Lezeres Emma liet vorige week een reactie achter die niet ging over mijn laatste outfit o.i.d., maar die ging over hoe het voor mij is om ‘zo’ (als full-time blogger, that is) te leven. Een beetje wat Magda mij vroeg, maar dan iets diepgaander:
“Hoi Suz! Ik had een vraag… Ik las bij het artikel over de stagaire dat je full-time blogt (in de comments), heb je wel plannen om uiteindelijk te gaan studeren? Ik vind het in ieder geval heel stoer van je, omdat het mij best lastig lijkt dat je geen garantie hebt over hoe lang je hiermee kunt rondkomen. Ik hou enorm van fashion, maar vind je het af en toe niet vermoeiend om er continu mee bezig te zijn? Ik heb dat af en toe wel. Vind je het niet eentonig? Ik bedoel dit absoluut niet naar, maar ben gewoon heel benieuwd!”
Om te beginnen vind ik het altijd leuk als mensen zich erin verdiepen wat ik precies doe en hoe dat voor mij is. Je moet je voorstellen: veel mensen begrijpen het niet, nemen het niet serieus, etc. en dat vind ik jammer. Dus ik ben blij met iedereen die in ieder geval wél zijn best doet zich in mij in te leven, en heel logisch dat er dan vragen naar boven komen ‘borrelen’. Op Facebook vroeg ik of jullie allemáál antwoord wilden op deze vraag, en toen daar veel respons op kwam besloot ik er een post aan te wijden.
Emma stelt meerdere vragen. Op het eerste gedeelte zal ik ingaan in deze post – daar is namelijk meer dan één hele post over te vertellen- en het volgende gedeelte van haar reactie bewaar ik voor een vervolg. Nu geef ik antwoord op: ‘Heb je plannen om uiteindelijk te gaan studeren?
Het antwoord is ‘nee’. Dat wil zeggen: ik heb geen plannen. Dat wil niet zeggen dat het ook niet zal gebeuren, maar op dit moment ben ik er nog vanuit aan het gaan dat ik verder ga zoals ik nu bezig ben. Wanneer dit over een tijdje, als ik bijvoorbeeld op mezelf wil gaan wonen, niet meer realistisch is (financieel gezien vooral) dan is er de mogelijkheid dat ik part-time ga werken en minder tijd aan mijn blog ga besteden, of dat ik mijn blog helemaal op een lager pitje zet en me vol op een baan ga richten. Ik ben eenmaal iemand van ‘als ik het doe, wil ik het goed doen’ en een blog hebben voor zo-nu-en-dan… ik weet niet of ik daarmee kan leven.
Er bestaat ook nog een kans dat ik ga studeren. Maar je moet je voorstellen: voor mij is wat ik nu doe eigenlijk voor de helft een baan, maar voor de helft ook een studie. Het afgelopen jaar heb ik, als full-time blogger, echt ontzettend veel geleerd. Vooral op het gebied van het bedrijfsleven, zaken doen, omgaan met stress, zakelijk en privé scheiden, ontdekken hoe de modewereld in elkaar zit en wat daar allemaal te doen is, communicatie, innovatief leren zijn door problemen onder druk op te moeten lossen… en dit is slechts een klein deel. Elke dag leer ik nieuwe dingen en ik leer ze niet uit een boek, ik leer ze echt uit ervaring. Soms heb ik het idee dat mensen (ikzelf ook namelijk; mijn vader herinnert me altijd) daarnaast ook vergeten dat ik pas achttien ben. Hoe je het went of keert: een blogger van 27 heeft nou eenmaal al een stuk meer van het leven gezien. Een baan gehad, verantwoordelijkheden als een eigen kamer of huis, etc. Je kunt dat niet helemaal vergelijken met wat ik doe – ik leer hier waarschijnlijk (maar ik wil niets invullen en vooral voor mezelf praten) meer van dan een 27-jarige omdat ik nog meer te leren héb. Ik ben na mijn middelbare school in een soort zee gesprongen waarbinnen ik zelf een goed functionerend zwembad moest gaan bouwen (dit verzin ik nu ter plekke): iets wat ik nog nooit eerder gedaan had en waarvan ik geen had hoe en waar ik moest beginnen. Een goed kader ontwerpen, een werkende pomp erin bouwen, de viezigheid eruit houden en vooral ook: mensen trekken om te komen zwemmen.
