dit artikel van NYmag.com via Twitter lees en denk: bam! Herkenbaar, herkenbaar, herkenbaar.
Mocht je geen zin hebben om het artikel te lezen: het gaat over vriendjes van bloggers. En dan specifiek fashionbloggers, of in ieder geval bloggers wiens outfit of zij zelf in zijn algemeenheid door een ander wordt gefotografeerd. Die vriendjes dienen bijna altijd als fotograaf. In het artikel vertellen bloggers hoe moeilijk het is, en hoe slecht voor een relatie ook, als het altijd om de blogger gaat en zij altijd degene is die in het middelpunt staat. Bepaalt waar ze heen gaan, bepaalt hoe de foto eruit moet zien, bepaalt wanneer, hoe en waarvan er foto’s van worden genomen… Vriendjes mogen meedenken en graag zelfs, maar uiteindelijk heeft de blogger the lead. Dat herken ik heel erg.
Natuurlijk kan in de toekomst blijken dat ik ongelijk heb, maar ik geloof dat mijn relatie mijn leven als blogger zeker gaat overleven, in tegenstelling tot de meeste relaties die in het artikel worden genoemd. Mijn leven als blogger maakt onze relatie er niet makkelijker op, maar ik geloof niet dat onze relatie heel anders zou zijn als ik geen blogger was: ik ben wie ik ben en ik ben niet de makkelijkste, blogger of niet. Daar staat overigens best wat tegenover, wil ik mezelf graag verdedigen, maar dat is een ander verhaal.
Ik ben al best een tijd samen met mijn vriend. Toen ik hem leerde kennen was ik al blogger. Hij kent mij niet anders dan dat. Ik denk dat dat in ons voordeel werkt: de meeste bloggers wiens relatie sneuvelt, zijn relaties van bloggers die ontstaan zijn voordat de blogger een blogger was (snap je ‘m nog?). Je relatie verandert er namelijk echt door, wanneer één van de twee (fashion)blogger wordt. De één gaat veel meer van de ander vragen.
Ik weet niet of het voor een buitenstaander goed te begrijpen is wat ik bedoel, dus laat ik een voorbeeld geven: Koningsdag. Voor mij een dag waarop ik heel graag outfitfoto’s wil maken, want het is een dag dat ik een keer een andere outfit kan laten zien dan anders. De outfits van maandag, dinsdag en woensdag kent iedereen wel, het is juist leuk om een keer een feestelijke outfit te laten zien (Kerst) of in dit geval dus een oranje/rood/wit/blauw outfit. Bovendien zijn er tijdens Koningsdag veel mensen op straat, waardoor ik graag wil streetstylen (ik loop er toch, dus hé: ik kan net zo goed iemand aanspreken en een foto maken, toch?). En oh: als het even kan dan wil ik genoeg kopen op de vrijmarkt om een shoplog op te nemen, want van shoplogs wordt nou eenmaal gesmuld. En liefst wil ik gelijk op de dag zelf de shoplog opnemen, zodat je hier en daar nog gejoel hoort op straat en ik toch nog in mijn oranje kloffie zit (leuk voor de sfeer). Oftewel: ik zie altijd, overal en in alles een mogelijkheid om te werken, vooral wanneer anderen dat niet doen. Dat ik niet zo van feesten houd helpt daarbij ook niet echt: ik werk liever dan dat ik feest.
Mijn vriend wordt hierin meegenomen. Hij werkt zo’n 50 uur in de week en als hij niet werkt, dan traint hij en doet hij zijn huishouden. Wat er overblijft is voor ons en dat is niet zoveel. Meer tijd is er simpelweg niet. Zo vaak zie ik mijn vriend dus niet en al helemaal niet wanneer het licht is (en al helemaal niet in de winter). Áls ik hem dus zie en het is ook nog eens licht, dan wil ik hem automatisch inzetten als fotograaf. Wat erin resulteert dat mijn vriend een best groot gedeelte van de tijd dat hij bij mij is, mijn fotograaf is en niet mijn vriend. Zo ziet hij dat tenminste. Voor hem ben ik er niet als ik aan het bloggen ben en ben ik er wel als ik niet aan het bloggen ben. Voor mij werkt dat heel anders: mijn werk en privé zijn niet afgebakend, lopen dwars door elkaar heen. Als ik niet aan het bloggen ben dan denk ik aan bloggen en als ik wel aan het bloggen ben dan denk ik aan hem. Maar ik begrijp dat het voor hem anders is.
