‘Alleen als er weer van die leuke pics bij komen”, werd er gereageerd toen ik op Facebook vroeg of jullie nog wel zin hadden in meer ‘konijnengedreuzel’. Ik begrijp natuurlijk heel goed dat niet iedereen zo van dieren of konijnen houdt als ik. Aan de andere kant weet ik ook dat een heleboel van jullie erg nieuwsgierig zijn, waardoor me steeds weer vragen worden gesteld. Deze post moet daarvoor uitkomst bieden.
Toen Big zo’n 4 weken geleden een nestje kreeg, was al vrij snel duidelijk dat er een tweede zou volgen. Niet van Big, waar velen van jullie mij al voor waarschuwde (mannetje en vrouwtje leven niet bij elkaar, dus dat was niet nodig), maar van Betsy. Twee nestjes was niet echt gepland, maar als er tóch twee zouden komen dan was dit het ideale moment. Zodra het ene nestje geboren zou worden, zou het andere al niet meer zo kwetsbaar zijn, en of ik nou voor één of voor twee nestjes thuis blijf, maakt natuurlijk ook geen verschil.
Waar we bij Big echt niets hadden zien aankomen, was dat bij Betsy anders. Nadat ze zo’n twee weken zwanger was wist ik dus al: het ene nestje is het andere niet. Betsy’s karakter veranderde volledig. Ze was constant op haar hoede, zodra je haar wilde aaien begon ze te ‘grommen’ en haalde ze uit met haar bek. Dat terwijl ze eerder echt het allerliefste konijn was wat je ooit hebt gezien. Zo’n plotseling verschil moest wel een duidelijke oorzaak hebben, en toen ik eens op internet ging kijken bleek: konijnen kunnen inderdaad, vanaf dat ze ongeveer twee weken zwanger zijn, erg agressief en chagrijnig uit de hoek gaan komen. Wat een verschil is dat met Big, die – naar ons idee- alleen maar liever is geworden tijdens en na haar nestje.
Na een week of drie begon Betsy zich ook nog eens erg zwanger te gedragen. Waar Big gewoon even actief bleef als altijd, lag ze alleen nog maar haar dikke buik op het stro en deed ze het liefste niet meer. Ze werd duidelijk dikker, wat me bij Big óók helemaal niet is opgevallen, waardoor ik dacht dat er minstens 12 ‘kinders’ het licht zouden gaan zien. Na zo’n drieënhalve week, de draagtijd van een konijn is ongeveer 31/32 dagen, wist ik ook zeker dat haar zwangerschap niet langer meer kon duren. Ze kon gewoon niet veel dikker en minder actief meer worden. En op de ochtend van zaterdag 7 juli was daar inderdaad een nestje.
De verschillen tussen Big en Betsy haar nestje bleven zich alleen maar opstapelen. Waar Big wel haren had uitgetrokken, maar amper een nest had gemaakt (dat hebben wij vooral gecreëerd) en haar ‘kinders’ over en nergens door het hok had ‘laten vallen’, had Betsy een perfect gestructureerd nestje gemaakt. Waar Big er niets om gaf wanneer je bij het nest ging kijken, zette Betsy meteen grote ogen op zodra je in de buurt kwam en hield ze je feilloos in de gaten. Bij Big had ik het gevoel dat ik sámen met haar het nestje heb groot gebracht, maar Betsy liet me er echt buiten. Ik mocht even kijken, maar daar was dan ook alles mee gezegd.
Natuurlijk was een tweede nestje ook voor míj een groot verschil: ik wist immers veel beter wat me te wachten stond. Waar ik bij Big de eerste dagen enorm zenuwachtig en bezorgd was, had ik bij Betsy veel meer het gevoel dat het wel goed zou komen. Gek genoeg ook vooral omdat ze zo vijandig tegen mij deed, wat alleen maar kon betekenen dat ze haar nest goed beschermd.
