, als ik om 12:00 uur onder de douche sta na ziek, zwak en misselijk wakker te zijn geworden. Dit – ziek wakker worden- komt alleen maar omdat ik me niet happy voel, weet ik. ‘Ongelukkig’ zal ik zeker niet meer zeggen, maar ‘niet happy’ is ook niet iets waar ik van plan ben genoegen mee te gaan nemen. Ik zit dan ook al maanden te brouwen op het magische goedje dat dat gevoel gaat verbeteren. Mijn ziek, zwak en misselijk zijn, mijn gepieker, eigenlijk alles wat negatief is in mijn leven… het komt allemaal neer op de vraag en de moeilijkheidsgraad van ‘hoe ik happy word’. Ach, wat een cliché.
Om de vraag te beantwoorden hoe ik happy word, lijkt het me eerst van belang me af te vragen waarom ik het nu niet ben. Ook het antwoord daarop vind ik vies clichématig: ik denk dat ik aan mezelf voorbij gelopen ben. Juist ook tijdens al dat gepieker. Want waar ik over pieker is hoe het verder moet met mijn bedrijf en mijn toekomst. Míjn bedrijf en míjn toekomst, maar niet hoe het verder moet met ‘mij’. Er zit een wezenlijk verschil tussen die twee, want als ik denk aan de toekomst en mijn bedrijf dan denk ik aan wat verstandig is. Als ik denk aan mezelf dan denk ik aan waar ik gelukkig van word.
De douche doet me goed, want ik merk dat ik helderder word. Ik krijg weer energie, want ik ben mijn eigen problemen aan het analyseren en dat geeft me zelfvertrouwen: het rationele in mij weet namelijk dat zolang je kunt analyseren, je tot een antwoord of een oplossing kunt analyseren. Maar ohja, ik wilde juist geen verstandige antwoorden en oplossingen, wilde voelen waar ik happy van word. Daar heb je mijn valkuil.
Het eerste waar ik onder die douche aan denk qua dingen waar ik happy van word is schrijven. Ik mis het schrijven. Ik schrijf – typ- ontzettend veel op een dag, maar het zijn mails, korte stukjes, illustrerende teksten. Geen verhalen, gedachtes of gevoelens. Die schreef ik vroeger wel op in een dagboek en dat voelde goed. Totdat mijn agenda voller en voller werd en ik de afweging maakte dat ik dagboeken schrijven net iets te doelloos vond. Dat vind ik nog steeds.
Weer kom ik tot de conclusie dat, als ik wil schrijven, ik het online wil doen. Ooit wil ik nog een boek schrijven, ergens op een veranda in Spanje, maar dat doe ik wel als ik oud en rijp ben. Daar heb ik nu nog lang niet de rust voor gevonden. Ook al passen mijn veelal te lange teksten wellicht niet op het snelle Internet, daar ga ik even aan voorbij. Want ik wilde iets doen waar ík happy van word. Echter, online en publiekelijk schrijven over dingen die ik anders in een dagboek zou zetten, dat voelt vooral eng, in plaats van ‘happy’. Gelukkig heb ik geleerd dat angst geen goede raadgever is.
Ik overweeg een site te maken waar ik het allemaal van me af ga schrijven, maar ik lach mezelf uit. Als puntje bij paaltje komt dan heb ik namelijk in het afgelopen jaar honderd keer een idee gehad voor een site en kwam ik altijd weer tot dezelfde, praktische conclusie: ik wil geen site bouwen, ik wil me er ook niet in verdiepen hoe die te bouwen en ik heb geen geld die te laten bouwen. Een goede te laten bouwen. Want ik houd van dingen goed doen.
Ik overweeg om een tijdschrift te benaderen en te vragen om een online column. Zo heb ik gelijk een publiek – dat zal me goed doen, niet zo doelloos- , maar ik zie het al voor me dat mijn teksten, die recht uit het hart komen, gecensureerd worden, niet goed genoeg blijken te zijn en binnen deadlines moeten vallen. Dat is helemaal niet waar ik happy van word.
Ik besluit uiteindelijk dat ik het dichtbij huis wil houden. Een pagina begin op mijn blog, waar ik schrijf over wie er is ‘behind the blog’. Ik, iemand die bijvoorbeeld ontzettend gedreven is en altijd professioneel probeert te zijn en alles beter wil doen dan ze het deed, maar ook iemand die soms huilend een zakelijk gesprek ophangt, twijfelt of ze het wel kan opbrengen weer op de foto te gaan en onzeker elk kwartier haar social media volgers checkt. Behind the blog zit vooral ook ík. En ik vind het behind the blog soms heel leuk, soms ingewikkeld en soms zwaar. Ik wil daarover schrijven. Ook al weet ik dat mensen me gaan beoordelen. Me negatief zullen vinden, vinden dat ik te moeilijk doe, misschien wel vinden dat ik totaal de weg kwijt ben. Ook dat laat ik even aan me voorbij gaan.
Wat ik verder aan me voorbij laat gaan, is de vraag: ‘Suz, is dat commercieel nou wel helemaal handig?’. Ik zie het al voor me dat bedrijven weg blijven als ik schrijf dat mijn bezoekers niet groeien en dat ik dat moeilijk vind, als ik schrijf dat ik zoekende ben en telkens als ik denk te weten wat het concept van mijn site is ontdek dat ik het nog helemaal niet weet, als ik schrijf dat… ik ook maar een mens ben.
Je merkt: er zijn veel dingen die ik aan me voorbij laat gaan terwijl ik de keuze voor deze ‘behind the blog’ pagina maak en veel dingen waar ik bang voor ben. Gelukkig is angst dus inderdaad een slechte raadgever en denk ik dat het mijn site juist een boost kan geven als ik dat allemaal los laat en schrijf zonder compromissen. Maar ik denk vooral dat ik daar heel erg happy van word.
