Ken je dat? Dat je eigenlijk heel veel wil schrijven, zeggen of typen, maar tegelijkertijd ook maar liever niets? Zo voel ik me nu een beetje. Klinkt vaag hè? Ik heb lang getwijfeld over of en hoe ik hier iets over moest schrijven, maar ik ga het nu maar wel doen. Ik vind het niet leuk en niet eerlijk om alleen maar relatief oppervlakkige dingen te laten zien hier. Want er speelt natúúrlijk meer in mijn leven dan wat ik aan doe op een dag of dat ik nieuwe schoenen heb en ik denk dat het tijd is daar nu wat meer over te schrijven.
Al een tijdje geleden besloot ik dat ik niet alleen met mijn site verder wilde. Waarom, dat kunnen jullie denk ik wel opmaken uit de verschillende behind the blogs die ik heb geschreven: ik vind het moeilijk om commercie te combineren met mijn passie. Moeilijk en tegelijkertijd een grote uitdaging en het leukste wat er is. Maar met die uitdaging was ik na drie jaar wel klaar en dus was de lol er ook wel vanaf. Ik weet wat ik kan en wat ik niet kan als het op “dit grote full time blog experiment” aankomt. Ik heb mezelf erg goed leren kennen, heb gezocht, geëxperimenteerd, geoefend en geprobeerd als ZZP’er. Ik vind bloggen nog steeds het leukste wat er is, maar ik was er wel klaar mee om mijn blog mijn werk te laten zijn. Het is zo dat het prachtig is als je van je hobby je werk kunt maken, maar het is óók zo dat je dan je hobby eigenlijk kwijt bent. Zo voelt het voor mij tenminste wel. Feit is bovendien dat ik, toen ik begon met full time bloggen, er nog niet van kon leven en dat kan ik nog steeds niet. Dat ben ik zat na drie jaar. Ik ben bijna éénentwintig. Het is tijd om op eigen benen te staan.
Het is ongeveer halverwege vorig jaar als dit heel erg speelt – ja, best lang geleden al. Er brak een tijd aan waarin ik veel nadacht (maar vooral: probeerde te voelen) wat ik dan wel wilde. Hoe ouder ik word, hoe moeilijker ik dat vind te achterhalen. “Vroeger” was ik veel rechtlijniger, waardoor ik veel meer dingen uitsloot. Tegenwoordig ben ik veel genuanceerder, waardoor ik veel vaker denk: ‘hmm, ja, daar is ook wel wat voor te zeggen’.
Kort gezegd waren er twee dingen waar ik over na moest denken: wilde ik weer naar school, verder ondernemen of in dienst? En: wilde ik direct met mode verbonden blijven of misschien wel iets totaal anders? Wilde ik vooral iets commercieels, iets creatiefs of een combinatie van die twee? Al vrij snel bleek er ook een derde ding te zijn waar ik over na moest denken: wat vind ik belangrijk en waar geef ik prioriteit aan? Is dat vrijheid, geld, onafhankelijkheid, ambitie, liefdadigheid of één van de andere triljoen dingen die een mens belangrijk kan vinden?
Anderhalf jaar later weet ik het nog steeds niet helemaal. Wel in grote lijnen, maar ik denk dat het ook goed is om alle opties op te houden en het niet precies te weten. Ik ben natuurlijk nog jong en ik kan nog helemaal niet 100% afwegen wat ik nou precies belangrijk, leuk en goed vind. Dat moet ik nog gewoon gaan ervaren de komende jaren.
De grote lijnen van mijn wensen en doelen weet ik dus echter wel en die wist ik aan het begin van dit jaar ook al. Ik wilde niet naar school, ik wilde ook even niet meer ondernemen, ik wilde in dienst. Enige stabiliteit, genoeg geld verdienen om uit huis te gaan, inhoudelijk leren, maar ook leren met collega’s en een baas te werken. Én ik wilde heel graag in de mode blijven, ook daar was ik inmiddels over uit. Plus niet te vergeten: ik wilde graag blijven bloggen, dat voelde ik al vrij snel. Want hoe meer ik me op die nieuwe dingen ging focussen, hoe leuker bloggen weer werd. Ik wilde dan ook niet blijven bloggen op de manier zoals ik dacht dat het zou moeten om er een succesvol bedrijf van te maken – die periode had lang genoeg geduurd voor me- maar zoals ik het leuk vond.
Dat bleef ik dan ook doen -bloggen- sinds het moment dat ik besloot dat ik meer en verder wilde. Simpelweg omdat het mijn inkomstenbron is, maar zeker ook omdat ik het dus vooral graag wílde blijven doen. Daarnaast ging ik op zoek naar een baan. Geen leuk traject – opeens weet je waar al die miljoenen mensen die ook een baan zoeken het over hebben -, maar het hielp erg dat ik vastbesloten was wat te vinden. En ik vond ook wat.
