ik heb in twee dagen tijd nu al drie keer gehoord dat ik iemand ben met ‘visie’ en ‘die weet wat ze wil’. Ik ben er zo één die complimentjes altijd heel nonchalant langs zich heen laat glijden, dus het was echt een realisatiemomentje. Ik moest echt even tegen mezelf zeggen: ‘hé, hier moet je je even bewust van zijn’.
We gaan even terug in de tijd. Op de middelbare school werd ik nogal eens irritant, arrogant of eigenwijs genoemd. Ik begrijp wel wat daarmee bedoeld werd, maar ik vond en vind (of is dat nou dus arrogant?) dat altijd een misinterpretatie. Ja, ik vroeg inderdaad honderd keer op een dag aan leraren: ‘Waarom?’. Ja, ik kon eindeloos doorvragen. Nee, ik nam niet zomaar iets aan. En nee, ik gaf nooit een discussie op. Maar dat was echt niet omdat ik altijd dacht het beter te weten. Dat was gewoon omdat ik het belangrijk vond om kritisch te zijn. Omdat ik niet zomaar iets aan wilde nemen omdat zomaar iemand het zegt. Omdat ik wilde weten waar dingen goed voor zijn. Wat de achtergrond van iets is. Waarom iets belangrijk is. Je moet bij mij echt niet aankomen met ‘het is nou eenmaal zo’ of ‘daarom’. Als kindje was ik al diep beledigd als ik vroeg ‘waarom’ en te horen kreeg ‘daarom’. Wie denk je wel dat ik ben als je denkt dat ik daar genoegen mee neem?
Die houding op de middelbare school, die werd me dus niet altijd in dank afgenomen (vandaar ‘irritant’, ‘arrogant’ en ‘eigenwijs’). Ik heb me daar nooit echt veel van aangetrokken, maar deze week realiseerde ik me ineens dat ik aan al die weerstand tegen mijn kritisch zijn toch wat heb “over gehouden”.
Zo had ik een gesprek bij een bedrijf waar ik me continu zat te verontschuldigen voor alle bezwaren die ik had om door te gaan met YouTube filmpjes maken. Ik had bezwaren als ‘ik ben gewoon zo slecht in het bewerken en dat maakt me ontevreden’ en ‘ik moet zorgen dat er genoeg content online blijft komen op mijn site, dus ik weet niet hoe ik tijd moet investeren om beter te worden in het maken van filmpjes’. Vervolgens bleef ik zeggen: ‘Sorry dat ik zo zeur’. Als reactie kreeg ik: ‘Het geeft niet dat je zo(veel) denkt, je weet tenminste hoe je het wilt en je hebt tenminste een visie over hoe het eruit moet zien’. Hmm, ja, dat is zo. Zo had ik het eigenlijk nog niet bekeken. Dat ik kritisch ben werd in mijn hoofd vooral altijd als moeilijk ervaren. Ik vond het fijn om te horen dat het juist ook goed is.
Én ik vond het fijn om me te realiseren dat ik eigenlijk best veel vaker hoor dat mijn kritisch zijn als positief wordt ervaren. En dat dat best bijzonder is. Dat een zakelijk mailtje krijgen met deze tekst: “Ik vind je voor je leeftijd een erg krachtige dame. Je weet wat je wilt en wat je kan. En je weet dat goed te verwoorden” niet vanzelfsprekend is.
Ineens voelde ik me iemand die dertig kilo is afgevallen en nog steeds drie maten te groot uit het rek pakt. Ik zie mezelf nog steeds als dat irritante, zeurende meisje, maar dat is inmiddels misschien helemaal niet terecht (meer). Met die kritische blik en dat vele nadenken heb ik misschien voor veel rollende ogen gezorgd, maar doe ik tegenwoordig wel degelijk best goede dingen. Doe ik in ieder geval mijn best om best goede dingen te doen.
Iets anders, gerelateerds.
Naarmate ik ouder ben geworden ben ik zachter, milder en aardiger geworden. Toen ik veertien, vijftien, zestien was kon ik een echte bitch zijn. Niet in de zin dat ik tegen iedereen bitchy deed, maar ik kon heel rechtlijnig zijn en onredelijk soms. Ik ben blij dat ik daarin gegroeid ben, maar soms mis ik die tijd wel eens. Want doordat ik zwart/witter was, had ik ook een enorme focus, een enorme drive, een enorm duidelijk beeld van wat ik wel en wat ik niet wilde. Ik kon heel rigoureus zijn en ergens 100% voor gaan.
Het is niet dat ik geen drive meer heb en niet meer ergens 100% voor kan gaan, maar als je aardiger en genuanceerder wordt, milder en minder hard wordt, dan is het moeilijker om 100% te geloven in en te focussen op één ding. Dan zijn er immers meerdere dingen die je belangrijk vindt en waar je aandacht aan wilt besteden.
Toen ik van de middelbare school kwam heb ik nooit overwogen om te gaan reizen, nooit echt overwogen om een opleiding te gaan doen, ik ging voor mijn eigen bedrijf. Er is nooit echt een andere optie geweest. Zo zit ik nu niet meer in elkaar. Ik overweeg steeds meer.
Toen overwoog ik minder, maar konden er voor mij dus ook niet meerdere dingen tegelijkertijd naast elkaar bestaan die ik belangrijk vond. Mijn blog was mijn keuze en de rest moest daaraan aangepast worden, daarvoor wijken. Dat heeft vaak voor enorme spanningen tussen mij en mijn omgeving gezorgd, zoals je zult begrijpen, want als ik ergens ‘koste wat het kost’ voor ga, dan ben ik niet de leukste. Dan krijg ik een topsportmentaliteit. Enig idee hoe topsporters kunnen worden bestempeld? Juist: als irritant, arrogant en eigenwijs.
Wat ik wil zeggen is: ik ben blij dat ik nu misschien wat milder, socialer en genuanceerder ben dan een paar jaar geleden, iets waar de loop der jaren voor heeft gezorgd. Maar er komt een ‘maar’. Die loop der jaren heeft er niet alleen voor gezorgd dat ik milder, socialer en genuanceerder ben. Wat ik in de loop der jaren te horen heb gekregen (waar ik deze behind the blog mee begon: irritant, arrogant en eigenwijs) heeft er ook voor gezorgd dat ik inmiddels onzekerder lijk te zijn. Minder overtuigd van ‘there’s only one way, my way’ en daarmee onzekerder over het maken van mijn keuzes.
Soms verlang ik er dan ook wel eens naar om weer rechtlijniger en harder te zijn. Weer terug te gaan naar hoe ik was voordat ik zo vaak irritant, eigenwijs en arrogant werd genoemd. Terug naar het kindje dat dacht: ‘Wie denk je wel dat ik ben?’. Omdat ik toen zo’n ijzersterk geloof in mezelf en dus ook in Fashion is a party leek te hebben. Léék te hebben. Want misschien ben ik wel veel zelfverzekerder nu ik durf te twijfelen.
