bij mijn ‘behind the blog’ blogs te betrekken, maar dat is natuurlijk moeilijk: ik ben niet alleen op de wereld. Wat ik ervaar, hoe ik me voel, wat ik meemaak en waar ik een mening over heb heeft allemaal te maken met de wereld en mensen om mij heen. Dus ik ga het toch proberen – een tekst van iemand letterlijk en direct mee te nemen in een behind the blog- zonder dat ik iemand aanval of bekritiseer. Dat is het laatste wat ik wil en dus niet de bedoeling, laat dat duidelijk zijn. Ik ga dan ook niet schrijven wat ik denk dat de schrijver verkeerd doet, denkt of zegt, maar schrijven hoe ik me me bij zijn tekst voel.
Toen ik onderstaand stukje las, werd ik een beetje in mijn hart geraakt.
“Bij modebloggers denkt men al snel aan jonge meisjes die om de hoek van hun huis op de foto worden gezet door hun vriendje in de nieuwste collectie van Zara. De bezoekers van deze blogs zijn meestal leeftijdsgenoten met een soortgelijke kledingstijl die net even wat minder durven. Perfecte manier van studie afwijkend gedrag. Daartegenover staan de wereldwijde top-bloggers van mid-twintig die fulltime met de blog bezig zijn, de wereld over reizen, deals sluiten met merken als Chanel en Louis Vuitton, een garderobe lijken te hebben die niet past in de Bijenkorf en miljoenen mensen bereiken met hun blog en social media. Ergens daartussenin sta ik”.
Ik vind het moeilijk uitleggen waarom en waardoor ik geraakt werd. Niet omdat de tekst te neerbuigend voelt of te geïdealiseerd. Ook niet omdat ik me aangevallen of aangesproken voel. Ook niet omdat ik me buiten een hokje geduwd voel. Ook niet omdat ik me ín een hokje geduwd voel. Waarom ik me geraakt voel zit ergens tussen al die dingen in en is -oké, oké, ik geef toe- een combinatie van dat alles waarschijnlijk.
Ik snap nog steeds niet waarom ik me er überhaupt door laat raken, door teksten over bloggers. Ik ben helemaal niet zo gevoelig voor de mening van anderen, maar wanneer anderen schrijven (en daarbij oordelen) over bloggers dan heb ik standaard de neiging te gaan gillen, krijsen en stampen. Stom hè?
Wat ik lastig vind is dat in de tekst lijkt alsof er twee werelden zijn: die van de niet-topbloggers en die van de topbloggers. Ik snap wel dat je er voor het gemak een onderscheid in maakt, maar dat onderscheid is niet zo zwart/wit. Helemaal niet zwart/wit zelfs.
Ik ben zelf iemand die eerder in de niet-topbloggerscategorie zou vallen dan in de topbloggerscategorie. Want:
1) ik ben jong (nog niet in de mid-twintig)
2) ik word door mijn vriendje op de foto gezet
3) ik reis niet de wereld over
4) ik bereik geen miljoenen mensen
5) mijn garderobe past zeker in de Bijenkorf (oké, had ik alles in mijn bloggersleven bewaard, dan waarschijnlijk niet)
6) ik sluit geen deals met CHANEL en Louis Vuitton
Toch, aan de andere kant:
1) ik heb amper ZARA
2) ik blog full-time
3) ik maak zelden foto’s om de hoek van mijn huis
Als ik vervolgens kijk naar bijvoorbeeld Chantal van cocorosa.com -die ik inmiddels goed ken- dan weet ik dat zij wel in de categorie topbloggers zou vallen. Aan de hand van deze maatstaven niet, maar ik heb nog niet meegemaakt dat een bedrijf, merk of lezer Chantal níet als topblogger zag. En terecht. Chantal heeft echt een geweldig gevoel voor mode, fotografie en vormgeving. Ik leer op dat gebied veel van haar. Echter, ook Chantal reist dus niet de hele wereld over, heeft geen deals met CHANEL en Louis Vuitton, heeft een behapbare garderobe, heeft meer ZARA dan ik, wordt op de foto gezet door haar vriendje en nou ja… you get my point.
Het is gewoon niet zo zwart/wit. Of beter geschreven: ik wil het niet zo zwart/wit lezen.