De nieuwe regels van social media aan het lezen (wat over meer gaat dan over social media, unlike de titel doet vermoeden) en gisteren was ik aanbeland bij het hoofdstuk ‘Hoe internet de regels van marketing en pr heeft veranderd’. Een paar zinnen uit het hoofdstuk zijn:
“De nieuwe manier van publiceren op het web gaat niet om het creëren van een hype of mooie verhalen en nieuwsberichten. Het gaat om het leveren van content, waar en wanneer dat nodig is, en tegelijkertijd om uw organisatie of uzelf neer te zetten als merk… …publishers nemen bij dit proces de volgende vragen in ogenschouw: wie zijn mijn lezers? Hoe bereik ik ze? Wat zijn hun overwegingen? Bij welke vraagstukken kan ik ze helpen een oplossing te vinden? Hoe kan ik ze tegelijkertijd vermaken en informeren?…”.
Ik realiseerde me dat ik me maar bitter weinig met bovenstaande vragen bezig houd. Natuurlijk heb ik ze me wel eens afgevraagd, maar ik heb me nooit echt met ze bezig wíllen houden. Ik heb rondom mijn blog namelij altijd “gewoon” willen doen wat bij me past en erin gelooft dat uitstralen dat ik iets doe wat bij me past genoeg zou zijn om mijn blog daar te brengen waar ik haar hebben wilde. Dat was het niet, want dat is niet gelukt. Ik heb op dit gebied een denkfout gemaakt of, beter gezegd: ik heb op dit punt veel ervaring opgedaan de afgelopen jaren en nieuwe inzichten gekregen. Ik heb mijn doelgroep te weinig in ogenschouw genomen, maar dat is dus een bewuste keuze geweest.
Als ik bijvoorbeeld mijn doelgroep wel in ogenschouw móest nemen, dan ben ik daar bewust van weg gelopen. Zo schreef ik een paar jaar voor veracamilla.nl, maar toen ik samen met Vera steeds weer tot de conclusie kwam dat (haar) lezeressen meer tips, tutorials en andere “voorgeschreven” dingen wilde, zei ik: ‘Dat past niet bij mij, ik wil die content niet maken’. Het was één van de redenen om te stoppen met schrijven voor Vera’s site. Natuurlijk heb ik me toen afgevraagd hoe belangrijk het was dat zo’n manier van schrijven of bloggen niet bij me paste, of ik me daardoor moest laten tegenhouden. Had ik er niet gewoon niet zo bij na moeten denken en het gewoon wel moeten dóen? Toch heb ik er nooit spijt van gehad dat ik besloot niet in de wensen van mijn publiek mee te gaan en dat ik ben opgestaan en weg gegaan.
Dat ik daar nooit spijt van heb gehad, komt denk ik doordat ik echt moest gaan sleutelen aan mijn “kernvisie” op modegebied als ik wél mee was gegaan in de wensen van Vera’s lezeressen. Wat mijn kernvisie is? Nou, ‘fashion is a party’ is een goede samenvatting. Lol hebben in mode. Proberen, experimenteren en durven met kleding en make-up, dat is waar ik voor sta. Om mensen wat ruimer te laten denken over kleding en hen te stimuleren een eigen stijl te ontwikkelen waar ze zich fijn bij voelen (en niet ‘fijn’ als in ‘omdat ze in hun comfort zone blijven’, maar fijn omdat ze niet meer bang zijn buiten hun comfort zone te gaan).
Bij die kernvisie past voor mij absoluut niet: ‘Heb je een appelfiguur? Dan moet je dit of dat aantrekken’. Of: ‘Wil je weten wat de trends zijn deze zomer? Nou, dit, dat, zus en zo moet je écht wel in je kast hebben op dit moment’. Nee, ik word er al naar van als ik dit soort zinnen opschrijf. Natuurlijk houd ik me ook bezig met trends – ik vind dat zelfs ontzettend leuk-, maar trends zijn niet waar mijn blog in de kern over gaat en trends zijn ook niet waar ik mijn rubriek op veracamilla.nl over wilde laten gaan. Als je trends wilt weten, dan kun je een VOGUE open slaan of naar één van de andere honderdduizend modeblogs. En als je wilt weten wat je het best kunt dragen met een appelfiguur dan is google your best friend. Daar heb je mij allemaal niet voor nodig.
