“…en wat doe jij dan?”. En dan moet ik meestal lachen. Ik wist dat die vraag een keer ging komen en ik wist ook dat ik ‘m een keer moest gaan beantwoorden en ik vind het stom dat ik – na die vraag al honderdduizendmiljoen keer te hebben gekregen- nog steeds geen gestroomlijnd antwoord klaar heb. Het lijkt me voor een dag, een week, een maand, best prettig eens te kunnen zeggen: “Ik studeer rechten (even tussendoor: volgens Google mag dat woord met en zonder hoofdletter)”. Punt. Vraag beantwoord. Antwoord gesnapt. Maar ja, ik studeer geen rechten…
Wat ik wel doe? Foto’s maken, foto’s maken en nog meer foto’s maken bijvoorbeeld.
Het hangt er een beetje vanaf wie ik tegenover me heb en of ik diegene inschat als iemand die blogs leest. Dat scheelt een hoop, als iemand blogs leest. Dan zeg ik ‘ik ben blogger’ en dan is de vraag grotendeels beantwoord en grotendeels gesnapt. Terwijl ik vaak het gevoel heb dat inmiddels toch iedereen wel blogs leest of op zijn minst kent en ik dé vraag daardoor toch steeds makkelijker moet kunnen beantwoorden, wéét ik dat de meeste mensen wel vaag weten wat een blog is, maar niet echt weten wat ‘blogger zijn’ inhoudt. Niet blogger zijn als in ‘ik blog weleens’, maar als in ‘ik ben blogger’. Als in ‘ik doe bijna niets anders’.
Als dé vraag komt, dan ben ik meestal standaard een half uur verder. Wat ik niet erg vind, want ik vind het leuk om te praten over wat ik doe. En ik vind het nog veel leuker om iemands reactie daarop te zien en te horen. Hoe iemand reageert op wat ik doe, zegt veel over hoe die persoon in elkaar zit, heb ik geleerd. Als iemand gelijk begint over een baan of opleiding erbij, dan is diegene vaak een zekerheidszoeker (no offence, in mijn hart ben ik er zelf ook één) en als iemand zegt dat ik het ga maken zonder dat hij of zij mijn site überhaupt gezien heeft, dan is het óf een rasoptimist óf een pleaser. En zo zijn er nog tal van andere mogelijke reacties en bijbehorende conclusies mogelijk.
Gelukkig hebben de meeste mensen in eerste instantie geen oordeel over wat ik doe. Maar wat doe ik eigenlijk precies? Zoals ik al zei: ik kan dat nog steeds niet gestroomlijnd uitleggen. Volgens de Kamer van Koophandel maak ik ‘mode en lifestyle journalistieke producties’, maar ja: dat is geen antwoord waar mensen genoegen mee nemen. En dat dekt ook eigenlijk totaal niet de lading.
Ik heb een website, ik heb een blog, ik behéér een website (toch? – zo weinig weet ik stiekem over websites), ik vúl een blog. En daarbij/-voor: ik zoek, ik doe inspiratie op, ik schrijf, ik fotografeer, ik mail, ik onderhoud, ik bedenk, ik creëer… ik doe zoveel! En de helft van de tijd heb ik zelf niet eens door wat, want ik werk niet van negen tot vijf en ik heb ook niet door wanneer ik nou precies wel en niet werk. Plus mijn werk was ooit mijn hobby, dus voelt nog lang niet altijd als werk.
Mijn werk is zo divers: ik kan zelfs bedden testen eronder scharen.
Ik heb er wel eens aan gedacht eens een maand een soort van van uur-tot-uur dagboek bij te houden, zodat ik mensen gewoon kan laten lézen wat ik doe. Maar ja, ik doe dus al zoveel, dus dat schuif ik maar op naar later.
In ieder geval, ik moet altijd lachen als iemand me dé vraag stelt en ik moet ook altijd lachen als ik hem -voor mijn gevoel- weer met horten en stoten beantwoord heb. Lachen om mijn eigen ongestructureerde verhaal.
Ik neem me bij deze voor de volgende keer dé vraag gewoon te antwoorden met: ‘Nou, schrijven over wat ik nou eigenlijk doe, bijvoorbeeld’. Niets van gelogen.
Foto door Jojanneke Vonk.
