Nu ruim anderhalf jaar geleden kreeg ik last van mijn huid. Daar heb ik toen veel over geschreven. Gemist? Lees dan deel 1, deel 2 en deel 3 van deze serie terug.
Omdat ik bijna nooit meer aandacht besteed aan mijn huid in mijn posts (dat is niet zomaar: mijn huidprobleem is ondertussen vrij normaal geworden voor me), maar ik soms nog wel nieuwgierige vragen krijg, wil ik graag nog eens terugkomen op ‘mijn huid’. Ik zal fragmenten terughalen uit het vorige deel van ‘Ik en mijn huid – Hoe zit het nou?’ en aan de hand van die tekst vertellen hoe het nu is.
“De homeopaat is nu andere ‘touwtjes’ aan elkaar aan het knopen (bijvoorbeeld dat mijn schildklier ook niet optimaal lijkt te werken), waarna hij tot de conclusie komt dat er een soort hormonale disbalans moet zijn, die die ontstekingen veroorzaakt”.
Al vanaf de zomer ga ik niet meer naar de homeopaat. Op het moment dat ik het gevoel kreeg dat het erheen gaan, mijn verhaal doen, zijn oplossingen uitproberen etc. me meer energie kostte dan het me opleverde, vond ik het beter om te stoppen. De hormonale disbalans heb ik, in samenwerking met de huisarts, nog geprobeerd op te lossen door een andere (anticonceptie)pil te slikken, maar ook dit hielp niet.
Dit was begin november. Je kunt goed zien dat ik hier vooral erg last had van onderhuidse ontstekingen. Deze krabte ik vaak open, waardoor het wonden werden…
“Ik eet nu alleen de producten niet die écht niet goed voor me zijn en die ontstekingen kunnen bevorderen”.
Qua levensstijl ben ik helaas praktisch weer terug bij af. Nadat ik ging uitpluizen wat er eigenlijk allemaal in make-up en sommige huidverzorging zit en wat voor chemische middelen en slechte stoffen er zijn toegevoegd aan de vele producten in de supermarkt, wilde ik bewuster en natuurlijker leven en deed ik dat een aantal maanden ook. Toch bleek het niet genoeg prioriteit te hebben, want ik heb het niet lang volgehouden. Mede omdat ik er fysiek weinig verschil door merk: als dit wel zo was geweest, dan was dat een goede motivatie geweest.
“Doordat het allemaal zo onduidelijk is en zo lang duurt heb ik het geprobeerd een plekje te geven en er in het dagelijks leven niet meer zoveel mee bezig te zijn”.
Hiervan kan ik gelukkig zeggen dat het wél is gelukt. Wat ik in één van de eerste regels van deze tekst ook al stelde: mijn huidprobleem is normaal geworden voor me, en ik ben echt dankbaar wanneer mijn huid in goede staat is in plaats van gefrustreerd over het feit dat ik nog steeds geen make-up draag/kan dragen. Ik zie nu in dat het volkomen ridicuul was dat ik ‘vroeger’ (voor mijn huidprobleem) echt vond dat mijn huid niet egaal was zonder make-up. Wat dat betreft ben ik realistischer, meer ontspannen en dankbaarder geworden.
Waar heb ik nu nog precies last van dan?
Eigenlijk niet zoveel! Mijn hart maakt een sprongetje als ik dit opschrijf: ik kan me niet herinneren dat mijn huid in de goede conditie verkeerde waarin hij nu verkeert. Mijn huid is zeker nog niet als vanouds, maar ik heb geen last meer van schilfers, mijn huid is niet meer abnormaal droog en de onstekingen (waar ik een paar maanden geleden nog veel last van had) worden steeds minder en kleiner. Helaas heb ik wel veel roodheden en littekens overgehouden aan die ontstekingen en opengekrabte wonden. Deze trekken wel steeds meer weg, dus ik heb goede hoop dat ze helemaal zullen wegtrekken, maar het herstel van de huid duurt in zijn algemeenheid erg lang. Het verdwijnen van die oneffenheden zal dus tijd kosten en de tijd zal leren in hoeverre ze verdwijnen.
…gelukkig gaat het nu, twee maanden na de vorige foto, veel beter. Ik heb geen actieve ontstekingen meer, alleen nog rood- en oneffenheden.
Wat doe ik nu eigenlijk nog aan/voor mijn huid dan?
Dat het beter gaat met mijn huid kan niet anders dan te maken hebben met de antibiotica die ik ben gaan slikken op aanraden van de huisarts als ‘laatste redmiddel’. Toen ik aan het begin van de winter weer eens bij de huisarts zat, omdat ik toch liever nog íets probeer dan helemaal niets, vertelde ze mij eerlijk dat ik echt een geval apart ben met mijn ‘huid aandoening’. De combinatie van symptonen die ik heb komen eigenlijk nooit bij een ander voor, en als ze wel voorkomen, dan werken dingen oplossingen die bij mij niet werken bij anderen wel. Mijn symptonen zijn ook nog eens ontzettend wispelturig en uiteenlopend (dikke ogen, droge huid, eczeem, uitslag, schilfers, onderhuidse ontstekingen, jeukende ogen en dat allemaal op en af), wat het er niet echt makkelijker op maakt. Sinds ik de antibiotica slik gaat het dus beter, maar des te banger ben ik dat het weer slechter zal gaan als ik daar ooit mee moet stoppen (ik kan immers niet voor altijd antibiotica slikken). Het heeft echter geen zin om daar nu op vooruit te lopen.
Wat kan ik nou precies wel en wat niet aan make-up dragen?
Hier kan ik vrij kort over zijn: ik weet het niet. Ik draag nu dagelijks blush, wenkbrauwpotlood, en mascara en eerlijk gezegd heb ik niet eens veel behoefte meer aan meer. Diep in mijn hart zou ik wel weer meer willen experimenteren (zoals ik hier deed), maar ik ben nog te bang dat het op de één of andere manier kwaad zal doen en het mijn huid weer zal verslechteren. Dat vind ik het niet waard. Ook vermijd ik even liever de eventuele tegenslag die het oplevert.
Heb ik nog tips voor mensen die ook last hebben van hun huid?
Nee, helaas niet. Zoals ik al eerder heb omgeschreven: niemand weet precies wat ik heb, niemand lijkt precies hetzelfde te hebben als ik, en ik doe al anderhalf jaar niets anders dan proberen, proberen en proberen. Met weinig resultaat tot aan deze antibioticakuur. Die zou ik echter niemand aanraden, want belangrijker is om de oorzaak van je probleem te achterhalen en niet de symptonen te bestrijden. Voor mij zit er echter niets anders op dan dat laatste, omdat de oorzaak gewoon niet gevonden wordt.
Zo, nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte! Hopelijk was het niet te vaag voor jullie: het is moeilijk zo’n lang en complex probleem en proces samen te vatten.
Vond je het interessant dit te lezen (eerlijk zeggen!)?
Foto’s door diverse mensen voor fashionisaparty.com.
