Afgelopen zaterdag zat ik bij de kapper. Ik had plechtig met mezelf afgesproken dat ik alleen de puntjes ging knippen. Ik wil immers idioot lang haar. Echter, toen ik daar zat, voelde ik me wel zó ontzettend saai met mijn puntjes. Truus Doorsnee. Miep Dertien In Een Dozijn. Ik weet waarom ik hiervoor gekozen heb en 90% van de tijd ben ik er ook blij mee, maar soms denk ik: ik heb zoveel kleuren en kapsels gehad, zoveel geprobeerd. Waar kom ik uiteindelijk op uit? Op dit.
Nee, de nieuwe kapsel kriebels zijn zeker nog niet verdwenen. Dus wat bedacht ik, toen ik daar in die kappersstoel zat? Misschien moet ik weer meer laagjes knippen, zoals de prachtige vrouwen hierboven. Lekker speels. Lekker bouncy. En de langste lagen blijven lang.
Aan laagjes kleeft alleen één groot nadeel: als je je haar ‘vast’ wilt doen is het drie keer niets. Een staart gaat nog, maar bij een knot gaan er aan alle klanten irritante plukjes uitsteken, om over een vlecht nog maar te zwijgen. Als ik ergens pisnijdig van word daar zijn het wel babyhaartjes en andere te korte stukjes haar die niet in bedwang te houden zijn. Nee, daar moet ik niets van hebben.
Ik twijfelde, beste lezeressen, en omdat ik van mijn vriend heb geleerd bij twijfel niet doen, liet ik afgelopen zaterdag niet meer lagen knippen. Toch is over de kwestie het laatste woord nog niet geschreven, zoals je merkt. En wil ik graag jullie advies. Laat ik laagjes knippen: ja of nee?
