modebloggers overschrijden de 1 miljoen omzetgrens. En nee, dan hebben we het zeker niet over mij (dûh), maar over de ongeveer top 10 modebloggers van de wereld.
Ik krijg in mijn omgeving vaak de vraag: kán dat dan, leven van een blog? Nou, ja dus, maar het lukt zeker niet iedereen. Obviously. Net zoals er waarschijnlijk maar een paar mensen ter wereld zijn die rijk kunnen worden van het trainen van honden (om maar wat te noemen), zijn er ook maar een paar bloggers in de wereld die een miljoenenomzet kunnen genereren met hun blog. En een miljoenenomzet genereren wil dus niet per definitie zeggen ‘rijk worden’. Een omzet is geen salaris.
De modebloggers die 1 miljoen omzet per jaar weten te genereren (petje af!) zullen het zeker niet financieel slecht hebben, maar -zoals zij zelf ook zeggen- ik denk dat hun kosten ontzettend onderschat worden. Ze lijken misschien een luxeleven te leiden en ik kan niet beoordelen of dat inderdaad of niet zo is, maar volgens mij líjkt hun leven vooral luxe en betekent het ondertussen vooral ook hard werken met een Prada tas om je arm (dat dan weer wel). Die Prada tas, en alle andere luxe die met hun baan gemoeid gaat, zal voor een groot deel gesponsord worden, maar ik verwacht niet voor 100%. Dat moet je als blogger ook niet willen denk ik, want dan word je helemaal gek. Laat ik het zo zeggen: ík zou het niet willen, want ík zou helemaal gek worden. Sponsors zijn niet ‘gewoon’ gelds- of spullenschieters namelijk, maar mensen die ook daadwerkelijk iets van je (terug) willen.
Bovendien: de grootste bloggers van de de wereld doen het zeker niet alleen. Zij hebben een team. Een team dat geld kost, zeker als het een goed team is. Vaak is de blogger – soms samen met hun vriend of iemand anders- baas over het “creatieve” deel en zijn er een paar anderen die de blogger haar haar en make-up doen, haar deals binnenslepen, haar agenda managen en ga zo maar door. Maar dat vul ik zelf in hoor, ik heb er niet echt zicht op hoe bloggerteams eruit zien en/of wat zij precies doen. Misschien kunnen ze daar eens een boek over schrijven of op een andere manier wat meer inzicht in geven? Ik zou het lezen!
Oh, en een niet te vergeten “kostenpost” van iedereen, maar zeker ook van modebloggers die een miljoenenomzet genereren: belastingen. Ik heb van belastingen niet echt verstand en houd me er dan ook niet meer dan nodig mee bezig omdat ik helemaal treurig van ze word, maar dat ik treurig van ze word zegt al genoeg.
Enfin, ondanks dat de steeds groter wordende omzetten die bloggers genereren genuanceerd kunnen worden, blijft het een feit dat die omzetten de afgelopen tijd hard zijn gestegen en verder zullen stijgen. Waar het voor veel mode- en non-modebloggers juist steeds moeilijker wordt om geld met hun blog te verdienen (want let wel: de top 10 modebloggers van de wereld zijn niet hetzelfde als alle bloggers van de wereld), gaat het met de top zoveel -ommenabij de top 50 schat ik- bloggers dus goed qua omzet.
Ik zeg: dit soort nieuwsfeiten zijn de juiste publiciteit voor álle bloggers, niet alleen modebloggers en niet alleen de top 10. Het is fijn als er in de media meer duidelijk wordt over wat een blogger mag en kan vragen voor een samenwerking (alles bij elkaar genoeg om voor 1 miljoen omzet per jaar dus) en dat duidelijk wordt dat de omzet van een blogger niet hetzelfde is als haar of zijn salaris (want: er gaan wel degelijk een hoop kosten gemoeid met een ‘blogbedrijf’). Die duidelijkheid is hard nodig.
