Bas Kosters zijn shows staan bekend om het nodige spektakel. Bas noemde dat afgelopen vrijdag, toen hij zijn lente/zomer 2013 show – LOVE, FUCK, YEAH- toonde, ook weer eens. Máár zegt hij: ‘Met deze show wil ik laten zien dat mijn shows ook inhoudelijk een spektakel kunnen zijn’.
Ongetwijfeld is er een verband tussen het feit dat Bas vertelde dat hij inmiddels alweer 35 is (nooit gedacht), het feit dat hij een jaar vol hoogtepunten en dieptepunten achter zich heeft liggen (waar hij ook niet over schroomt te vertellen), en het feit dat hij wat rustiger lijkt te zijn geworden en zich inderdaad wat meer op de inhoud richt. Wat niet wegneemt dat Bas Bas blijft, en dat zijn shows nog steeds een spektakel zijn. Zo bleek afgelopen vrijdag dus maar weer.
Hoewel ik vind dat Bas zijn ‘modevisie’ best wel dicht bij die van mij ligt, heb ik nog nooit in het ‘echt’ wat van hem gezien. De beelden van Bas’ openingsshow tijdens de vorige Fashionweek (er werd nog tijden nagepraat over zijn ‘dansende modellen’) stonden nog lange tijd in mijn geheugen gegrift, ook al was ik er dan dus zelf niet bij, waardoor ik héél graag eens één van zijn shows meemaakte. In de modewereld hoor ik Bas altijd in combinatie met een korreltje zout. In het nuchtere Nederland blijkt het zelfs voor de modescene nog te veel gekkigheid wat hij doet. Ik kan er nooit goed tegen dat te horen, want ik vind dat Bas echt iets ánders doet, zichzelf blijft en (vandaar dat ik zijn modevisie zo goed bij die van mij blijft passen), alle ‘moderegels’ die er eventueel zijn daarbij aan zijn laars lapt. Dat maakt hem, ondanks zijn ontoegankelijke kleding, toegankelijk, en jullie weten: dat mode toegankelijk is vind ik belangrijk.
Afgelopen vrijdag was het zo ver, en bezocht ik zijn LOVE, FUCK, YEAH show. Het hele programma begon met een filmpje van een persoonlijk interview met Bas aan het einde van 2011, vlak nadat zijn 9 jaar durende relatie is uitgegaan, wat hem natuurlijk niet in de koude kleren is gaan zitten. Vervolgens praat hij hier in een interview met ‘typetje’ Margreet Dolman (Paul Haenen) verder over op het podium, waar hij humoristische antwoorden geeft op humoristische vragen (“Mijn vriendje heb ik ontmoet in de disco. Hij noemt het een club. Het zal de generatiekloof wel zijn”). In dit stuk zie ik best veel mensen ongeduldig worden. Fashionweek is immers niet de tijd van het jaar dat de ‘groten der mode’ de meeste tijd hebben. De meesten komen toch voor de kleding; typisch Bas om dan lekker een kwartiertje te gaan zitten kletsen. Toch is het niet zomaar kletsen wat hij doet: achteraf blijkt zijn opbouw (natuurlijk) heel doordacht en geeft het zijn show veel meer inhoud dat hij zich kwetsbaar op heeft durven stellen en op die manier de inspiratie voor zijn collectie met ons deelt. Zich zo ‘bloot’ geven, is – voor zover ik weet- echt weer iets nieuws van Bas en dat is niet onbelangrijk in de mode: dat je kunt blijven vernieuwen.
Op foto’s kun je de kleding beter zien, maar ik vind de sfeer van de show op deze manier niet echt overkomen. De medley van de meest grappige, mooie en truttige liefdsliedjes ooit (‘Shalalie’ was included), waar de modellen op liepen… het ‘stelletje’ in groen pak dat al verliefd op kwam, de modellen die aan het einde de tribune op gingen om wie dan ook een knuffel of een zoen te geven, en aan het einde natuurlijk de ‘bruiloft’ van Bas zelf, die je in onderstaand filmpje in bewegend beeld kunt bekijken.
Toen ik de zaal verliet was ik best wel onder de indruk. Niet zozeer over de collectie (al ben ik stapelverliefd op die a-symmetrische hartenjurk!), maar wel over de show. Bas heeft zich durven bloot te geven, risico’s genomen, iets onverwachts neergezet… eigenlijk alles wat iedereen al van Bas Kosters gewend was, maar wat ik nog nooit had meegemaakt. Nu wel. Mijn derde Fashionweek was weer een ervaring om nooit te vergeten.
Wat is jouw beeld van Bas Kosters?
Foto’s door mij.
