graag alleen doet en graag alleen bepaalt, merk ik dat ik het de laatste tijd steeds minder leuk vind om alleen te werken. Stiekem droom ik steeds vaker over een team, met wie ik successen kan delen en om teleurstellingen kan schelden. Iemand die mij aanvult. Iemand waar ik van kan leren en andersom. Iemand die (bijna) net zo veel geeft om wat ik doe als ik. Iemand waardoor ik niet altijd alleen doe wat ik doe. Eén iemand, om mee te beginnen. En meerdere ‘iemanden’ om mee te eindigen.
Ik merk hoe prettig het is als ik niet alleen naar een afspraak hoef, maar adfactor mee kan nemen en dingen aan hen over kan laten. En hoe fijn het is om niet alleen naar een event te gaan, maar iemand mee kan nemen die helpt de weg te zoeken, die mee de hapjes beoordeelt (bij wijze van spreken) en die je attendeert op een foto die je nog wilde maken of een gesprekje dat je nog aan wilde knopen. En iemand die je helpt even tot tien te tellen als je een mailtje of telefoontje krijgt dat het bloed onder je nagels vandaan haalt.
Jarenlang heb ik een beeld in mijn hoofd gehad van mezelf als blogger. Alleen. Ik heb nooit over iets anders nagedacht en dus ook nooit iets anders gewild. Als mensen me vroegen: ‘Is dat niet eenzaam, alleen werken?’, vond ik het verre van dat. En dat vind ik nog steeds, ik voel me nooit eenzaam in mijn werk. Soms alleen wel… incompleet. Bloggen is zo’n brede en gevarieerde bezigheid, dat ik steeds meer het gevoel heb dat daar een team bij hoort. Mijn kwaliteiten en valkuilen alleen zijn niet meer genoeg tegenwoordig. Er moeten meer kwaliteiten bij en er moeten meer valkuilen worden opgevangen.
Ik schrijf bewust ‘tegenwoordig’, omdat er in de online wereld zo ontzettend veel verandert. Natuurlijk, dat weet ik allang, maar soms gaan die veranderingen nog weer veel sneller dan ik me even realiseerde. Af en toe denk ik terug aan hoe bloggen was toen ik begon, bijna zes jaar geleden. Een wereld van verschil, met als voornaamste verschil dat social media zo goed als nog niet bestond en als het al bestond dan was het nog amper belangrijk. Toen ik begon met bloggen, was bloggen nog een kwestie van één keer per dag snel wat foto’s maken en deze met wat tekst online zetten. Ik kende nog geen volle mailbox, events, meetings, campagnes, social media, en vooral: nog geen kwaliteitsnorm of het halen van een bereik.
Dat team, dat zou ik dan ook niet zozeer willen voor de content, maar vooral voor die “rompslomp” (zoals ik het altijd noem) eromheen. Want er zijn nog steeds mensen die zich afvragen hoe je je dagen vult met een blog en dat doe ik dus grotendeels door die “rompslomp”. Best leuke en leerzame “rompslomp” – juist omdat de wereld van rompslomp dus zo snel verandert, wat ik fascinerend vind -, maar voor mijn perfectionistische karakter soms te veel en te brede rompslomp.
Nu ik toch aan het dromen ben… Als ik ooit een vacature zou schrijven, dan zou ik er voor mijn gevoel niets anders op willen zetten dan: ‘Dat het klikt’. Want dat is waar een team voor mij om gaat: dat het klikt. Dan komt het stijgen naar een tweede, derde en vierde level vanzelf.
