waarin mijn vriend een tag doet. Iets waar ik zelf uiteindelijk best wel moeite mee had, met mijn vriend in een filmpje. Ik, iemand die ontzettend weinig waarde hecht aan privacy. Ik, iemand die zegt: ‘stel je niet aan’ als iemand niet op foto of film of Internet wil. Ik had het nooit verwacht van mezelf, maar toen puntje bij paaltje kwam vond ik mijn vriendje pratend en al op Internet zetten toch wel heel persoonlijk.
Toen ik nét begon met bloggen zette ik alle persoonlijke dingen online. Wat ik tot in detail in mijn weekend had gedaan en als ik ruzie had met met mijn vriendje. Dat deed ik gewoon. Waarom niet? Ik vind het onzin als modebloggers zeggen dat ze een “persoonlijk” modeblog hebben. Ik heb nog zelden een persoonlijk modeblog gezien. Een mening geven over een kledingstuk of paar schoenen vind ik niet persoonlijk. Net zoals ik het niet persoonlijk vind op Instagram te zetten wat je eet. Nee, persoonlijk vind ik een blog als je oprecht over je gevoelens, twijfels, onzekerheden en mening schrijf. Dat is overigens mijn idee van ‘persoonlijk’ hoor, als jij er iets anders onder verstaat vind ik dat natuurlijk prima. En ik vind het overigens ook prima dat er dus amper modebloggers zijn die echt persoonlijk schrijven, dat moeten zij natuurlijk zelf weten. Sterker nog: ik snap het steeds beter, dat ze dat niet doen. Dat is juist mijn punt van dit blog.
Ik doe het steeds minder, tegen alles en iedereen en op het Internet praten over wat ik écht vind of voel. Soms vraag ik me af waarom ik er meer moeite mee krijg. Waarom vond ik het toch best lastig om mijn vriendje in een filmpje op Internet te zetten? Dat is niet zo moeilijk: omdat ik me verantwoordelijk voel. Wat nou als iedereen had gereageerd dat hij stom praat of stomme antwoorden geeft? Dat hij dom lacht of lelijk is? Dat zijn kleren achterlijk zijn of dat hij dom uit zijn ogen kijkt (ja, mensen op YouTube schrijven dat soort dingen – en veel erger!)? Ik weet dat hij daar last van zou hebben en dat is dan mijn schuld. Dat wil ik niet. Bovendien: wat nou als we op de dag dat het filmpje online kwam we heel erge ruzie zouden krijgen? Zo erg dat het die dag uit zou gaan? Terwijl iedereen net misschien heel enthousiast had gereageerd dat ze hem vaker in een filmpje zouden willen zien? Dan zou ík daar last van hebben. Ik heb liever dat ik er last van heb dan hij, maar wat ik maar wil zeggen is: persoonlijke dingen delen kan helpen en opluchten, maar het kan dingen ook moeilijker, pijnlijker en ingewikkelder maken.
Wat ik ook merk, is dat ik áltijd even drie keer nadenk voordat ik op social media zet waar ik ben. Ik doe het altijd tóch, omdat ik geen mens ben die zich wil laten lijden door angst, maar ik denk echt wel eens: wat nou als mijn hoofd iemand niet aanstaat? Door het Internet kénnen mensen mijn hoofd zoals mensen op straat die niet kennen. Daarom heb ik het gevoel dat ik voor mensen die mij van Internet kennen en herkennen wel wat te vrezen heb en van willekeurige mensen niet. En daarom denk ik wel eens: als iemand mij herkent of mij op wil zoeken door het Internet en tegelijkertijd kwade bedoelingen heeft, dan houd ik die nu wel een worst voor door te zeggen waar ik precies ben. Je gaat ook niet door de stad lopen met je tas aan alle kanten open geritst, toch? Ook al wil je je niet door angst laten lijden -zoals ik-, dan toch houd je rekening met mensen die kwaad in de zin hebben.
Ik merk dat ik steeds meer moeite heb met wat ik wel en niet deel op social media en op mijn site. Ik heb genoeg aan mijn eigen mening en de mening van mensen om me heen; soms wil ik mezelf beschermen tegen nog honderdduizend meningen. En ik wil mensen die mij het leven moeilijker willen maken dat niet laten doen. Aan de andere kant: het valt me ontzettend mee hoeveel last ik heb gehad van ‘rotte appels’ in de vijfenhalf jaar dat ik blog. Ik heb wel eens verschrikkelijke dingen over mezelf gelezen en ik heb ook wel eens verschrikkelijke reacties gekregen, maar die incidenten zijn op één, hooguit twee, hand(en) te tellen in al die jaren. Bovendien: iets met heel veel mensen delen is ook vaak genoeg ontzettend mooi. Er zijn bijvoorbeeld altijd weer mensen die me nieuwe inzichten hebben weten te geven en er zijn heel veel mensen gewenst die me een gevoel van steun hebben kunnen geven. Het blijft dubbel.
