Eén van de vorige edities van deze rubriek had ik het over representativiteit. Ben jij bereid om je representatief te kleden voor een werkgever en wat is dat nou eigenlijk precies: representativiteit?
Mensen die nog veel dichter bij je staan dan je werkgever en collega’s zijn natuurlijk de mensen uit je directe omgeving. Denk aan ouders, broers, zussen, vriend, vriendin, echtgenoot, beste vriend/vriendin, verloofde, van mijn part je hond en kat…
Ik ben heel benieuwd of jullie je kleding en stijl dragen met lak aan alles en iedereen om je heen, of dat je wel degelijk rekening houdt met je omgeving. Dat rekening houden met kan zich uiten op allerlei verschillende manieren. Wanneer je vriendje die ene trui niet mooi vindt, blijf je hem dan dragen? Of draag hem niet meer in zijn bij zijn, of misschien wel helemaal niet meer? Als jij van gothic kleding houdt, maar je ouders het niet om aan te zien vinden: doe je dan tijdens het familiediner iets anders aan omdat je ze niet wilt teleurstellen? En laat je je ordinaire jurkje in de kast als je naar je oma gaat, ook al zou je je het liefst 24/7 heel sexy kleden?
Of dat je je nou heel erg aanpast aan je directe omgeving of helemaal niet: ik denk niet dat er een goed of fout is. In principe ben ik vóór eigenheid, onafhankelijk denken en je eigen ontwikkeling doormaken. Daar hoort voor mij bij dat je draagt wat je wilt en vanzelf ontdekt of dat die kleding/stijl bij je past of blijft passen.
Aan de andere kant: het kan ook een ‘eigen ontwikkeling’ zijn om je wél gedeisd te houden op kleding gebied uit vorm van respect. Wanneer jij het prettiger vindt om met je stijl niet op te vallen/geen emoties los te maken, dan vind ik het heel logisch dat je je aanpast aan je omgeving. Waarom zou je jezelf kwellen door wel alle blikken op je gericht te hebben? Er komt waarschijnlijk vanzelf een moment waarop je je sterk genoeg voelt wél te dragen wat je wilt.
“Ik pas mijn kleding nooit aan aan mijn omgeving, en houd met mijn kledingkeuze dus nooit rekening met wat mijn omgeving ervan vindt”.
Voor mij geldt dat ik wil dragen wat ik wil, maar tegelijkertijd ook niet wil shockeren. Toen ik jonger, en nog wat experimenteler, was dan nu, heb ik wel eens zwarte lipstick op gedaan thuis. Gewoon om te proberen. Mijn zusje, die toen nog helemaal jong was, hield die dag net een kinderfeestje en toen heb ik uit mezelf tegen mijn vader gezegd: “Ik haal die lipstick er wel even af als ik naar ze toe ga”. Kleding (en make-up) is voor mij nooit een manier geweest om op te willen vallen en als ik dat te veel of op een negatieve manier doe, dan voel ik me daar toch ongemakkelijk bij.
Aan de andere kant: mensen die echt helemaal niets gewend zijn, zijn al gauw geshockeerd. Zou ik dan met hen ook rekening moeten houden? Ik weet het niet, maar ik doe het niet. Zo heb ik meegemaakt dat kinderen geshockeerd waren door mijn afgeschoren haar. Daar had ik eigenlijk geen andere boodschap aan dan: ‘Die zijn ook niets gewend (ja, dat is een beetje kort door de bocht)’.
Natuurlijk heb ik ook wel eens dingen aan die niets met shockeren te maken hebben, maar die mijn vriendje, zusje of vader gewoon niet mooi vinden. Vaak ga ik me dan afvragen of ik vind dat ze gelijk hebben. Als het toch iets is waarvan ik besluit dat ik het wil dragen (dat is meestal het geval), dan blijf ik het ook dragen. Als het zo uitkomt zal ik er misschien rekening mee houden dat ik het niet aandoe in hun bijzijn, maar zoals je al leest: ik houd daarin een flinke slag om de arm want wil dus dragen wat ik wil.
Vind jij het een teken van respect om je kleding aan te passen aan je omgeving? Of wil je hierin compleet vrij zijn? Geef je reactie op de stelling!
Bron eerste foto, tweede foto voor fashionisaparty.com.
