Je leest alweer de derde Schrijfgraag binnen een week (als je ze allemaal gelezen hebt, that is), wat de rubriek niet echt meer ‘zo nu en dan’ maakt, maar de bedoeling is dat dit eenmalig is en dat het nu weer even duurt voordat je de volgende Schrijfgraag leest.
Jullie hebben nog iets van mij tegoed: foto’s van het konijnennestje! Daarom in deze Schrijfgraag niet alleen wat meer tekst, maar óók veel foto’s. Ik heb vanaf de tweede dag elke dag braaf foto’s gemaakt van de jongen (alleen die van 29 juni kan ik helaas niet meer terugvinden…) en ze bij elkaar héél wat uren bekeken, gok ik. Ik merkte wel dat ze snel groeiden, maar tijdens het terugkijken van de foto’s kon ik dat pas écht goed zien. Ze zijn nu twee weken oud, op een dag na, en ze zijn van een soort kleine wormpjes uitgegroeid naar wat je een klein konijntje kunt noemen.
Graag wil ik nog even vertellen hoe het komt dat het zo lang duurde voordat jullie iets te zien of te lezen kregen over dit nestje. Dit heeft een aantal redenen. De belangrijkste is dat ik in het begin gewoon héél bezorgd was. Bang dat de moeder niet goed melk zou geven, bang dat ze het nest zou verwaarlozen, bang de kleintjes véél te klein waren (ze zijn zó klein als ze geboren worden, je begrijpt bijna niet dat daar alles in zit om te leven)… kortom: bang dat ze dood zouden gaan. Ik wilde eerst even die fase afwachten voordat de rest van de ‘wereld’ mee zou kijken, want ik was van mezelf al zenuwachtig genoeg.
Ten tweede wilde ik niet (voor degenen die het geen bal interesseert) jullie een paar weken lang stalken met foto’s van kleine konijnen. Daarom besloot ik foto’s en ervaringen op te sparen en ze vervolgens gewoon in één keer aan jullie te laten zien.
De post heet ‘Dagboek van een konijnennestje’, omdat ik een klein stukje tekst en een foto per dag voor jullie heb verzameld. Bovendien zat ik elke avond letterlijk bij de kooi een dagboekje te schrijven over wat ik zag en meemaakte, en daarvan zet ik in deze post fragmenten neer.
26 juni
“…nadat Big even rustig had gezeten, probeerde ik voorzichtig de jongen te bekijken. En wat deed Big? Na over de rand te hebben gekeken, klom ze in het krat. Ik dacht nog: ‘Oh nee, dit hoort ze niet te doen met mij erbij. Darlijk eet ze ze op!’. Maar nee: ik hoorde smakken! Er werd gedronken. Door drie stuks, zo bleek toen ze er weer af sprong. Ik heb gelezen dat voedsters hun baasje alleen toelaten wanneer zij echt een goede band hebben, dus stiekem ben ik best een beetje trots.
Eén heeft echt een lichte borst, dat ga ik nu zien. Net zoals Kraal! Ik kan niet wáchten totdat ze haar hebben en hoop ondertussen dat de regel survival of the fittest niet te streng is.”
27 juni
“Mijn muntthe drinken terwijl ik naar Big kijk en als het glas leeg is mijn munt in haar voerbakje doen: het wordt nog eens een traditie. In dit geval voer ik het haar gewoon uit mijn hand. Ze is dol op de natte, nog lichtelijk warme, blaadjes.
Verschillen tussen de jonkies worden steeds zichtbaarder: de één is al groter, de ander al beweeglijker. Ik moet nogal eens een ‘eigenwijsje’ terug naar het nest brengen. Zolang ze voor weglopen energie hebben: prima.”
28 juni
“De jongen maken het goed. Ik krijg nu vertrouwen dat ze het echt allemaal gaan redden. Ze krijgen stuk voor stuk een duidelijke tekening: de één donkerder, de ander lichter en ik heb nu al een zwak voor degene me de streep op zijn/haar kop. Ook dragen ze langzaam puntoortjes in plaats van ‘stompjes’ en krijgen ze langzaam haar.”
30 juni
“Voor het eerst dacht ik: wat zijn ze groot! Eerder leken ze met elkaar één grijze kronkel, nu zijn het echt zes kleine konijntjes. De lichtste gaat zo mogelijk nog meer opvallen. Hij heeft het karakter van zijn (ik heb het gevoel dat het een mannetje is) moeder: óf lui, óf wild. Hij is het grootste en het breedste bovendien.
‘Streper’ blijft bij mij en bij Big. Voor zover ik, aan de hand van het Internet, heb geoefend, geloof ik dat het een vrouwtje is.”