Zo is het echt nog niet zo lang geleden dat ik van een bedrijf te horen kreeg dat ik ‘toch niet zoveel hoef te vragen voor een gesponsorde post, want hoelang ben ik er nou eigenlijk mee bezig om die post te maken?’. Sommige bedrijven gebruiken dit soort teksten als onderhandelingstruc, maar in dit geval had ik het gevoel dat ze het serieus meenden.
Mijn bloed begon er lichtelijk van te koken. Ik weet dat mensen het vaak helemaal niet eens verkeerd of slecht bedoelen wanneer ze zoiets zeggen en ik ben dan ook niet zozeer boos op hen, maar wel gefrustreerd. Gefrustreerd om het feit dat ik me serieus moet afvragen hoe ik ooit een eerlijk bedrag ga krijgen voor wat ik doe als wat ik doe zó verkeerd ingeschat of beoordeeld wordt.
Want nee, ‘zolang ben ik niet bezig met het maken van een stukje’. Tenzij ik er mooi beeldmateriaal bij moet maken, wat tegenwoordig 99% van de tijd van me verlangd wordt en wat ik graag doe. Dan kost een stukje wel meer tijd (en geld, want mijn camera kost wat). Dus ja, eigenlijk ben ik vaak wél best een tijdje bezig met het maken van een stukje.
Bovendien: de tijd die ik nodig heb om de post te maken wordt vaak maar heel beperkt vergoed, wat ik ook niet erg vind. Truth is immers dat als ik die tijd niet in een betaald stukje steek, ik die tijd in een onbepaald stukje steek. Een betaald stukje kost méér tijd (want: meer overleggen, afstemmen, rekening houden, etc.), maar hoeveel tijd ik precies met zo’n stukje kwijt ben is niet heel erg van belang. Natuurlijk moet die tijd in verhouding staan met de vergoeding, maar uiteindelijk is het niet mijn tijd waar ik mijn geld mee moet verdienen, maar mijn site (of ruimer gezegd: mijn “merk”). Waar ik bij een samenwerking dan ook vooral voor betaald krijg en waar een bedrijf vooral voor wíl betalen is voor de waarde van mijn site. En geloof me: om die waarde opgebouwd te krijgen waren héél veel stukjes maken nodig, die alles bij elkaar héél veel tijd kostten.
Dus ja: “zoveel” moet ik wel vragen voor een gesponsorde post.
Verderop in het hierboven verwezen artikel van FashionUnited kun je lezen: ‘Merken zien bloggers niet als journalisten, maar als merkambassadeurs’. Hallelujah, eindelijk teksten over bloggers waar ik blij van word!
Lang leken bloggers te moeten concurreren tegen modejournalisten, maar gelukkig wordt het onderscheid tussen de twee steeds duidelijker. Sommige bloggers zijn wellicht óók modejournalist en andersom, maar in de kern is een modeblogger echt iets anders dan een modejournalist. Een modejournalist heeft veel modekennis en moet naar mijn idee in staat zijn om bijvoorbeeld modecollecties objectief te kunnen beoordelen. Een modeblogger hoeft dat laatste niet en hoeft daarmee dat eerste eigenlijk ook niet te hebben: een modeblogger is één en al subjectiviteit. Haar of zijn volgers zitten helemaal niet op objectiviteit te wachten, alleen op een genuanceerde of minder genuanceerde mening. Modebloggers verdienen dan ook hun geld met subjectiviteit (met te zeggen dat ze dát jurkje zo leuk vinden en door dat jurkje dan ook daadwerkelijk zelf te dragen, waardoor volgers het gaan kopen, waardoor een blogger interessant is voor een merk). Terwijl modejournalisten hun geld juist verdienen met objectiviteit, zoals het een journalist betaamt. Dat is tenminste hoe ik het zie, wat naar mijn idee het verschil is tussen de twee en wat maakt dat de twee geen bedreiging zijn voor elkaar.
Dankjewel FashionUnited, dat je de omzetten van modebloggers hebt genuanceerd (‘voor een net beginnende, jonge blogger is €100 000 misschien veel geld, maar als serieus bedrijf kom je daar niet ver mee’) en modebloggers niet de ‘modejournalisten van 2014’ hebt genoemd, zoals zo vaak gebeurd is. Zo lees ik het graag.
