Ik kan er kort maar krachtig over zijn: de conditie van mijn eigen nagels is me alles meegevallen, sinds ik geen kunstnagels meer heb en alleen nog mijn natuurlijke nagels draag. Door verschillende mensen was ik erop voorbereid dat je nagels echt niets meer waard zijn als er kunstnagels op hebben gezeten, maar dat is zeker niet mijn ervaring.
Mijn nagelstyliste Marieke heeft de kunstnagels er zo afgevijld (ja, dat gaat d.m.v. van héél veel vijlen) dat er nog een dun laagje acryl op mijn eigen nagel zat. Een heel dun laagje maar, maar wel een laagje dat een hoop steun geeft. Echter, als het had gemoeten had ik het denk ik ook zonder gered. Mijn nagels zijn een stuk zwakker, maar gelukkig niet zó zwak dat ze spontaan zouden afbreken. Dit misschien ook omdat ik van mezelf vrij stevige nagels heb.
Nu het minder kort maar krachtige deel van deze post: ik ben toch niet helemaal tevreden, sinds ik mijn eigen nagels draag. Tegen beter weten in had ik gehoopt dat ik toch iets meer van mijn “dwang” verlost zou zijn na een paar maanden kunstnagels. Mijn doel met de kunstnagels was immers om het nagelbijten tegen te gaan. In eerste instantie op de korte termijn – dat is wel gelukt-, maar ik hoopte stiekem ook op de lange termijn.
Helaas: mijn nagels blijven een gevecht tegen mezelf. Ik snap zelf niet hoe ik het altijd weer zover laat komen, maar het lijkt wel alsof ik ieder scheurtje, randje en velletje aangrijp om aan mijn nagels te zitten (het lijkt wel? dat is zo!). Het kromme is: ik pak juist elk randje, scheurtje en velletje aan omdat ik graag mooie nagels wil en vind dat dat randje, scheurtje of velletje het in de weg staat. Echter, door eraan te gaan zitten knippen, trekken en bijten wordt het (natuurlijk) alleen maar erger. Dat ik dat weet, maar er niet naar kan handelen: daar erger ik me mateloos aan.
Mijn goedbedoelde tooltjes maken het -eerlijk is eerlijk- alleen maar erger. Ze zijn super handig, maar míj moet je ze niet in handen geven: ik zet dat gereedschap uiteindelijk in bij het vernietigen van mijn nagels en nagelriemen, in plaats van bij het herstellen ervan.
Links…
… en rechts. De nagellak die ik draag is Catrice Hip Queens Wear Blue Jeans.
Mijn nagels heb ik nog redelijk goed kunnen houden (rechts is altijd moeilijker dan links, want doordat ik daar alles mee doe komen daar eerder scheurtjes e.d. in – daar begint het mee), maar mijn nagelriemen daarentegen… er is er niet één zonder wondje. Ik hoop dat het me lukt om, nu ik even wat rust neem binnenkort, ze allemaal te laten herstellen.
Of ik het gevoel heb ‘terug bij af’ te zijn? Nee, dat niet. Toen ik kunstnagels liet zetten waren al mijn nagels kort gebeten en móest ik wel kunstnagels zetten omdat ik de hele dag zat te bijten, waardoor ik niet kon typen (ja, echt!). Ik denk niet dat ik van mezelf het geduld en de energie had gehad om die cirkel zelfstandig om te draaien.
Echter, ik dacht al, maar weet nu zeker dat kunstnagels maar een tijdelijke oplossing zijn. Ze laten je tijdelijk afkicken, maar niet voor het leven. Nagelbijten doe ik al járen, van jongs af aan, en kan ik (laat ik voor mezelf spreken) denk ik alleen afleren door wel aan de verleiding te worden blootgesteld, maar de wilskracht en het doorzettingsvermogen te hebben om er niets mee te doen. Ik blijf daarnaar streven.
Nagelbijter of niet: hoe probeer jij je nagels mooi te houden/houd je ze mooi?
Dit was voorlopig de laatste Nail diary. Hopelijk vonden jullie het leuk ze te lezen!
Foto’s door mij.
