Ik wilde schrijven over de merken waarover ik wilde schrijven, los van hoe mijn band met dat merk of met het PR-bureau van het merk was. Ik vond het onzin dat mijn lezers niet zouden lezen over een merk alleen omdat dat merk het niet zo op mij als blogger had of andersom. Ik wilde zo onafhankelijk mogelijk zijn en dus wilde ik zakelijke relaties zo min mogelijk de content van mijn blog laten bepalen. Nog steeds sta ik heel erg achter die gedachte, alleen heb ik die inmiddels toch losgelaten. Helaas…
Het probleem is namelijk: ik ben geen krant. Een krant heeft onafhankelijke journalisten en die hoeven niet de advertenties te verkopen. Bij mij is dat anders: ik ben de blogger, maar ik doe ook de sales. Het is echt heel lastig om die twee gescheiden te houden.
Want wat nou – ik houd het bewust hypothetisch – als ik een merk een tijdlang oprecht enthousiast onafhankelijke aandacht geef, maar mijn bedrijf daar nooit iets voor terug krijg? Dan kan de blogger wel willen schrijven over wat ze wil, maar dan wil de verkoper de publiciteit niet meer gratis weggeven. Dan staan er dus twee van mijn functies haaks op elkaar.
Eerder won de blogger het altijd. Want in mijn hart ben ik immers blogger en geen verkoper. Maar de laatste tijd denk ik steeds vaker: fuck it, ik laat me niet gebruiken. Of oneerbiedig behandelen zelfs. En voor mijn bedrijf is verkopen net zo belangrijk als bloggen, dus ik mag de verkoper niet altijd ondergeschikt maken aan de blogger.
En daar voel ik me best schuldig over, want daarmee heb ik het gevoel dat ik een ooit zo gekoesterd principe overboord gooi. Dat gevoel heb ik niet alleen, dat doe ik eigenlijk gewoon. En als ik dat eenmaal met één principe ga doen, waar is het einde dan? Hoever ga ik me nog verder laten sturen door de commerciële marketing- en PR-wereld?
Waarschijnlijk ver, want de waarheid is natuurlijk dat ik een bedrijf heb met een winstoogmerk en niet alleen maar een idealistisch “weblog”, zoals ze dat voor de commerciële tijd noemden. Het is echt een illusie om te denken dat ik een onafhankelijke blogger ben omdat ik ZZP’er ben, eigen baas. Ik voel me wel degelijk heel erg afhankelijk. Van samenwerkingen, klanten en natuurlijk mijn lezers.
Toch heb ik, en ik hoop dus jullie ook, er alle vertrouwen in dat ik nooit dingen zal doen waardoor ik mezelf niet meer in de spiegel aan kan kijken. Ik hoop dat ik dit van mezelf mag zeggen, maar ik ben het meest oprechte persoon dat ik ken en ik ben er zeker van dat ik dat ook zal blijven.
Dat ik mijn content laat beïnvloeden door mijn relatie met een merk, dat is gewoon hoe de wereld in elkaar zit, vrees ik. Íedereen doet iets eerder voor, schrijft eerder over, is sneller enthousiast over of voor iets of iemand aan wie hij of zij het gunt. En doet dat minder snel wanneer hij of zij het iets of iemand níet gunt.
Nu ben ik de laatste om ‘iedereen doet het’ als argument te gebruiken, maar wat ik maar wil zeggen is: ik ga in mijn ééntje niet de wereld veranderen. Ik zou het heel graag willen hoor, en stiekem probeer ik het ook al bijna 21 jaar, maar mijn vader vertelt me dat altijd: ‘Suz, je gaat de wereld niet veranderen. Leg je erbij neer’.
Ik kan dus wel in mijn ééntje proberen de principiële uitzondering te zijn op die gunfactor-regel, maar zou dat niet niet alleen principieel, maar ook naïef zijn?