Toch geef ik toe dat mijn kernvisie hoe dan ook naar de achtergrond is verdwenen de afgelopen tijd. Een tijd geleden was ik nog wat meer bezig mijn lezeressen te prikkelen, door zélf meer te proberen en experimenteren. Ik liet vaak outfits zien waarbij ik mijn lezeressen hoorde denken: kan dit nou net wel of net niet? Het antwoord interesseerde mij niet en hen volgens mij meestal ook niet: mijn lezeressen vonden het leuk iets te zien wat ze ergens anders niet zagen ik vond het leuk dat ik hen aan het denken kon zetten en visueel kon prikkelen.
Inmiddels is de lol die ik daar een tijdje geleden in had er wel een beetje af. Prikkelen gaat richting provoceren en provoceren is iets waar ik overheen ben gegroeid. Ik heb het losgelaten dat mijn blog ergens over moet gaan en ik ben meer “gewoon” gaan doen wat ik leuk vind. In the end werk ik immers aan een modeblog en niet aan een filosofieboek. Ik hoef het allemaal niet belangrijker te maken dan het is.
Je leest het al tussen de zinnen door: ‘ík vond het leuk dat ik hen aan het denken kon zetten, ík ben meer gewoon gaan doen wat ik leuk vind…’. Ik ben -nogmaals- veel bezig geweest met ‘ik’ en te weinig met mijn publiek. Tenminste, te weinig als ik de doelen had willen bereiken die ik wilde bereiken (waar ‘van mijn blog kunnen leven’ er één van is). Natuurlijk heb ik een beeld van wie mijn doelgroep is (ik richt me op vrouwen van 18 tot 30) en wat zij willen (ik zie natuurlijk heus wel aan statistieken wat zij het liefste zien), maar als ik het niet leuk vind om te bieden wat zij willen, dan doe ik het uiteindelijk tóch niet (lang). Tutorials bijvoorbeeld: ze zijn geliefd, maar ik vind ze niet leuk om te maken. En er is ook een reden waarom er al zo lang geen video meer online is gekomen, terwijl mijn YouTube abonnees snel groeiden in de tijd dat ik dat wel deed. Heel vaak heb ik de afgelopen tijd dan ook om me heen gehoord: ‘Je bent echt gek als je je YouTube kanaal opgeeft’. Misschien hebben ze gelijk, misschien niet. Ik weet het niet.
Waarom geen video’s (zeg nooit nooit, maar ik heb het over ‘nu’)? Dat heb ik inmiddels al een aantal keer in deze behind the blogs benoemd: ik wil weer terug naar hoe en waarom het begon, dit blog. Naar waarom ik bloggen zo leuk vond en vind en waar ik goed in ben. Video’s horen daar voor mij – helaas, ik zou willen dat het anders was- tot nu toe niet bij.
Ik kan wel alles willen en wel of niet leuk vinden, als ik daarin mee ga dan is dat natuurlijk niet zonder consequenties. Blijkt dat wat ik wil en leuk vind niet is wat ánderen willen en leuk vinden, dan kan ik niet van mijn blog leven. Iets wat ik óók wil.
Hoe de balans te vinden tussen wat ík wil en wat commercieel goed is, vind ik één van de moeilijkste aspecten van wat ik doe. Want aan de ene kant: als ik dingen doe die niet bij me passen, dan geloof ik toch niet dat ik ze op de lange termijn volhoud. Maar als ik nooit dingen doe die niet bij me passen, dan leer ik niet dat je niet alleen maar kunt doen wat je leuk vindt in je leven: je moet je soms aanpassen. Aan je huisgenoten, aan je baas of – zoals ik dus- aan mijn publiek.
