Ik ben dol op kneuterigheid. Huisje, boompje, beestje. Met een boekje voor de open haard. ‘s Avonds een familieshow kijken. Dat soort dingen vind ik leuk. Waarschijnlijk zal ik het gemiste wat bij mijn leeftijd hoort over een jaar of tien, vijftien allemaal inhalen in een midlife crisis, maar zover is het nog niet. Eerst nog even kneuterig moestuinen. Nu het nog kan dus.
Een moestuin heb ik nou altijd al willen hebben. Zo ééntje die ik water kan geven als het regent. Zo ééntje waar ik vóór kan gaan zitten om te proberen de plantjes te zien groeien. Zo ééntje waarbij je je verwondert: hoe doet de natuur dat toch allemaal? Dat lijkt me enig.
Hét bewijs dat ik het dus echt deed: de plantjes water geven in de regen. Foto’s uit 1996, ik was 3 jaar.
Helaas bestaat het leven niet uit moestuinen, open haarden en familieshows: er moet gewerkt geworden. En gegeten. En geslapen en ge… nee, bah. In ieder geval wil ik zeggen dat het leven geen sprookje is waarbij je je de hele dag kunt gaan zitten verwonderen. Hooguit verwonderen over waarom je in godsnaam je hele leven werkt om jezelf in leven te houden. Totdat je stopt met werken, waarna je ook bijna klaar bent met leven. Sorry, het lijkt wel of mijn midlife crisis al is begonnen.
Het lijkt nu misschien alsof ik wil zeggen dat ik geen tijd heb voor een moestuin, maar nee: dat wil ik niet. Tijd kun je namelijk máken. Soms schiet je er gigantisch door in de stress, soms stoot je er iemand gigantisch mee voor het hoofd, soms ga je er falicant mee over je eigen grenzen heen, maar tijd kun je máken. Ik heb het kunnen maken voor een *x aantal* konijnen dus dan kan ik het ook wel voor een plantje.
Wat? Is een plantje geen moestuin? Nee? Is een nep haard dan ook geen open haard? Zijn familieshows dan ook ineens niet meer leuk als de grappen niet spontaan blijken te zijn? Oh. Nou, laat mij lekker in die kneuterigheidswaan.
Een plantje vind ik voorlopig een moestuin die groot genoeg is. Want waar ik een konijn die geen eten krijgt zielig vind, vind ik een plantje die geen water krijgt toch iets minder zielig. Dus houd ik uit voorzorg mijn verantwoordelijkheid beperkt tot een plantje. ‘Een plantje heeft toch ook water nodig?’, hoor ik je denken. Klopt, maar daar heb ik iets op gevonden.
Eerder vond ik al een plant die bíjna geen water nodig heeft (klik hier), maar nu liep ik iets tegen het lijf dat me nog onverantwoordelijker maakt: een plant die zichzélf water geeft. Dat moest natuurlijk getest worden! Héél toevallig had ik een uitgedroogd en verwaarloosd muntplantje in huis. Zíelig natuurlijk voor dat plantje (‘kom op, een konijn geef je toch ook eten?’), maar gelukkig bedacht Eva Solo het briljante principe van zelfredzaamheid voor ‘m. Zo hoeft hij vanaf nu niet meer afhankelijk te zijn van mijn onverantwoordelijkheid.
Eva Solo heeft namelijk een kruidenpot ontwikkeld die, door middel van een soort nepwortels uit een waterreservoir onder de pot, mijn uitgedroogde en verwaarloosde muntplantje water geeft. Echt een wonder vind ik het, want ík heb op school geleerd dat water van boven naar beneden stroomt. Maar Eva Solo doet ‘t ‘m: ik giet het water onder in het reservoir en de mijn plantje blijft van boven vochtig.
Binnen een dag of vier is mijn plantje weer 90% groen, in plaats van 90% bruin.
Nog even en ik hoef niet meer te werken om mezelf in leven te houden: ik heb immers mijn eigen moestuin. Dus voordat ik weer verder ga werken aan mijn midlife crisis (of haal ik nu twee dingen door elkaar?)… Wat denken jullie? Is dit ‘moesplantje’ onverantwoordelijk genoeg voor poging twee?
Foto’s door mij en privé beelden.
