Zeker nu ik dagelijks zoveel mooie complimenten krijg over mijn fotografie. Daar ben ik heel blij mee, maar het legt ook de lat hoog.
Er zijn nogal wat factoren die moeten kloppen om mooie outfitfoto’s te creëren. Te beginnen bij mezelf. Ik moet er zelf goed uitzien. De outfit moet leuk zijn, de make-up sterk en mijn haar moet goed zitten. Maar dan ben je er nog lang niet.
Dan is er namelijk nog zoiets als licht. Bij bijna al mijn favoriete outfitfoto’s schijnt de zon. Zonuren heb je echter niet voor het uitkiezen. Je moet geluk hebben dat die dag – beter gezegd: het moment dat ik outfitfoto’s wil of moet maken- de zon schijnt. Maar ook dan ben je er nog niet. Wanneer ik tijdens deze juni dagen (aka de langste dagen van het jaar) bijvoorbeeld midden op de dag foto’s maak is het licht heel lelijk, vind ik. De zon staat dan hoog, recht boven me. Dit is bijna nooit flatterend. Het mooiste is met het licht mee te fotograferen of tegen het licht in. In beiden gevallen moet de zon redelijk laag staan, wat aan het begin of het einde van de dag het geval is. Overigens is het eigenlijk zo dat als de zon hoog aan de “hemel” staat – wat ik dus niet zo mooi vind- dat al een luxeprobleem is. Want alles beter dan donkere lucht, regen of andere neerslag tenslotte… don’t get me started.
Ook licht is niet alles, want natuurlijk doen een achtergrond en setting ook veel. De ene achtergrond is een stuk meer high end dan de andere. Maar eigenlijk is een achtergrond nooit echt high end an sich. Een achtergrond of setting is bijna nooit boeiend als het gewoon een achtergrond of setting is. Een achtergrond of setting komt pas tot leven in combinatie met licht, outfit en perspectief.
Perspectief ja. Ook perspectief doet veel. Een foto van boven, vanaf een brug bijvoorbeeld, genomen levert een heel ander beeld op dan een foto genomen van kikkerperspectief. Je verwacht het misschien niet, maar perspectief kan heel bepalend zijn. Foto’s kunnen bijvoorbeeld opeens veel meer high end lijken als ik van onder gefotografeerd ben, omdat ik dan langer (oftewel: “modelleriger”) lijk.
Tot slot speelt tijd en de figuurlijke pet van mijn fotograaf een rol. Als mijn vriend echt géén zin heeft om outfitfoto’s te maken dan is dat natuurlijk niet in mijn voordeel. Ík kan me er goed overheen zetten als ik geen zin heb om foto’s te maken, want ik weet waar ik het voor doe. Voor mijn vriend is dat een stuk lastiger. Ook is het voor outfitfoto’s niet goed als ik of mijn “fotograaf” weinig tijd hebben, dat spreekt voor zicht. ‘Haastige spoed is zelden goed’ geldt zeker ook voor fotografie.
Wil je de mooiste outfitfoto’s creëren, dan moeten al deze factoren als een puzzel in elkaar vallen. Dan moet mijn outfit toevallig net werken met de setting en dan moet het net toevallig bij de sfeer van de outfit en de setting passen dat de zon niet schijnt. Of juist wel. Zoals ik al schreef houd ik van zon op foto’s, maar foto’s zonder zon kunnen soms wel degelijk mooier zijn omdat dat toevallig die keer beter bij het geheel past. Het is eigenlijk nooit te voorspellen welke combinatie van factoren op een dag het beste werkt. Altijd is het proberen, zoeken en dan ineens denken: dit moet ‘m worden! Of denken: jammer, maar beter dan dit wordt het vandaag niet. Helemaal dramatisch worden mijn foto’s gelukkig bijna nooit meer, ik heb inmiddels genoeg ervaring opgedaan om dat te voorkomen. Maar pieken, dat kan natuurlijk niet bij elke shoot. En het is altijd weer een verrassing of die dag een piek wordt of niet.
