Dat wil ik namelijk helemaal niet, moeilijk doen. Want ik kan het zelf ook het beste vinden met mensen die niet zo moeilijk doen (omdat ik zelf al moeilijk genoeg doe dus). Doe ik echt moeilijk of voelt het alleen zo? En als ik echt moeilijk doe, is dat dan slecht?
Waarom ik het schrijf is omdat dit de derde keer is dat ik mijn site écht heb veranderd (of beter gezegd: mensen dat voor mij hebben gedaan) in de jaren dat ik full time blog en ik voor de derde keer het gevoel heb dat die mensen blij zijn dat ze (voorlopig) van me af zijn. Dat is vervelend hoor, als je het gevoel hebt dat mensen blij zijn dat ze van je af zijn. Vooral als je je dat best heel goed kunt voorstellen.
Een paar maanden geleden begonnen wij – ik en de webdesigners – met een basissite waar ik tevreden mee was als uitgangspunt voor de nieuwe site. Het idee was dat we de details (lettertypes, social media icoontjes, etc.) zouden aanpassen naar mijn voorkeuren en dat de site dan online zou gaan. Die site had dus zomaar binnen een week klaar kunnen zijn, want zoveel werk is het niet om wat vormgeving dingetjes aan te passen. Er gingen echter een paar maanden overheen. En dat komt door mij.
Ik ben namelijk niet het type die zegt: ‘doe maar wat’. Hooguit als het gaat om het eten, want of ik nou spaghetti eet of aardappels, dat interesseert me niet zo. Echter, óók bij het eten zou ik achteraf spijt kunnen krijgen dat ik gezegd heb ‘doe maar wat’, want als er dan kaas over de spaghetti blijkt te zijn gestrooid (wat ik absoluut niet lust), dan denk ik alsnog: shit, ik had het niet uit handen moeten geven.
Nee, ik zeg liever: ‘het moet zus en zo’ en dan wil ik het ook precíes zo. Totdat blijkt dat het ‘zo’ toch te rommelig is en dan moet het precies omgekeerd. Totdat blijkt dat mijn lezeressen het omgekeerd niets vinden en dan moet het wéér omgekeerd. Dat is niet omdat ik niet weet wat ik wil, dat is omdat ik dingen soms voor me moet zien, omdat ik wil proberen, iets wil doen met feedback (want ik ben dan misschien wel moeilijk, ik ben niet arrogant) en omdat ik wil vergelijken. Totdat ik uiteindelijk weet: this is it.
Nu is met proberen en vergelijken niets mis, mits je twee dingen tot je beschikking hebt: tijd en geld. Tijd is altijd een kwestie van prioriteiten stellen en aan de ontwikkeling van een nieuwe site geef ik prioriteit. Net als aan de meeste werkgerelateerde dingen. Tijd is dus meestal het probleem niet zo, dat máák ik wel. Geld daarentegen, groeit ook hier niet aan de boom. Dat betekent dat ik nergens mezelf zo tegen kom als wanneer er een beperkt budget is: dan heb ik niet veel te eisen, dan kan ik niet eindeloos vergelijken, proberen en – vooral!- willen, dan heb ik compromissen te sluiten en genoegen te nemen.
Compromissen sluiten heb ik ondertussen wel geleerd en ook dat vind ik het probleem niet. Compromissen sluiten is namelijk een heel sociaal iets, wat meestal gebeurt tussen mensen. En ik ben sociaal genoeg om te bedenken dat het gewoon het fijnste en het beste is voor beiden als je allebéi blij bent. Daar zijn compromissen goed voor.
Genoegen nemen (wat daarmee verband houdt) daarentegen, daar kan ik he-le-maal gefrustreerd van worden. Genoegen nemen heeft namelijk niet alleen te maken met compromissen, maar ook met tevreden zijn. Tevreden zijn is genoegen nemen met wat je hebt. Dat laatste is denk ik wat een ander bij mij voelt: nu heb ik zoveel gedaan en nu vind je het nóg niet genoeg genoeg. Dat is waarom ik me voor kan stellen dat iemand blij is “van me af te zijn”.
Echt tevreden ben ik inderdaad zeer zelden. Laat ik eerlijk zijn: als ik zeg dat ik het wel ben, dan zeg ik dat vooral omdat het sociale contacten ten goede komt. Mensen houden immers niet van negativiteit en nooit tevreden zijn is behoorlijk negatief. Het is mijn kwaliteit en het is mijn valkuil. Het maakt dat ik altijd streef naar beter, maar het maakt ook dat ik wat ik heb veel en veel te weinig waardeer.
Dus wat nou als ik wat een ander voor me doet meer zou waarderen? Zou ik dan ook minder het gevoel hebben dat ik moeilijk doe? Zou moeilijk doen in dat geval minder slecht zijn? Maar zou ik daardoor ook daadwerkelijk tevredener worden? En minder kritisch misschien? Moet ik dat wel willen? Of moet ik gewoon wat meer aan zelfacceptatie doen?
