heel krachtig op het podium en een enorme artiest. Ze brengt een geweldige energie met zich mee, en presteert op alle fronten. Ze is dan ook zeker mijn favoriet, en ik denk dat ze een goede kans maakt het tot de finale te schoppen.
Wie ongetwijfeld mijn tweede favoriet is, is Paul. Wie hem op tv over the top vindt, moet hem zeker eens live horen, want daar komt dat over the top helemaal van pas. Als er iemand uniek is en te herkennen, dan is het Paul wel – zowel aan zijn stem, als aan zijn performen.
Om jullie nog wat dichterbij het ‘Voice’-gevoel te laten komen, heb ik zijn Born this way gefilmd. De bas kraakt héél erg, dus het is geen genot om naar te luisteren, maar wellicht wel leuk om even zijn optreden te zien.
De toegift kon natuurlijk niets anders zijn dan one thousand voices door alle kandidaten.
De show was één brok aan herkenning als je het programma gevolgd hebt. Ik denk echter, om het concert te waarderen, dat je wel echt fan moet zijn van het programma – niet zozeer van één artiest bijvoorbeeld. Gemiddeld deden alle kandidaten twee liedjes (solo of duet), het is zonde als je de rest van de avond niet kunt genieten natuurlijk.
Herkenning dus, want er was weinig vernieuwends. Alle beelden die ze laten zien waren volgens mij op televisie al uitgezonden, sommige outfits waren hetzelfde (er werd niet eens omgekleed, bóeh!), en vrijwel alle liedjes (op misschien twee duetten na) zijn op televisie al gezongen. Het concert was dus vooral bestemd voor mensen zoals ik – die dat jeugdsentiment eens live wilde meemaken.
Ik moet zeggen dat het concert ons een andere kijk op sommige kandidaten heeft gegeven. Bij een concert als deze is er geen jury, is er ook niet eens zozeer een ‘Voice’, er is een optreden. En daar blijkt de ene kandidaat toch overduidelijk sterker in de andere (wat ook aan het publiek te merken was).
Ga jij wel eens naar een concert? En zou je naar een concert als TVOH in concert gaan? Kijk je überhaupt naar het programma op de vrijdagavond? Zo ja: heb je een favoriete kandidaat?
Foto’s en video door mij. Eerste foto door Jan Neman.
