Een paar weken geleden schreef ik al over het blogger zijn, en bijvoorbeeld over de onzekere toekomst. Maar waar ik nou nú, alledag, mee te maken? Met het gevecht tussen perfectionisme en realisme, bijvoorbeeld.
Als blogger ben ik namelijk dan wel niet ‘dom, lomp en famous‘, ik heb wel te maken met de vraag: ‘Hoe presenteer ik mezelf?’. Helaas (zou ik bijna zeggen) heb ik daarin namelijk altijd een keuze. Ik deel bijvoorbeeld veel persoonlijke dingen hier, maar wat is nou té persoonlijk om te delen? En hoe blijf ik een mens (en geen robot), maar wel één die zo professioneel mogelijk functioneert?
Wellicht dat je na deze introductie nóg niet meteen begrijpt waar ik dagelijks mee te maken heb, maar als je even nadenkt over wat de twee woorden van de titel betekenen dan denk ik dat je wel begrijpt waar ik heen wil. Zo niet/zo wel: hier een paar (eenvoudige?) voorbeelden.
Ik schrijf een post over een event, waar ik ook een foto van mezelf maakte. Echter was het gaan naar het event door omstandigheden een last minute beslissing en was mijn uiterlijk die dag “toevallig” niet echt jofel voor mijn gevoel. Ik maak toch een foto van mezelf daar, omdat ik het leuk vind om jullie te laten zien dat ik er geweest ben. Zodat je mij ook even als onderdeel van het gebeure ziet, in plaats van ‘achter de schermen’. De vraag is echter vervolgens: publiceer ik deze foto, terwijl ik zelf niet achter het shot sta, en me liever zo ook niet presenteer? Realisme zegt me: je kunt er niet altijd goed uitzien voor je doen, ook mindere dagen moeten jij en anderen van jou acceteren. Daar tegenover staat echter perfectionisme, die zegt: zorg de volgende keer maar dat je er beter uitziet, want dat hoort bij je ‘vak’ en je wilt dit toch zo graag?
Natuurlijk portretteer ik de afweging nu erg zwart/wit, maar wat ik hierboven noem is wel ongeveer het interne conflict waar ik mee te maken heb.
Dat interne conflict komt nog het meeste voor wanneer ik voor mezelf fouten maak als:
-(Spel)fouten in mijn posts.
Realisme: Met de hoeveelheid die jij schrijft en waar jij over nadenkt op een dag, is het logisch dat je niet naar elk woordje nog helder kunt kijken.
Perfectionisme: (Spel)fouten staan slordig en komen ‘dommig’ en/of ongeïnteresseerd over. Ze zijn eenvoudig en door mezelf te verhelpen, en dus moet ik mijn tijd en energie zo verdelen dat ik ze voorkom.
-IP- en emailadressen verspreiden van lezeressen op Instagram, wat ik laatst per ongeluk heb gedaan.
Realisme: een mens maakt fouten en daar leert zij van. Je mag trots zijn op het feit dat je reputatie goed genoeg is dat het je vergeven wordt.
Perfectionisme: alles wat je openbaar maakt moet zeer doordacht zijn en tóch persoonlijk. Zodat je geen vertrouwelijke, ontactische of andere verkeerde dingen verspreid, maar wél genoeg van jezelf als persoon laat zien.
Kortom, realisme kiest altijd de kant van onvolkomenheden en imperfecties maken de mens en maken dat je groeit. Perfectionisme is daarvan natuurlijk de tegenhanger en laat me altijd strever naar meer, beter, duidelijker. En laat me vooral héél erg kritisch zijn. Naar mezelf, maar ook regelmatig naar anderen denk ik.
Beiden zijn een onderdeel van me en probeer ik zo effectief mogelijk in te zetten in zowel mijn privé- als zakelijke leven. Ik merk echter dat wanneer iemand mij realistisch benadert, ik perfectionistisch reageer. Terwijl ik bij iemand die me perfectionisch benadert, een realistische reactie terug zal geven. Beiden hebben elkaar nodig en vullen elkaar aan, lijkt het dus.
Toch moet ik eerlijk zeggen dat de twee voor mij niet gelijkwaardig zijn. Ik zie realisme als mijn vriend, perfectionisme als mijn vijand. Vijanden hebben heeft dan wel ook zo zijn goede kanten en een vijand maakt je bijvoorbeeld harder, maar simpel gezegd maakt realisme het leven makkelijker voor me, terwijl perfectionisme het vooral moeilijk maakt.
Ik ben wel niet ‘dom, lomp en famous‘; op mijn blog ben ik een publiek figuur. En de balans vinden tussen mezelf niet mooier voordoen dan ik ben (realisme) en de beste versie van mezelf laten zien (perfectionisme) vind ik knap lastig.
Herken jij een dergelijk intern conflict bij jezelf?
