te direct en eerlijk ben. Zo stond ik vorige week bij een PR-bureau, waar ik een setje kleding uit mocht zoeken. Na twee minuten had ik het rek gescand en zei ik: ‘Sorry, maar ik vind niets leuk’. Daar sta je dan eerlijk te zijn. Gelijk schiet door me heen dat dat niet de goede tekst is. Dat ik gewoon iets mee naar huis moet nemen wat ik niet zo leuk vind, er heel enthousiast over moet doen, een praatje moet maken met iedereen op kantoor, moet zeggen dat ik het zó’n leuk merk vind en met een dikke vette samenwerking-to-be de deur uit moet lopen, maar dat doe ik allemaal niet. Ik zeg netjes sorry, ik zeg dat ik liever eerlijk ben, ik vraag of ik nog even mag schuilen voor de regen en ik vertrek.
Ben ik inderdaad liever eerlijk dan dat ik doe aan schone schijn? Definitely. Maar wat er door me heen schoot – dat ik het anders aan moet pakken- schoot natuurlijk niet voor niets door me heen. PR-bureaus verkopen een verhaal en mijn tegenreactie moet zijn dat ik mezelf verkoop. Dat laatste vind ik moeilijk. Ik kan het wel, maar het is niet mijn natuur. Ik hád best enthousiast kunnen doen en met iedereen een praatje kunnen maken, kunnen zorgen dat niemand nog twijfelt over wat ‘fashionisaparty.com’ ook alweer is, maar omdat het niet mijn natuur is en ik daar moe en verregend aan kwam kon ik het niet opbrengen.
De reactie van de PR mensen was wat ik ervan verwachtte. Ze waren lichtelijk verbijsterd: ‘Je bent de eerste’. Ja, zo’n vermoeden had ik al. In mijn neiging-tot-direct-en-eerlijk zijn voel ik namelijk weinig herkenning in de wereld waarin ik werk. Ik zeg niet dat het er niet is en ik wil absoluut niemand beschuldigen van niet eerlijk zijn, maar anderen zie ik gewoon meer dan ik doe de kans grijpen om iets mee te nemen, want tja: ‘Waarom niet? Beter iets dan niets. En ach, dat topje is best leuk’. Dat vond ik ook, dat dat topje ‘best leuk’ was. Maar ik hoef geen ‘best leuke’ kleren meer. Ik zie de hele dag niets anders dan ‘best leuke’ kleren, wat erin geresulteerd heeft dat mijn halve huis vol ligt met ‘best leuke’ kleren. Daarom wil ik nu alleen nog kleren die ik echt graag wil hebben (en dat is nog steeds erg veel helaas, maar toevallig niet wat op dat rekje hing).
Een paar jaar geleden had ik wél een ‘best leuk’ topje meegenomen en was ik trots en blij naar huis gegaan, want ik had zomaar wat uit mogen zoeken bij een PR-bureau. Maar ik ben selectiever, puurder en kritischer geworden. Ik ben deze ‘behind the blog’ begonnen omdat ik meer wil doen wat ik leuk vind en waar mijn kracht ligt. Daar hoort voor mij me niet meer laten meevoeren door ‘best leuke’ kleren omdat ik die toevallig aangeboden krijg ook bij.
Het liefste zou ik de volgende keer helemaal niet meer langs gaan, bij een dergelijk verzoek van een PR-bureau. Want daar heb ik dan uren voor gereisd (in dit geval had ik de afspraak gecombineerd, dus was de reistijd relatief), voor door in de regen gelopen… om uit een plukje kleding te kiezen en twee minuten later weer buiten te staan. Ik had al zo’n vermoeden dat ik daar niet ging slagen, omdat ik dat bijna nooit doe bij ‘PR collecties’. Dit zijn vaak de meest commerciële items van een merk en ik vind juist vaak de apartere, exclusievere dingen tof.
Maar wat ga ik dan doen, bij een volgend dergelijk verzoek (als ik die nog krijg, na deze blog, haha)? Het afslaan? ‘Dankjewel, maar ik vind het niet de moeite ervoor naar Amsterdam te komen, want ik verwacht niet dat er iets voor me bij zet’. Reken maar dat ik dan enige samenwerking in de toekomst op mijn buik kan schrijven natuurlijk. En dat vind ik zonde, want ik vond het in dit geval wél een leuk merk. Ik wil alleen mijn tijd nuttig besteden en niet onoprecht enthousiast doen over ‘best leuke’ kleren. Dat is echt alles. Er komt verder echt geen ondankbaar- of luiheid aan te pas.
Ik vind het moeilijk om zo eerlijk te zijn als ik ben in de wereld waarin ik werk, omdat ik niet het gevoel heb dat het echt gewaardeerd wordt. Niet dat ik de PR-mensen iets kwalijk neem – ik begrijp hun verbazing, wanneer ze nooit iemand tegenkomen die zo reageert als ik-, maar ze hádden ook kunnen zeggen: goed dat je zo eerlijk bent, dat waarderen we. Dat deden ze niet. En dat vind ik dus niet erg, maar soms wel moeilijk, want het maakt me onzeker over mezelf. Ik heb het verkeerd gedaan, denk ik dan. Ik kom ondankbaar en ongeïnteresseerd over. Dat laatste interesseert me niet eens zoveel, maar wel wat voor invloed dat heeft op mijn bedrijf natuurlijk. I’ve got a business to run en dat neem ik dus zo serieus als dat het klinkt.
Ondanks mijn onzekerheid wil ik alleen maar meer eerlijk gaan zijn in plaats van minder. Want ik wil zo idealistisch zijn om te geloven dat eerlijkheid loont, op den duur in ieder geval. Wat is ook alweer het voordeel van een eerlijk iemand? Dat je weet dat hij of zij het meent wanneer hij of zij iets zegt. Dat hoeft toch in werksferen niet anders te zijn? Zo’n PR-bureau weet, als ik tóch een volgende keer weer kom en ik ben toevallig wél enthousiast, dat ik het meen.
Eerlijkheid duurt het langst. Ik hoop daardoor mijn blog ook.
