Nu ik erover nadenk: best raar eigenlijk, dat er nooit eerder een ‘ongeluk’ is gebeurd. Tijdens het maken van de outfit foto’s, wat ik inmiddels bijna 1000 keer heb gedaan gok ik, heb ik heel wat meegemaakt. Zoals opmerkingen die mensen heel origineel vinden van zichzelf, maar die ik al tig keer heb gehoord. Of boze bejaarden, omdat ik in hun tuin was gaan staan, en vervolgens zei: ‘Ik dacht dat het toch toch alleen maar onkruid was’. Ik ben wel eens in een wijk terecht gekomen die wel een rare sekte leek, waarbij je echt weg werd gekeken als je daar niet vandaan kwam en die nog het meeste weg had van de zigeunersfeer in Big, fat, gypsy wedding.
Oh, ik zal je vast gerust stellen: niet dat er nu wel iets ernstigs gebeurd is hoor. Ik ging ‘gewoon’ door mijn enkel. En nee, ik had géén hakken aan (voor iedereen die nu ‘zie je wel!’ wil roepen) en nee ik was niet op één of andere muur geklauterd waar ik af moest springen. Ik maakte gewoon een sprongetje. Niet de allergekste, raarste of hoogste die ik ooit heb gemaakt, maar gewoon een sprongetje. En toen: ‘au’! Niet dat ik dagenlang verrekte van de pijn. Ik hield er alleen zo’n vervelend, zeurderig gevoel aan over. En een zwakke enkel voorlopig, wellicht.
Maar gek dus, als ik erover nadenk. Ik heb gedurende de winters die ik als blogger meemaakte al menig hondenuitlaatster op haar achterwerk zien vallen. Je moet weten dat Arnhem-Noord, waar ik woon, één groot heuvelgebied is en in de winter dus zo af en toe een combinatie van een skipiste en een ijsbaan. Waar een hondenuitlaatster dus onbedoeld haar hondje inhaalde, stapte ik heel vrolijk met mijn hakken door het ijs. Als mijn vriendje nog niet durfde, was ik allang beneden: die hakken geven namelijk alleen maar lekker veel houvast. Ook ben ik tegen net bespoten muren en verkeerde bomen gaan staan, heb ik op een hel van een ijzeren plaat gezeten (deze) en ben ik weggefikt in de volle zon (deze)… maar dat was allemaal bewust, en is allemaal goed gekomen. Het leven kun je niet plannen: je gaat niet door je enkel bij die absurt hoge sprong mét hakken. Je gaat onderuit als je het niet verwacht.
Ook al is het niet te vergelijken: na die verzwikte enkel, was het eerste dat ik dacht: Percy Irausquin. Nee, natuurlijk mag ik dat niet vergelijken -het werd immers Percy’s dood- maar ik zie toch wel paralellen. Dat ik overal in Nederland, in het buitenland ook trouwens, foto’s heb gemaakt zonder er ooit een schrammetje aan over te houden, en dat ik op de normaalste maandag van het jaar, vlakbij huis, een verkeerd sprongetje maakt. Dat dacht ik ook toen ik hoorde van Percy’s dood: dat je de hele wereld over gevlogen bent, met bloed, zweet en tranen honderden jurken in elkaar hebt genaaid, je hele leven hebt gevochten om te komen waar je nu bent…. en dan glij je uit in de douche. Ja, als gevolg van een hersenbloeding. Maar laten we eerlijk zijn: zonder bloeding had het ook kunnen gebeuren.
Om dit stukje nog maar even een positieve lading te geven (“Je gaat onderuit als je het niet verwacht” valt tenslotte niet echt in die categorie): het omgekeerde kan natuurlijk ook het geval zijn. Geluk zit net zo goed in een klein hoekje. Afgelopen weekend waren we bij kennisen in Rosmalen, toen ik voor het eerst het ‘levensverhaal’ van de man hoorde. Ja, natuurlijk wist ik veel flarden al wel, maar die voorheen, als kind, bij mij heel anders binnen gekomen. Het is toch bizar om te horen dat iemand keelkanker (toch niet zomaar een vorm van kanker) overleeft, zijn been moet laten amputeren na te zijn overreden, maar deze op het laatste moment tóch gered wordt, vier vingers verloren is door een machine, maar op geen enkel punt gehandicapt, zijn kind jong verloren (ook aan een ongeluk nota bene), en als klap op de vuurpijl: bij controle voor die keelkanker (gewoon voor de zekerheid) binnen twee minuten op de operatietafel ligt omdat zijn hart het anders binnen zéér korte tijd zou begeven? Dan zat het geluk dat hij net toevallig die controle had, toch écht wel in een klein hoekje. Maar wat geen geluk is: nog still standing strong zijn. Dat is dan ook de boodschap waar ik mezelf en jullie vandaag nog eens aan wil herinneren: je hebt geen invloed op wat je overkomt, wel hoe je daarmee omgaat.
Heb jij weleens een (on)geluk in een klein hoekje meegemaakt?
Foto door mij.