We hebben dan ook al vaak discussies gehad over wie nou eigenlijk belangrijker is. Hij of mijn site. Natuurlijk is hij belangrijker, daar twijfel ik echt niet aan. Maar bloggen is een lifestyle waar ik voor gekozen heb en het hoort bij mij. Net zoals hij ervoor gekozen heeft om zes keer in de week te trainen (terwijl ik ook vaak genoeg denk: je kan toch best een keer overslaan?). Ik verlang wel van hem dat hij dat respecteert en dat doet hij gelukkig ook. Steeds beter weten we de balans te vinden tussen werk en privé. Wanneer we een middag de stad in gaan proberen we bijvoorbeeld eerst foto’s voor mij te maken, zodat we daarna kunnen doen waar we zin in hebben of wat verder moet. Wanneer de foto’s nog niet gemaakt zijn heb ik geen rust namelijk en daardoor hij ook niet. Door dat soort kleine ‘systeempjes’ die we hebben ingebouwd zorgen we ervoor dat mijn blog niet tussen ons in komt te staan.
Soms vraag ik me wel eens af of ik, als ik het kon betalen, iemand zou willen betalen voor mijn outfitfoto’s en wie dan. Ik vind wel dat ik mijn vriend verplicht ben hem te betalen wanneer ik dat zou kunnen. Ik bedoel: nadat hij me zoveel jaren zo vaak geholpen heeft met iets waar hij zelf niet blij van wordt (want nee, ik zou heel graag willen dat het anders was, maar fotograferen is niet zijn hobby) zonder daar direct iets voor terug te krijgen. Ik denk dat hij het, ook al is fotograferen dus niet zijn hobby, een prima en relaxte baan zou vinden als ik ‘m in zou huren als mijn fotograaf. Ik denk alleen niet dat het goed is om je eigen vriend te betalen als dat niet per se hoeft. In het artikel waar ik dit blog mee begon komt niet voor niets naar voren dat de meeste bloggers zich hier niet goed bij voelen en toch liever voor een buitenstaander als fotograaf kiezen als het erop aankomt. Dit lijkt mij aan de ene kant inderdaad aantrekkelijker – want werk en privé zoveel mogelijk gescheiden houden is prettig- maar aan de andere kant: je verliest er heel veel spontaniteit door als je je niemand uit je privé kringen laat fotograferen. Dat vind ik jammer, maar uiteindelijk weet ik ook dat ik die spontaniteit moet laten varen en me moet kunnen realiseren dat het leven van een (fashion)blogger niet spontaan ís. Ik kan niet voor anderen praten overigens, maar voor mij geldt dat in ieder geval wel. Ik zou soms willen dat het anders was, maar mensen willen mooie plaatjes zien en die zijn geregisseerd. Er is gewacht totdat de zon kwam, er zijn schoenen verwisseld (heb ik overigens nog nooit gedaan, maar wat niet is kan nog komen), ik lach terwijl er helemaal niets te lachen was, etc.
Wat ik heel moeilijk vind, is dat ik niet weet wat ik van mijn vriend mag vragen. Ja, ik mag in principe alles vragen, maar welk antwoord mag ik verwachten? Ik wil dingen graag op mijn manier (ik kan wel doen alsof het niet zo is, maar iedereen die me kent gaat dit beamen) en als hij zegt: ‘dat gaat me niet lukken’, dan vraag ik waarom niet. Waarop hij zegt: ‘ik heb dingen te doen’, waarop ik zeg dat ik ook dingen te doen heb. En dat er altijd dingen te doen zijn en dat hij me best even kan helpen. Vervolgens merk ik vanzelf hoeveel ruimte er écht is: als hij enigszins ruimte ziet zegt hij ‘oké’ en als hij echt niet kan of wil dan blijft hij op zijn strepen staan. Dat laatste doet hij tegenwoordig veel meer dan vroeger overigens – drie keer raden door wie hij dat heeft geleerd-, wat ons veel ruzie maken scheelt.
Aan de ene kant is het niet eerlijk om hem soms lichtelijk onder de druk te zetten, dat weet ik. Aan de andere kant heb ik niet het gevoel dat mijn vriend van mijn soms iets te harde hand veel lijdt. Nee, ik ben niet altijd even netjes, aardig en beleefd (naar hem), maar de andere kant is dat hij de figuurlijke schop die ik hem soms geef achteraf vaak best prettig vindt om te krijgen. Daarbij: als ik soms meer verwacht van hem dan ik zou mogen, dan komt dat omdat mijn gedrevenheid niet veel grenzen kent en ik denk dat dat hem ook inspireert. Dat weet ik wel zeker (dat is een voorbeeld van wat er tegenover mijn moeilijke karakter staat). Makkelijk ben ik niet voor ‘m, maar goed wel, durf ik te zeggen.
Ik ben deze keer veel openhartiger geweest dan ik wil geloof ik, maar het heet hier ‘behind the blog’ en dit is wat er zich ‘behind the blog’ afspeelt. There you go.