Voor mijn gevonden baan moest ik mijn rijbewijs halen. Dus nee, dat ik opeens mijn rijbewijs ging halen was niet iets wat uit de lucht kwam vallen. Doordat ik mijn rijbewijs nodig had voor mijn baan, besloot ik in overleg met mijn werkgever dat ik pas in september in dienst zou gaan, zodat ik – als ik zou gaan spoedlessen- zeker genoeg tijd zou hebben het te halen.
Het liep anders. Een rijbewijs halen viel me ontzettend tegen en dat doet het nog steeds. Ik weet niet wat het is, maar ik heb er echt veel moeite mee. Dat vind ik vooral lastig omdat ik het niet verwacht had. Ik heb niet veel mensen dichtbij me hun rijbewijs zien halen, ik had me dan ook niet gerealiseerd dat het heel normaal is om te zakken en dat er genoeg mensen zijn die er veel moeite mee hebben. Dat dat dus ook voor mij zou kunnen gelden. Ik dacht letterlijk: ‘iedereen heeft zijn rijbewijs, dat doe ik wel even, hoe moeilijk kan het zijn?’.
Maar het werd 1 september en ik had ‘m nog niet: dat rijbewijs. Toch wilde zowel ik als mijn werkgever niet nog langer wachten met me in dienst te laten gaan, waardoor we zochten naar een oplossing waarbij ik mee kon rijden met een collega als dat nodig was. Die oplossing was fijn en zo gezegd, zo gedaan. Op 1 september j.l. ging ik in dienst, bleef ik bloggen, volgde ik nog steeds rijlessen, zakte ik voor de tweede keer voor mijn rijexamen en wisselde ik erna van rijschool.
Hoewel het natuurlijk ook dubbel was – zou mijn blog niet een zielig kasplantje worden?- had ik vóór 1 september veel zin gehad om in dienst te gaan. Zin in een nieuwe stap, zin in de toekomst. Zin in de wereld die voor mijn gevoel weer aan mijn voeten lag, na een periode dat ik dacht ‘m even kwijt te zijn. Ik wist dat het veel zou worden: opeens elke dag om 6 uur op (elke ochtend weer verschrikkelijk), voor het eerst in dienst, lange dagen maken, willen blijven bloggen, die verdomde rijlessen en nog veel meer wat er veranderde en energie kostte. Maar hé: ik was klaar met mijn bloguitdaging, ik wilde een nieuwe uitdaging en die kwam er. Dus ik wilde niet klagen en begon de afgelopen weken elke dag met goede moed de dag.
Moed die me inmiddels een beetje in de schoenen is gezakt. De baan, het bedrijf waarvoor ik werkte en ik: het paste en het klikte niet. Ik wil er verder niet inhoudelijk op ingaan, maar we wisten en vonden dat van beide kanten en we wisten dat al heel gauw. Gisteren ging ik uit dienst.
Op deze kater zat ik uiteraard niet te wachten, dat zou niemand doen. Maar ik probeer het te relativeren, hoewel er vrij nare koppen en staarten (waar ik verder niet over wil uitweiden) aan zitten. Toch: ik heb niet te horen gekregen dat ik ziek ben en niet meer beter word. Ik heb ook niet te horen gekregen dat mijn vriend al jarenlang vreemdgaat. En ik heb niet te horen gekregen dat mijn familie is omgekomen bij een vliegtuigramp. Of iets anders ergs. Ik heb gewoon iets niet meer waar ik lange tijd naar uit heb gekeken, waar ik me ook al gevoelsmatig een tijd voor in heb gezet en waar ik best wat voor heb moeten opofferen en concessies voor heb moeten doen. Ik heb iets niet meer wat me al best een beetje dierbaar was geworden en dat doet pijn.
Het is niet zo (want ik ben duizenden ervaringen rijker), maar het voelt een beetje alsof ik terug bij af ben op dit moment. Terug naar een jaar geleden.
De titel #TGIF dekt totaal niet de lading van deze post, maar is wel een geheugensteuntje voor mezelf: Suz, het is vrijdag, laat alles nu even los en ga het weekend vieren.
Het is te lang geleden dat ik dat gedaan heb. Daarom dus: #TGIF.
P.S. De foto’s vond ik gewoon heerlijk eigenwijs, gezellig, comfortabel, stoer, vrolijk en weekend-achtig. Ik moet glimlachen als ik ernaar kijk, vandaar dat ik ze erbij heb gedaan.
