Misschien was het je, bijvoorbeeld hier, al opgevallen (maar waarschijnlijk niet, want ik heb niemand erover gehoord): ik heb geen piercings meer in mijn oren.
Dan is nu natuurlijk het moment aangekomen om te vertellen waarom niet. Om te beginnen omdat ze ‘het niet goed meer deden’, zoals je dat zou kunnen noemen. Ik heb me niet heel goed gevoeld de afgelopen maanden en kon dat goed aan mijn piercings merken. De vijf helix piercings die ik in mijn linkeroor had, gingen één voor één vervelend doen: ééntje ging migreren, erna kreeg ik bij drie anderen een bult achterop mijn oor, waardoor de piercings als het ware klem kwamen te zitten en de piercings pijnlijk werden. Ook mijn tragus piercing, die ik al jaren heb en waar ik nooit problemen mee heb gehad, werd ineens heel gevoelig en van het ene op het andere moment was één van mijn navelpiercings totaal overstuur. Eén nacht was de huid rondom zo geïrriteerd (verder zal ik je de nasty details besparen) dat ik een nacht niet geslapen heb van de pijn.
Gelukkig doet mijn microdermal het, wonderbaarlijk genoeg, nog steeds goed. Beter dus dan de piercings die ik al jaren had.
In ieder geval: naast dat mijn lichaam me obviously probeert te vertellen dat ik wat beter voor mezelf moet zorgen, kreeg ik ook steeds meer het gevoel dat ik het als teken moest zien dat het genoeg was geweest met het hele ‘piercinggedoe’. Ik bedoel: ik heb in mijn leven genoeg moeilijke periodes gehad, maar nog nooit heeft één van mijn piercings toen geprotesteerd. Mijn gevoel tegenover piercings voelde opeens zoals het voelde toen ik besloot dat ik mijn haar niet meer wilde verven: het was super leuk, maar nu ben ik er klaar mee. Ik heb er genoeg geld, pijn, energie en moeite in gestoken en ik wil dat niet meer. Het was het opeens niet meer waard.
Begrijp me niet verkeerd: ik houd nog steeds van piercings, vind ze niet opeens lelijk en heb nergens spijt van, maar ik vond deze piercings op dit moment gewoon niet zo goed meer bij mezelf passen. Bovendien vond ik het, wat ook opging voor het ‘mijn haar niet meer verven’, ook wel eens interessant om mezelf met clean ears te zien. Ik geloof dat ik mijn eerste oorpiercing, een tragus piercing, nam toen ik een jaar of twaalf was (als je naar de verkeerde piercingshops gaat kan dat op die leeftijd, ja) en dus ken ik mezelf bijna niet meer zonder piercings in mijn oren.
In het begin voelde het heel raar en kaal toen ik in de spiegel keek, maar het went en inmiddels voel ik me er fijn bij. Wat ik fijn vind is dat, nu ik ouder word, ik steeds meer voel dat ik het niet meer zo ‘nodig’ heb. Waarmee ik bedoel: vroeger vond ik mezelf gewoon saai zonder piercings, make-up, een aparte kledingstijl en een kleurtje in mijn haar. Nu vind ik dat allemaal nog steeds leuk, maar niet voor elke dag en niet omdat ik mezelf anders saai vind.
Ik heb dus alleen de piercings in mijn oren eruit gehaald, what about the rest? Bij mijn oren voelde het beter om de piercings te verwijderen, omdat dat ook mijn meest ‘opvallende’ piercings waren (ik heb zelf nooit echt opvallende piercings, zoals in mijn gezicht, gewild) en ik van die piercings dus het meeste last had. Mijn navelpiercing is weer helemaal hersteld en van bijvoorbeeld mijn tongpiercing heb ik geen last gehad. Ik laat de rest van mijn piercings daarom voorlopig zitten, ook omdat ik ondanks alles het gevoel heb dat mijn piercings ‘bij me horen’. Gelijk alles eruit halen voelt te rigoureus en kan bovendien altijd nog. Of ik dat in de toekomst alsnog wil, zal de tijd uitwijzen.
Heb jij wel eens, om wat voor reden dan ook, een piercing uit je lichaam gehaald?
P.S. Mocht je je afvragen waarom ik een spleetje in mijn tragus op de foto hierboven heb: die heb ik te danken aan een uitgegroeide traguspiercing die ik jaren geleden heb laten schieten (toen dat nog mocht). Bij deze wil ik dus graag nog een keer zeggen: laat, voor je eigen bestwil, om meerdere redenen géén piercings schieten (dan zijn het overigens ook geen piercings). Het is inmiddels niet voor niets verboden.
Foto door mij.