1 juli
Het laatste en eerste wat ik op een dag doe is de jonkies controleren én Big eten geven: ze eet als een bootwerker! Gelukkig heb ik ook het idee dat ze niet meer zó mager is. Ik wacht op het moment dat de oogjes open gaan nu, want dat zou niet lang meer moeten duren. Waarschijnlijk is het vervolgens de beurt aan nestje twee, want Betsy lijkt dikker en chagrijniger te worden (niet de planning, wel leuk – red). Hopelijk gaat het bij haar net zo goed als dat het tot nu toe bij Big is gegaan.
“Ik zie de jonkies te vaak om grote verschillen te zien, maar wat me opviel toen ik ze net controleerde: ze hebben een vacht! Ik zou denken dat je dat van het ene op het andere moment zou zien, maar het is zo geleidelijk gegaan…
Nu ik de jonkies door hun tekeningen uit elkaar houd, valt me pas op dat drie van de zes een lichter neusje hebben. En nú valt het me pas op dat Big ook een lichter neusje heeft. Haar tekening is zo geleidelijk dat dat helemaal niet opvalt.
Je moet de moeder met het nest zoveel mogelijk met rust laten, wat ik ook wel doe, maar eigenlijk heb ik het gevoel dat Big het alleen maar leuk vind als ik kom kijken haar aai: ze doet dan zo enthousiast!
Het groeien van de jonkies wéét ik wel, maar is voor mij moeilijk te zien. Totdat ik me realiseer dat het nest inmiddels ongeveer het halve krat in beslag neemt. Terwijl dat eerst nog ongeveer een achtste was.”
2 juli
“Weer een ervaring rijker: één jonnkie heeft in mijn hand geplast. Ik realiseerde me niet echt dat ze dat al deden, maar waarom ook niet eigenlijk? De oogjes zijn nog niet open, maar ik zie ze elkaar nu wel likken.”
3 juli
“Hopelijk is nagellakgeur niet sterker dan konijnengeur. Ik betwijfel het, maar kan me haast niet voorstellen dat Big na anderhalve week alsnog haar jongen verstoot.”
4 juli
“De jongen zitten nu los in het hok. Ze kruipen alle kanten op; ook onder het stro. Wat ik een beetje eng vind, want Big loopt daar gewoon overheen. Ik moet echter maar vertrouwen op de natuur en op Big.
Ja, de eerste oogjes gaan open! Half en nog niet altijd, maar ik heb meerdere oogjes gezien! Er is zo’n leuke, nieuwe fase aangebroken nu: het hok is één grote speeltuin geworden waar ze wassen, eten en spelen. Ik denk dat ze nog wel melk krijgen, maar verder lijken ze nu best zelfstandig functionerend. Op je hand houden is geen doen meer: ze springen ervan af. Ik moet ze echt om hun buikje pakken nu.”
5 juli
“De oogjes zijn van de meeste nu duidelijk zichtbaar. Als ik ze goed uit elkaar houdt zijn dit de zes verschillen:
– Een donkergrijze, zonder tekening.
– Een zwarte met witte streep (Streper).
– Een zwarte met wit neusje.
– Een zwarte met wit pootje.
– Een lichte – beige/bruin.
– Een zwarte zonder tekening.
Waar ik dacht het geslacht wel te kunnen onderscheiden, blijkt dat me bij inzien toch niet te lukken. Wat ik eerlijk gezegd best irritant vind – vooral omdat ik wil weten welk geslacht Streper heeft. Naar mijn kijk zijn het allemaal vrouwtjes nu (hebben ze in ieder geval allemaal hetzelfde geslacht), maar dat lijkt me sterk.”
Ik realiseer me dat er nog véél meer over te vertellen valt dan dit. Zowel praktische vragen over het nestje als dat je misschien wel wilt weten of en waarom ik een nestje wilde. Om álles hier te beantwoorden wordt een beetje veel, dus heb je zo’n vraag? Stel die dan in de reacties, dan beantwoord ik hem daar!
Zoals je al hebt kunnen lezen: ik wil zo snel mogelijk baasjes vinden voor de jongen. Pas over een week of zes mogen ze weg bij Big, maar als je geïnteresseerd bent in één of meerdere jongen kun je nu al meekijken door langs te komen of door foto’s te ontvangen als je wilt: lijkt me wel zo leuk om ze zo jong mogelijk mee te maken! Dus ben jij iemand óf ken je iemand die graag een jong fashion is a party konijntje wil: neem dan vooral contact met me op. Ik hoop dat jullie me helpen!
Hoe lijkt het jou om een nestje jongen te hebben? Heb je het wel eens meegemaakt (van een konijn of ander dier)?
Foto’s door mij en Jan Neman.
