Ongetwijfeld één van de meest gestelde vragen rondom mijn site is: ‘Hoe/waarom ben je begonnen met bloggen?’. Ik vertel dan vaak dat ik al jong met kleding en een eigen stijl bezig was en dat ik de behoefte had dat te delen met mensen. In mijn omgeving vond ik wat dat betreft weinig ‘gelijk gestemden’. Ik kon me op een zaterdag helemaal opdoffen en vervolgens het huis de hele dag niet uitkomen. Dat vond ik zonde! Me aankleden deed ik dan wel vooral voor mezelf, ik vond het wel leuk mijn combinaties aan anderen te laten zien.
Óók vertel ik vaak dat het bloggen niet zozeer mijn eigen idee was, maar het idee van een klasgenoot. Lian is haar naam. Zij was degene die tegen mij zei: ‘Je zou eens een blog moeten beginnen’. Waarop ik zei: ‘Een blog? Ja maar: hoe dan, hoezo dan, wanneer dan? Daar heb ik toch helemaal geen tijd voor: elke dag die foto’s maken!’. Zoals altijd met alle ideeën en oplossingen die mensen mij aandragen zag ik overal beren op de weg. Bovendien wist ik helemaal niet waar ik aan begon. Het fenomeen blog kende ik niet en ik had geen idee hoe er één te maken, in te richten, etc. Lieve kijkbuiskinderen, we hebben het hier wel over het jaar 2008: een jaar waarin blogs écht nog niet waren wat ze nu zijn. Veel onbekender, onprofessioneler en ongebruikelijker. Toch vond ik het idee, een site van mij alleen die mensen van over de hele wereld zouden kunnen zien, té aantrekkelijk om alle beren de baas te laten zijn.
Eéntje uit de oude doos: ik met Lian in 2009.
Ik nam mijn blog al gauw veel serieuzer dan Lian’s idee waarschijnlijk ooit geweest was (ik máákte gewoon tijd – een beetje ten koste van mijn school misschien, maar ik haalde wel mijn diploma, dus who cares?) en ik wilde zo graag dat mensen het zouden lezen en bekijken dat ik op school niet meer wilde vertellen wat ik in het weekend had gedaan, maar het op mijn blog schreef: ‘Moeten jullie maar op mijn blog gaan lezen’, zei ik dan.
Nee, natuurlijk werd dat me niet in dank afgenomen, maar Yara, Ruben en Lian dus, hebben van begin af aan gestaan achter wat ik deed en doe. Ook al volgden ze mij en/of de site een tijdje niet of snapten ze even niets meer van wat ik nu precies allemaal doe: zij hebben altijd zoiets gehad van ‘het is Suz haar ding’. Mijn blog hoorde voor mijn gevoel voor hen net zo goed bij mij als mijn eigen oorlel. Bij wijze van spreken.
Over mij even niet meer volgen gesproken: deze week zag ik Lian weer, nadat ze bijna een jaar op reis was geweest. Lian, die voor mij, als min of meer “co-founder” van dit blog, toch altijd ‘niet zomaar een klasgenoot’ was en is. Vooral niet omdat ik het gevoel heb dat zij zich ook echt nog een beetje co-founder voelt. Het kan soms even duren, maar uiteindelijk komt altijd weer de vraag: hoe is het nou met je blog?
Lian drieënhalf jaar na het vorige fotomoment later.
Ook al bleek uit onze ‘rendez-vous’ dat Lian een heel ander verhaal over mijn start als blogger had dan ik: zij zei dat ik de blog Karla’s Closet al een tijdje volgde, dat ik dat zo gaaf vond om te zien en dat zij toen tegen me heeft gezegd: “Waarom ga je het zelf niet doen, bloggen?”. Waarschijnlijk was het begin van wat nu fashionisaparty.com is dus niet zo romantisch als ik dacht: net als bijna elk meisje dat vroeger of later startte met een blog, was ik geïnspireerd door een andere blogger. En door Lian natuurlijk. Lian, topidee man!
Eerste foto is oud beeld, tweede foto door mij.
