Ja, ik weet het, ik weet het. Het is nog wel iets warmer weer dan alleen sandaaltjesweer, maar sorry, oké? Dat ik niet meteen in minder dan een hempje op straat loop. Dat heeft niets te maken met schaamte voor mijn bleke huid, met inspiratieloosheid voor zomerkleding, met een protest tegen het mooie weer (integendeel!) of wat dan ook. Reden 1 is simpelweg dat ik het niet zo snel warm heb (en er een hekel aan heb dat ik meteen zit te blauwbekken wanneer het ‘s avonds afkoelt) en reden 2 is dat ik gewoon nog even moet wennen aan die omslag. Ik bedoel: hoe lang is het geleden dat ik mijn paraplu bijna niet vast kon houden omdat het hoosde en stormde? Dat bedoel ik. Zelfs de sneeuw is voor mijn gevoel nog niet eens zover weg (drie maanden immers maar). Dus het, het komt: de blote benen, de blote schouders, armen, ruggen en wat dan ook. Gun me gewoon héél even de tijd om te beginnen met sandaaltjes. Zo, dat is eruit. Nadat ik bovenstaande zo’n tig keer heb moeten uitleggen aan deze of gene ben ik blij dat het nu zwart op wit staat.
Verder heb ik niets te klagen en ook niet zoveel specifiek te prijzen over deze outfit. Het is mijn ding, ik voel me er lekker in, ik ben blij als ik de foto’s terugzie en ondanks dat ik al tijden doe met de legging en de playsuit – ik raak er niet op uitgekeken. De van Haren sandaaltjes zijn wel van dit seizoen, en maken het geheel helemaal af. Sandaaltjes in een bruine kleur miste ik nog, dus ik ben blij dat mijn garderobe daar nu mee is aangevuld.
Wat vind jij van deze outfit?
Foto’s door Bas Visserman.