Ik zeg eerlijk dat ik best wel jaloers ben geweest in het verleden op mensen die ik heb ontmoet en die puur gefocust waren op de commercie: als het scoort, dan doen ze het en gaan ze ermee door. Want het scoort en dat is (bijna) het enige criterium. Een aardig duidelijke en veelal succesvolle tactiek. Ik zou het helaas niet zo kunnen. Het zou aan mij gaan knagen. Omdat ik altijd onderscheidend zal willen zijn en iets toe zal willen voegen. Iets goeds zal willen doen en voldoening zal willen voelen. Mijn eigenheid (of misschien wel gewoon ‘ego’) vind ik een groot goed, maar op dit soort vlakken kan het echt vreselijk in de weg zitten en zou ik willen dat ik niet zoveel rekening zou hoeven houden met mijn eigen karakter, principes, idealen…
Natuurlijk heb ik regelmatig de vraag gekregen waarom mensen nou juist op míjn blog moeten kijken en ook mezelf dat regelmatig afgevraagd. Ik kan best antwoorden verzinnen, maar ik kan alle antwoorden ook zo weer verwerpen. Want ik ben misschien kleurrijker dan de meeste modebloggers, maar er zijn meer kleurrijke modebloggers. En ik geef hier en daar misschien wat meer diepgang aan de onderwerpen waar ik over schrijf, maar dat doe ik eigenlijk al lang niet meer. En ‘mijn blog is gewoon heel vrolijk’? Hmm, sinds mijn lay-out is veranderd, valt het met die vrolijkheid ook wel mee.
Op de vragen die me gesteld worden in het boek heb ik dan ook niet echt hele sterke antwoorden:
Wie zijn mijn lezers? “Jonge vrouwen (is die doelgroep niet te breed of juist te smal?)”
Hoe bereik ik ze? “Via social media grotendeels (dit antwoord is fair enough, toch? social media zijn groot genoeg om de massa mee te bereiken)”
Wat zijn hun overwegingen? “Of mijn stijl hun aanspreekt? Of ik mooie foto’s maak? Of ik onderscheidend ben? Of ik in het Nederlands schrijf? Of mijn kleding duur of goedkoop genoeg is? Ik denk dat er tal van overwegingen te bedenken zijn en dat voor elke lezer andere overwegingen gelden”.
Bij welke vraagstukken kan ik ze helpen een oplossing te vinden? “Ik wil ze eerder stimuleren zélf een oplossing te vinden in plaats van dat ik dat voor ze doe. Telt dat ook als helpen?”
Hoe kan ik ze tegelijkertijd vermaken en informeren? “Dat kan ik wel denk ik. Door mijn lezeressen erover te informeren dat bijvoorbeeld badslippers een trend dreigen te worden en ze tegelijkertijd te vermaken en inspireren met foto’s van mijzelf op badslippers”.
Conclusie: toen ik besloot full time te gaan bloggen had ik nooit kunnen voorspellen dat ik mezelf zo tegen zou komen en zou leren kennen. Ik heb mezelf nooit als een idealist of zoiets dergelijks (idealist is niet het goede woord, maar ik weet geen betere) gezien. Pas nu ik zo’n commercieel vak heb, realiseer ik me wat ik allemaal minstens zo belangrijk vind als commercie. Mijn eigenheid en -waarde dus bijvoorbeeld. Moet ik daar blij mee zijn? Je zou misschien denken van wel, maar ik heb mensen (te) vaak over eigenschappen en talenten van me horen zeggen: ‘Dat is een groot goed, daar moet je blij mee zijn’. In de praktijk vond ik ze echter vooral onhandig.
Een tweede conclusie is misschien ook wel dat ik succesvol hoop te kunnen zijn en worden zonder de nieuwe regels van social media. Commercieel, maar op mijn manier. Ik bedoel: ze zeggen dat alle goede ondernemers eigenwijs zijn, toch?
Nieuwe regels? Life is short, let’s break the rules.
