De afgelopen week heb ik de laatste hand gelegd aan de “make-under” van mijn garderobe. Iets waar ik mee begonnen ben toen we mijn kamer veranderden aan het begin van dit jaar en iets waarvan ik zelf niet (en jullie dus ook niet) dat ik er mee bezig was. Nu de make-under achter de rug is, realiseer ik me pas dat die er geweest is. Iets wat volgens mij vaker gebeurd met processen.
Toen ik de opleiding tot imagostyliste deed heb ik het bij anderen gezien, die processen, dus wel zo leuk dat ik nu ervaringsdeskundige ben van zo’n proces. Bij de mensen waar ik mee te maken had tijdens mijn opleiding ging hun proces bijvoorbeeld om afvallen, weer meer aandacht aan het uiterlijk besteden (na bijvoorbeeld de geboorte van een kind of een andere periode waarin je jezelf wegcijferde) of durven je vrouwelijke kant te tonen (bij vrouwen waarbij deze kant bijvoorbeeld gekleineerd is).
Echter, er waren ook mensen die zich helemaal niet realiseerden dat ze aan een proces begonnen (zoals ik dus). Mensen die niet alleen hun garderobe een make-over wilde geven, maar ook hun mentale gesteldheid. Ze waren niet alleen toe aan afscheid nemen van oude kleding, ook aan afscheid nemen van oud verdriet. Die twee werken perfect samen: afscheid nemen van mentale ballast betekende ook vaak automatisch afscheid nemen van kilo’s (die kilo’s zijn vaak emoties) en daarmee afscheid nemen van oude kleding. Zo waren ze ineens begonnen aan een proces van afvallen, zonder dat ze doorhadden ermee gestart te zijn.
Bij zo’n proces geldt: je kunt in één dag iemand een andere outfit aantrekken, maar iemand heeft veel langer dan één dag nodig om te wennen aan een nieuw figuur (je ziet nog steeds je oude jij in de spiegel) of aan meer aandacht aan jezelf besteden (iemand zal in eerste instantie de neiging hebben terug te vallen in oude rollen en patronen van bijvoorbeeld verzorgende voor man en/of kinderen). Oftewel: vanaf het moment dat je je realiseert dat je iets wilt veranderen (voor mij was dat een opgeruimdere, overzichtelijkere, schonere en nettere leefomgeving) kunnen we dit praktisch soms snel realiseren, maar hebben we mentaal vaak meer tijd om afscheid te nemen van oude patronen, emoties en gedragingen. Zo ging het ook bij mij: mijn kamer werd “verbouwd” in drie weken, maar nu pas -na een half jaar- heb ik het gevoel dat alles op zijn plek valt.
Dat wat dan precies op zijn plek valt? Dat ik volwassen word. Ik ben het officieel al anderhalf jaar, maar zoiets zit ‘m niet in een getal, is – nu we het er toch over hebben- ook een proces. Bij volwassen worden hoort voor mij dat ik meer verantwoordelijkheid neem voor mijn leefomgeving (niet meer alles vol zet waardoor ik het niet meer kan schoonmaken) en daarmee meer respect voor mezelf heb (willen leven in een prettige omgeving is ook een kwestie van eigenwaarde).
Echter, ik had het over een make-under van mijn garderobe, niet de verbouwing van mijn kamer. Die make-under is een bij-proces dat er tussendoor is geslopen; tussen de “verbouwing” door. Door de nieuwe inrichting en mijn doel om mijn kamer leefbaar te maken, moest ik selectief zijn in wat ik wilde houden en wat niet en dat heeft iets bij me in gang gezet, merk ik: nadat ik de afgelopen maanden stukje bij beetje al meer en meer kleding had “weg gedaan”, heb ik vorige week nog eens driekwart van mijn kleding en schoenen in zakken gedaan.
Van het ene op het andere moment voelde het als balast, al die spullen. Kon ik letterlijk tussen de panty’s de panty niet meer vinden. Ik kreeg ineens het gevoel: ik leef maar één keer en wil in dat leven dragen waar ik écht blij mee ben, niet dragen waar ik (toch) niet zo heel blij (meer) mee ben waardoor ik niet meer toekom aan waar ik echt blij mee ben. Over verantwoordelijkheid nemen en eigenwaarde gesproken: ik realiseerde me ineens dat ik wil dat mijn leven, en dus ook mijn garderobe, kwaliteit heeft. Kwaliteit niet zozeer in de materialitische zin van het woord (het stofje van een trui), als wel in de symbolische zin van het woord (of ik waarde hecht aan een stuk).
Alleen al in mijn tweede kledingkast maakte ik o.a. méér dan één stang leeg.
Terwijl al die zakken, hopen en dozen daar stonden, klaar om afgevoerd te worden naar de “opslag” schoten de tranen gewoon in mijn ogen. Omdat ik wist dat ik iets afsloot en aan iets nieuws begon en dat vind ik mooi. De afgelopen jaren heb ik ervan genoten dat ik zoveel kleding en schoenen heb kunnen hebben; ik kijk daar absoluut op terug als verrijking en niet als iets wat ik anders had moeten doen of wat oppervlakkig is. Ik vind het niet zonde dat ik nu zoveel “weg” (het gaat niet letterlijk weg) doe.
Wat ik had heeft er namelijk voor gezorgd dat ik tot in den treure heb kunnen experimenteren en proberen in mijn outfits en alles heb kunnen halen uit het ontwikkelen van mijn stijl. Ik zei tegen erover tegen mijn vader: “Die schoenen, die voelden als Barbiepoppen. Ik heb nooit met Barbie’s gespeeld, maar wel altijd al met schoenen”. Dus al die kleding en schoenen: ze hebben me laten leren, maar ook de serieuze ‘ik’ speels gehouden. En nu is het tijd om afscheid van ze te nemen.
Iets wat je je misschien afvraagt: krijg je nu andere outfitposts te zien? Nee, ik geloof niet dat jullie van deze persoonlijke ontwikkelig van de ene op de andere dag veel zullen merken. Zoals ik al zei: een proces gaat niet over van de ene op de andere dag. En ik heb nog meer dan genoeg kleding en schoenen over om meer dan genoeg af te kunnen wisselen. Wel denk ik dat – zonder dat mode minder een feestje wordt, uiteraard-, mijn stijl langzamerhand iets volwassener zal worden, als gevolg van deze make-under. Echter, dat is alleen maar in lijn met de ontwikkeling die er al was: mijn stijl ís al stukken rustiger en volwassener geworden de afgelopen vierenhalf jaar. Dat lijkt me niet vreemd, als je na zestien, zeventien, achtien en negentien geworden bent.
Een andere bijkomstigheid is dat ik jullie nu kan garanderen dat ik ongeveer zo lang ik leef de Suz shop zal kunnen aanvullen (iets wat het proces nog een beetje heeft versneld: het is een goed gevoel dat ik alles een goede, nieuwe bestemming kan geven). Dus, mocht je vandaag, morgen of volgende week niets te doen hebben, doe me een lol en maak een beetje plaats ;-).
Foto’s door mij.
