Mijlpalen. Ik houd ervan. Mijn allergrootste is en blijft het behalen van mijn VWO-diploma (ik schrijf het nog maar eens op, zodat ik nog eens goed kan zuchten om het feit dat dat achter de rug is), maar ook rondom mijn blog sta ik altijd weer even te springen bij elke mijlpaal. Waarop Vera dan zou zeggen: ‘Houd jij dat allemaal bij?’. Ja, natuurlijk! Ik zou niet weten hoe ik het zou kunnen laten het níet bij te houden.
Deze week haalde ik de 550 Facebook fans, 1700 Twitter volgers, maar vooral… 1000 Bloglovin volgers. Daar keek ik al zó lang naar uit, en -eerlijk is eerlijk- het ging me allemaal zó langzaam, dat ik nu zo opgelucht ben dat ik echt wel kan janken als de teller inmiddels weer op 999 staat (ik durf dus niet te kijken, doen jullie het even voor me?).
Vandaar die lelijke Paint-cirkel dames en heren: ik ben gewoon té blij om zin te hebben binnen de lijntjes te tekenen.
Het is natuurlijk voor iedereen anders wanneer iets een mijlpaal is, maar ik ben iemand die het leven niet makkelijk vind (dat klinkt nogal dramatisch, maar ja: zo is het nu eenmaal), en als je iets snel bestempelt als een mijlpaal (om trots op te zijn) dan maakt dat het leven wat mij betreft gewoon een stuk aangenamer.
Het kost me even slikken voor het ik het durf op te schrijven, maar hier komt ie dan: dat ik het leven niet zo makkelijk vind, gaat natuurlijk niet zonder consequenties. Het maakt dat ik dagen heb gehad dat ik écht mijn bed niet uit kon komen. Niet omdat ik een beetje moe was of even geen zin had. Nog wat wilde luieren of niet wist wat ik moest onbijten, nee: omdat ik gewoon even de motivatie er niet meer voor had. Daar heb ik een hoop hulp bij gehad, maar die hulp gaat ook niet zonder slag of stoot. Om tegen een wildvreemde je hele hebben en houden bloot te geven, dingen te vertellen waar je zelfs niets van begrijpt, dingen te vertellen waar ik me voor schaam, dat wordt bij elk bezoekje een enorm tegenop zien. Je kunt je voorstellen dat het in beginsel maakte dat ik al helemáál mijn bed niet meer uit wilde komen en het liefste mijn kop in het zand stak. Want ohja: dát was pas een mijlpaal. Niet meer mijn kop in het zand steken maar überhaupt tegen mijn omgeving durven zeggen: ik geloof dat ik hulp nodig heb.
Nadat mijn reisje naar therapie zo’n twee keer met een hoop gehuil en gekrijs fout was gegaan, ging ik wekenlang netjes aan het handje van mijn vader. Figuurlijk dan, dat nog net wel. Dat hielp alleen al omdat ik wist dat de vraag stellen of ik nog terug kon absoluut geen zin had. Vorige week ging ik voor het eerst alleen. Ik heb gelopen. Zo’n kilometer, gok ik, pasje voor pasje en het was alsof ik naar de bakker liep. ‘Ik kan dit’. Dat lopen was één mijlpaal, het feit dat ik wist dat ik het kon was er nog één.
Nu ik toch op de biechtstoel zit, komt hier ook maar meteen de rest. Om eerlijk te zijn slikte ik niet alleen een hele dosis pillen voor mijn huid, maar ook ter ondersteuning van die therapie. En daar stopte ik ook maar meteen mee, toen ik besloot die voedingssupplementen aan de wilgen te hangen (zie deze post). Omdat ik wist dat ik het kon en omdat ik potverdrie niet afhankelijk wilde zijn van een stel pillen.
Lekker eigenwijs ging ik cold turkey (de bijsluiter zegt: AFBOUWEN!) en -wat ik normaal echt totaal niet doe- ik vertelde het in eerste instantie ook tegen niemand. Dat deed ik alleen maar omdat ik wist dat er niets was om zorgen over te maken, want ik wist dat ik het kon. Dat die pillen niets anders meer deden dan me ziek te laten vóelen. Zowel fysiek als mentaal. En als ik wéét dat ik iets kan, dan kan ik het ook. ‘Waar een wil is een weg’ is in mijn geweten een ijzersterke wet. En dus gebeurde het ook. Zonder blikken of blozen. Zonder gehuil of gekrijs. Cold turkey.
Dat ik dit nu allemaal deel met de hele wereld omdat ik het vertrouwen heb gekregen dat er niets is om bang voor te zijn (‘angst is een slechte raadgever’ is er één die ik zou onthouden): nog een mijlpaal.
Vergeet vooral niet, in het geval je nu denkt dat ik een ijzersterke tante ben die alles overwint en die nu elke morgen vol goede moed haar bed uit sprint (not true!), mijlpalen zijn alleen maar te behalen wanneer je (hallo cliché!) dieptepunten hebt gekend en ervoor hebt moeten knokken. Dus – al klinkt het als een paradox- een beetje knokken in het leven zorgt voor persoonlijke mijlpalen en hoe meer je er daarvan hebt hoe makkelijker het leven wordt. Denk daar maar eens overna.
