“Je bent je eigen visitekaartje”; een gezegde waar ik regelmatig over nadenk. Vandaar dat ik er vandaag graag jullie mening over wil weten.
Er is één moment geweest de afgelopen jaren waardoor ik twijfelde of ik wel écht van mode hield. Ik wilde er namelijk niet áltijd modisch, up-to-date, gestyled, top uitzien. Hoeveel ik ook van mijn ‘werk’ houdt: een dagje vrij heeft ieder mens nodig. Zo zie ik dat. Al snel realiseerde ik me dan ook dat een dagje vrij willen niet betekent dat ik niet van mijn ‘werk’ houd. Het is onzin dat ik niet genoeg van mode houd, omdat ik er niet élke dag op mijn best uitzie. Mijn grote voorbeeld waren daarbij de ‘grote’ modeontwerpers. Niet dat ik mezelf met hen vergelijk, maar velen van hen zien er niet uit om door een ringetje te halen terwijl ze wel de mooiste dingen maken.
Aan de andere kant: als je als styliste een shoot moet stylen terwijl je er zelf niet uitziet geeft dat weinig vertrouwen naar je klant toe. Wat dat betreft ben je inderdaad je eigen visitekaartje en kún je je uiterlijk gebruiken om te laten zien dat je professioneel en kundig bent. Het gaat hier echter wel om een kwestie van verwachtingen: zoals ik al zei daalt het vertrouwen van de klant waarschijnlijk alleen, terwijl je helemaal geen slechter werk hoeft af te leveren in een slechtere outfit. Zoals de meeste van ons wel weten: uiterlijk zegt zeker iets over een persoon, maar een uiterlijk kan je ook helemaal op het verkeerde been zetten. Heb je het nooit meegemaakt dat je een type met een slordig, armoedig uiterlijk tegenkwam? Waar je stiekem een beetje op neerkeek? Maar die later bijvoorbeeld heel wijs en slim bleek te zijn? Waardoor je ineens heel veel respect voor zo’n persoon krijgt?
“Werkzaam in de mode dien je er altijd top uit te zien: je bent immers je eigen visitekaartje”.
Mijn reactie hierop zou zijn: ‘nee’. Als ontwerper dien je mooie ontwerpen te maken, als styliste dien je je cliënten mooi aan te kleden: je eigen uiterlijk is daarbij ondergeschikt. Bij een blogger als ik is uiterlijk natuurlijk een stuk meer van belang, maar ik ben me steeds onafhankelijker van mijn uiterlijk gaan voelen. Als jonger meisje dacht ik dat ik met mijn uiterlijk moest ‘bewijzen’ dat mode mijn grote passie was, maar nu ben ik hier zelf genoeg van overtuigd en heb ik bijna geen enkele bewijsdrang meer. Ik vind het persoonlijk vooral belangrijk dat ik jullie kan inspireren, en dat kan alleen als ik soms ook even níet nadenk over wat ik aandoe. Zoals een schilder een stapje terug neemt om beter naar zijn schilderij te kunnen kijken. Begrijp je?
Ingewikkeld hè? Wat is jouw mening? Ik ben erg benieuwd naar of jij het eens bent met de stelling en waarom. Onthoud: niets is fout of stom, het delen van jouw visie wordt alleen maar gewaardeerd.