Terug naar een studie: ik ervaar deze periode vaak ook als een studie. Nou, studie is niet het goede woord, maar als een leerschool dan. Wekelijks gebeuren er dingen waar ik ontzettend gefrustreerd van raak, die me de moed in de schoenen doen zakken of die me onzeker maken. Om een voorbeeld te noemen (dan kun je je er een beeld bij vormen): rondom mijn blog is de ‘techniek’ voor mij een groot probleem. Ik ben begonnen als iemand die hield van aparte outfits creëeren, maar nu run ik een website. Dat is totaal iets anders, zoals je zult begrijpen. Van alles wat met techniek, computers en software te maken heeft heb ik bepaald geen kaas gegeten. Om iemand voor dit gedeelte te betalen is gewoon te duur, maar er ís ook simpelweg bijna niemand die op mijn kleine, specifieke vraagjes een antwoord weet en vooral: die net zo gemotiveerd is om een klein probleempje binnen korte tijd op te lossen als ik. Ik leer mezelf wat aan door te proberen en te doen, maar afgelopen maandag ben ik van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat (ik overdrijf niet) bezig geweest met tien seconde film dat het niet deed. Je begrijpt dat ik aan het einde van de dag helemaal hopeloos was. Ik had niemand in de buurt om me (snel!) te helpen en ik heb zelf gewoon niet de technische capaciteiten in huis om zoiets (snel!) op te lossen. Waarom het dan snel online moet? Dat heb je soms. Ik maak redelijk strakke planningen waar overna is gedacht (maar daar zou ik weer drie alinea’s aan kunnen wijten) en die gooi ik liever niet om.
Afin, een voorval als maandag gebeurt en ik moet een keuze maken: een filmpje plaatsen zonder einde? Het filmpje helemaal opnieuw opnemen? Door blijven hannessen? Wat het ook wordt (in dit geval het laatste): ik voel een verantwoordelijkheid (jullie denken misschien wel: ‘wat maken die tien seconden nou uit?’, maar voor mij gaat het echt om het principe), heb een probleem en moet een oplossing vinden. Een dag als maandag is niet leuk, maar als het aan het einde van de dag opgelost is, door niemand anders dan door mij en omdat ik niet op heb gegeven, krijg ik een enorm gevoel van voldoening. Het is het leven van een ondernemer, twee kanten, maar (om terug te komen naar waar ik heen ging) ook het leven van een meisje van achttien dat zo haar eigen ‘school van het leven’ heeft gecreëerd.
Weer terug naar een studie: ik acht de kans klein dat ik weer opnieuw volledig naar school zal gaan. Ten eerste omdat in de praktijk aan het werk zijn me veel beter bevalt. Ten tweede omdat, als ik dan toch stop met mijn blog omdat er niet genoeg aan te verdienen is, ik er dan ook wel aan toe ben geld te verdienen. Oh, en ten derde: ik heb geloof ik de behoefte het studentenleven te ontlopen, haha.
Emma zegt vervolgens: “Het lijkt me best lastig dat je geen garantie hebt hoe lang je hiermee kunt rondkomen”.
Dat is ook lastig. Ik ben een zekerheid zoeker en mijn leven voelt op dit moment erg onzeker. Dat geeft stress. Ik kan niet ontkennen dat er de hele dag vragen door mijn hoofd schieten als: ‘hoelang wil en kan ik zo leven?’. ‘Waneer wil ik op mezelf gaan wonen en dan alleen of met Bas?’. ‘Waar gaan we dan wonen? Als het Amsterdam niet wordt, dan wil ik op z’n minst in de buurt van Amsterdam, maar Bas wil geen van beiden’. ‘Als ik er dan alleen ga wonen: hoe gaan we met ons onregelmatige leven dan die afstand overbruggen? Andere stelletjes zien elkaar vaak in het weekend, maar wij kennen niet zoiets als ‘weekend’. Ons leven is onregelmatig en wij werken/trainen in het weekend net zo goed als doordeweeks’. Maar natuurlijk ook dingen als: ‘hoe gaan we financiële zekerheid vinden? Kan ik daarvoor niet toch beter investeren in een studie en een vak gaan uitoefenen? Of past het beter bij mij onderaan de maatschappelijke ladder in te gaan stromen en mezelf zo omhoog te werken?’. Vragen waar vanzelf wel een antwoord op komt (zoals mijn vader me dan geruststelt), maar die nu soms als een grote, boze wolk boven mijn hoofd hangen.
Ik probeer zo min mogelijk die ‘negatieve’ kant van blogger te zijn hier te delen omdat ik vind dat ik niet mag klagen en omdat ik denk dat jullie daar ook helemaal niet op zitten te wachten, maar je begrijpt: die is er soms wel. Doordat ik mijn blog heel serieus neem, trek ik me alles erg aan en kosten negatieve echt een hoop energie. Vooral ook doordat ik geen collega heb om de verantwoordelijkheid mee te delen of om even tegen te vuurspuwen: ik ben alleen en gebruik vooral mijn vader een vriendje als praatpaal zo nu en dan.
Gelukkig vind ik het het nog steeds 100% waard. Als ik het even niet meer zie zitten kan mijn vader heel droog zeggen: ‘Dan zoek je toch gewoon een baan?’, en dan weet ik meteen weer dat ik dit uiteindelijk toch het allerleukste vind wat ik me kan bedenken. Zelfstandig een bedrijfje opzetten geeft een enorme kick, en vooral wanneer je dit binnen je passie kunt doen.