Zeker ook omdat ik mijn shoots eigenlijk amper voorbereid, op wie de foto’s gaat maken na. Verder laat ik een shoot echt aankomen op het moment. Voorbereiden kost te veel tijd en ik geloof er niet zo in: tijdens de voorbereiding kan licht bijvoorbeeld heel anders zijn dan op het moment suprême en daar gaat dan je voorbereiding. Wel leg ik soms mijn outfit de vorige dag al klaar, zodat ik iets langer de tijd heb om over de outfit na te denken, maar ook dat is lang niet altijd het geval. Ook heb ik bijna nooit een setting in mijn hoofd om de outfit bij te shooten. Dat wil ik ook niet, want het liefste shoot ik op een plek waar ik nog niet eerder geshoot heb, zodat ik weer iets nieuws kan laten zien. En een plek waar ik nog niet geshoot heb, kan ik bijna niet in mijn hoofd hebben. Natuurlijk probeer ik ook rekening te houden met het weer en het moment op de dag waarop ik ga shooten, maar ik kan hier maar heel beperkt rekening mee houden. Ik ben immers allang blij als ik een paar keer per week iemand geregeld heb die foto’s van me wil maken en dat moet dan automatisch vaak gebeuren op bepaalde dagen en na hun school- of werktijden en dergelijke.
Ja, geloof me: bij mooie outfitfoto’s maken komt een stuk meer kijken dan je denkt. Een shoot zoals ik die nu doe lijkt ook in de verste verte niet meer op een shoot die ik deed toen ik nog op school zat, drie jaar geleden. Toen was het: hupsakee, in een tussenuur tien minuten tegen een muurtje aan gaan staan tegenover de school en klaar is kees. Dat is nu wel anders. Langzaamaan ben ik de afgelopen jaren steeds wat meer tijd in outfitposts gaan steken. Het verschilt per keer, maar op dit moment ben ik vaak zeker wel een halve dag bezig met één outfitpost. Zo’n outfitpost is namelijk ook nog niet af op het moment dat de foto’s zijn gemaakt.
Begrijp me niet verkeerd: ik wil absoluut niet doen alsof ik zwaar werk heb en alsof outfitfoto’s maken de moeilijke functie is die er is. Nee, absoluut niet. Het is alleen vaak spannend en ik voel steeds meer druk om mijn eigen norm te blijven halen. Daar staat echter tegenover dat als mooie outfitfoto’s voor elkaar zijn, dat ik denk: whoooah, ik heb nog nooit drugs gebruikt, maar ik durf te zweren dat hier geen drug tegenop kan. Heel. veel. voldoening. voel ik dan. Gemiddeld één keer per een paar maanden doe ik zo’n shoot. Zo’n shoot waarbij alles klopt: van mijn haar tot mijn nagellak tot dat stipje op de achtergrond tot het licht tot mijn mood tot ga zo maar door. Dat voelt echt magisch. Dan kan ik voor die camera helemaal in een soort trans raken, haha. Dat klinkt raar hè. Maar ik bedoel ermee dat ik dan niet meer na hoef te denken, dat ik voel dat het die dag even allemaal vanzelf gaat. En dat ik daardoor op dat moment helemaal in mijn rol opga.
Ik ben benieuwd of je het er straks ook aan de foto’s eraan af gaat zien dat het zo gemakkelijk ging. Dat hoeft niet altijd zo te zijn. Soms zien foto’s die in het echt de grootste moeite kosten om te maken er uiteindelijk verrassend goed uit en omgekeerd.
Afgelopen weekend was zo’n dag waarop mooie outfitfoto’s maken níet de grootste moeite kostte. Bas zette me op de foto, hij hoefde niet te werken en was relaxed. Het weer was top. Zonnig, redelijk warm, zeker niet te warm. Mijn haar zat goed, mijn make-up werkte in het beeld, ik voelde me comfortabel bij mijn outfit, de lichtinval was perfect, er was een natuurlijk windmachine, etc. etc. Daar kan ik dan zo van genieten. Omdat outfitfoto’s maken dan gewoon heel erg leuk is en tegelijkertijd ook nuttig (ik bedoel: veel dingen zijn leuk, maar ik vind leuke dingen pas écht leuk als ze ook nog nuttig zijn). Ja, op zo’n moment voel ik: als ik ooit tachtig word en tegen die tijd waarschijnlijk geen outfitfoto’s meer maak, dan zullen er soms dagen zijn dat ik langs een mooie setting rijd, dat ik zie dat het weer goed is, dat mijn krulspelden goed hebben gezeten en dat mijn schoenen zijn gepoetst. Op zo’n dag zal ik dan denken en vooral vóelen: dit was zo’n dag geweest. Zo’n dag waarop alles als vanzelf was gegaan.
