terwijl ik wist dat deze misschien niet zonder consequenties zouden zijn, ben ik op dit moment gruwelijk onzeker over of behind the blog wel ‘kan’. Of ik mezelf (en anderen, maar voor dat tweede ben ik niet zo bang, want ik schrijf het allemaal zó vanuit mezelf en tegelijkertijd niet ongenuanceerd) in de vingers snijd door dingen die ik denk of voel ook daadwerkelijk op te schrijven. Ik bedoel: is het als modeblogger die moet leven van haar modeblog niet simpelweg heel dom om op te schrijven dat je twijfelt over de houdbaarheidsdatum van modeblogs? En zo kan ik er nog een aantal bedenken.
Toen ik behind the blog begon heb ik besloten dat het er voor mij niet toe deed of dat dom is of niet. Dat ik er vertrouwen in wilde hebben dat de ruimte er is in deze maatschappij om openhartig te zijn. Het is niet dat ik de afgelopen weken ervaren heb dat die ruimte er níet is – integendeel eigenlijk- maar toch ben ik er heel bang voor dat er een moment komt dat ik op mijn openhartigheid afgerekend zal worden. Er zit een stemmetje in mijn hoofd wat continu zegt: ‘alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden’. En daar tegenover zit dan weer een stemmetje dat zegt: ‘je moet doorzetten, ook al is het eng en ben je bang voor wat er in de toekomst tegen je gebruikt kan worden. Voor het verzamelen van het vertrouwen dat je nodig hebt om die angst te bestrijden zul je beloond worden’.
Ik voel boosheid voor mezelf, omdat ik op dit moment totaal geen vertrouwen heb in dat vertrouwen en de beloning die er tegenover staat. Echter, ik voel ergens ook een boosheid op de maatschappij. Waarover ik ook weer boos ben op mezelf, want boos zijn op de maatschappij vind ik zo’n onzin. Boos zijn kun je eigenlijk alleen maar op jezelf en mensen die gewoon heel naar doen, is mijn mening. Boos zijn op de maatschappij is te makkelijk.
Enfin, ik voel op dit moment een soort afkeer van de maatschappij – laat ik het zo dan maar noemen – omdat ik het gevoel heb net iets aangepaster te moeten zijn dan ik wil. Een gevoel dat nergens op is gebaseerd, alleen op mijn eigen angst. Angst is een slechte raadgever, I know, maar het gevoel is er nou eenmaal. Mijn vader ziet me bang zijn en als ik uitleg waarom zegt hij: ‘Misschien moet je zoeken naar een middenweg’.
NEE, GEWOON NEE! Er zijn al zóveel middenwegen in het leven. Neem mijn nieuwe site bijvoorbeeld, als één van de duizend voorbeelden. Ik heb net uitgebreid geschreven waarom ik voor die nieuwe site concessies moest doen en tevreden moest zijn met wat er wél kon. Mijn nieuwe site is prima, maar wel één grote middenweg. Daar heb ik vrede mee.
Waar ik geen vrede mee heb, is om een middenweg te bedenken voor een stukje Internet dat ik in het leven heb geroepen juíst omdat ik behoefte heb aan een stukje Internet zonder middenwegen. Ik zie mijn vader denken: doe nou niet zo zwart/wit, daar heb je alleen jezelf mee. En toch: nee. Punt. Ik weet dat het zwart/wit is om te denken ‘alles of niets’, maar ik wil alleen een behind the blog pagina als ik er alles wat ik er wil schrijven kan schrijven. Anders niet.
Ik wil gewoon heel graag een stukje leven zonder middenwegen. Een klein stukje maar. That’s it. En ik ben dus bang dat dat niet kan, omdat ik bang ben dat het hele leven één grote middenweg is.