Terug naar zaterdagochtend, 7 juli. Toen ik mijn eerste nestcontrole ging doen, o.a. belangrijk om te kijken of er geen dode jongen bij zitten die verwijderd moeten worden, zag ik 2 jongen liggen. Toen was ik er haast nog van overtuigd dat ze nog aan het bevallen en er meer zouden komen. Betsy was immers nog steeds dik, terwijl Big na de bevallig echt mager was. Bovendien is twee echt heel weinig voor een konijn. Gemiddeld krijgen ze er 4 tot 12. Toen het er na twee dagen nog twee waren, was ik bang dat er misschien nog meerdere ‘vast’ zouden zitten in haar buik en niet konden bevallen. Ik nam contact op met een dierenarts die hierin gespecialiseerd is, en legde hem de situatie uit. Naar zijn idee was het het meest aannemelijk dat ze inderdaad maar twee jongen zou krijgen en dat ze gewoon een soort vocht en andere stoffen vast hield: iets wat normaal was. En inderdaad: Betsy bleef zich normaal gedragen, het nest bleef bij twee jongen, en langzaam leek ze weer slanker te worden.
En daarmee houden de verschillen nog niet op. Waar Big’s jongen vooral rustig lagen en veel sliepen, waren Betsy’s jongen vanaf het begin een stuk feller. Toen ik ze na een dag of twee vast had, vond ik het echt ongelooflijk hoeveel kracht er al in hun lijfjes zat.
Het leek wel alsof de jongen van Big al hun energie hebben gestoken in het groeien, want zij zijn absoluut meer dan gemiddeld gegroeid. Ze zijn nu drie weken en al echte konijnen. Big heeft de afgelopen weken dan ook ontzéttend veel gegeten – óók meer dan gemiddeld. Het voer was niet aan te slepen, en ze keken in de dierenwinkel heel raar op toen ik zij dat Big een zakje van 350 gram bijna op één dag opeet. En dat terwijl ze amper is aangekomen.
Betsy eet véél en véél minder dan Big- helemaal niet meer dan ze deed zelfs, nu ze een nestje heeft. En dat terwijl ze heel geconcentreerde melk moet produceren. Ze heeft het met twee jongen gewoon een stuk makkelijker dan Big met zes, wat haar toch een hoop meer energie zal hebben gekost.
Sommigen van jullie vinden het misschien wel belachelijk dat ik me als achttien-jarige zoveel met konijntjes bezig houd, maar ik vind het nou eenmaal ontzettend leuk. De afgelopen weken heb ik zóveel over konijnen bij geleerd, en ik vind het zó bijzonder dat er hier nu konijntjes rondhuppen die vanaf de eerste dag bij ons en door mijn konijn zijn groot gebracht. En dat de natuur het zo goed heeft geregeld. Ik stond er steeds weer versteld van hoe de konijntjes uit zichzelf gingen wassen en mee-eten uit de voerbak. Natuurlijk, ze doen hun moeder na, maar het zit ook gewoon in hun systeem. Ook vind ik het fijn dat ik zowel de situatie met Big als met Betsy heb meegemaakt. Het geeft hen een eigen karakter, en maakt daardoor mijn band met hen ook weer sterker: ze krijgen op deze manier toch meer een eigen identiteit, die ik leer kennen en respecteren.
Waar het heel gebruikelijk is dat er jongen overlijden bij de geboorte (meer regel dan uitzondering), ben ik gezegend met twee nestjes jongen die het allemaal hebben overleefd. Ook ben ik blij dat het laatste nestje bij twee is gebleven, want meerdere jongen had simpelweg niets voor mij toegevoegd en had ik toch maar moeten afstaan. De twee jongen van Betsy houden we, net als twee jongen van Big. De overige vier van Big krijgen allemaal, als het goed is, een nieuw baasje in augustus. Twee komen er individueel bij een ander konijn en twee gaan er samen weg. Mijn taak zit erop.
Houd jij van konijnen?
Foto’s door mij en Bas Visserman.
