ook een business is geworden: ik zit er middenin. Echter, toen ik vandaag las dat één op de vijf bloggers van zijn of haar blog zijn werk heeft gemaakt, toen schrok ik echt even. Heel erg. Geen wonder dat het “moeilijk” is als full time blogger. Deze week sprak ik een organisatieadviseur wiens business ook “moeilijk” ging. En ook dat was te verklaren, nadat hij gehoord had dat er zo’n 30 000 (het precieze aantal weet ik niet meer, dus bij deze een disclaimer) organisatieadviseurs zijn in Nederland. Dat klinkt alsof er bijna meer adviseurs zijn dan bedrijven, toch?! En nee, concurrentie is geen excuus, maar het verklaart wel wat.
Ik blog al bijna zes jaar. Er zijn veel meer bloggers die zo’n termijn al bloggen. Echter, ik blog al zo’n drieënhalf jaar full time en als werk (met een ieniemieniemini break ertussen) en zowel die termijn als het full time aspect gaat voor de meeste bloggers niet op. Die termijn en dat full time aspect betekenen dat ik het bloggerbusinesslandschap als geen ander heb zien en voelen veranderen, aangezien ik niet tot de bloggers behoor die toch wel genoeg bereik hebben en die daarmee wat minder gevoelig zijn voor klappen en schommelingen in de business.
De veranderingen in de bloggerbusiness gaan ontzettend snel, maar als je er middenin zit gaan ze toch ook geleidelijk. Deze week realiseerde ik me opeens hoeveel moeilijker het deze dagen is geworden om aan mijn blog een boterham te verdienen dan het drie jaar geleden was. Dat het moeilijker zou kunnen worden met de jaren is iets waar ik nooit bij stil heb gestaan toen ik op mijn zeventiende ZZP’er werd. Ik wist dat het waarschijnlijk met ups en downs zou gaan, dat ik onderaan begon, dat het een lange weg kon worden, maar ik heb altijd gedacht dat hoe langer ik bezig zou zijn, hoe makkelijker het zou worden en hoe beter het zou gaan. Ik kon op mijn zeventiende nog totaal niet de ontwikkelingen in de digitale wereld overzien, hoewel die ontwikkelingen achteraf goed te voorspellen waren geweest.
Mijn bereik, maar vooral mijn kwaliteit en status als blogger, zijn de afgelopen jaren gegroeid, maar mijn tarief groeide bijvoorbeeld amper mee. Ze zeggen dat je zoveel waard bent als de gek ervoor geeft, maar de gek geeft er niets meer voor (ik had het er gisteren nog met iemand nodig: waarde wordt voor het grootste deel bepaald door schaarste en schaarste is er in de bloggerwereld natuurlijk nog verre van). Mijn tarief is daarom niet meer zozeer gebaseerd op mijn marktwaarde, maar meer op een bedrag dat het voor mij net rendabel maakt om mijn tijd in de samenwerking te steken en uit het principe dat er tegenover mijn bereik toch in ieder geval een kleine vergoeding moet staan.
Naast het stagneren van mijn tarief, moet ik voor de samenwerkingen díe ik aanga veel meer mijn best doen. Ik ben absoluut geen geboren verkoper, maar ik merk dat ik me door wat ik doe als vanzelf veel salesgerichter heb ontwikkeld de afgelopen tijd. Nog niet zo heel lang besef ik pas écht dat het bij mijn werk maar voor een stukje gaat om het product dat ik verkoop (in mijn geval mijn blog), maar voor een veel groter stuk om hoe ik dat blog verkoop. Denk aan Apple: ze scoren voor een deel door hun producten, maar naar mijn idee voor een groter deel door hoe ze zichzelf in de markt zetten. Als ik mijn product dus niet bewust verder wil onderscheiden van mijn “concurrent producten”, dan zit er niets anders op dan me proberen te onderscheiden in hoe ik dat product verkoop (en ja, daar heb ik me in ontwikkeld, maar het gaat me nog steeds niet echt goed af).
Zoals ik al schreef: toen ik dit drieënhalf jaar geleden full time ging doen, had ik nooit voorzien dat blogs zich deze kant op zouden ontwikkelen. En had ik dus ook nooit voorzien hoe mijn werk er op dit moment uit zou zien. Dat ik na zou denken over hoe ik mijn product het beste in de markt kon zetten en dat ik mezelf nog het meeste aan het ontwikkelen zou zijn op salesgebied. Het is niet wat ik toen voor ogen had, maar dat geeft niet.
Wat ik voor ogen had is dat ik genoeg bereik zou opbouwen. Dat dat misschien lang zou duren, maar dat de aanhouder zou winnen en dat adverteerders dan niet meer om me heen zouden kunnen. Het is wat ik voor ogen had, maar het was níet mijn doel. Mijn doel was om al de uitdagingen aan te gaan die bij het zelfstandig en full time blogger zijn zouden komen kijken, de keuze die ik drieënhalf jaar geleden maakte was net zo goed voor een “zelfverzorgde” opleiding als voor een baan als ZZP’er.
Echt: ik hoor mensen in mijn omgeving wel eens zeggen dat het toch jammer is dat ‘mijn droom geen werkelijkheid is geworden’, maar zo zie ik dat helemaal niet. Ik had geen droom, die ik heb nooit gehad. Van een droom heb ik me nooit afhankelijk willen maken. Ik had dus wél een beeld voor ogen, maar ik wist ontzettend goed dat de kans bestond dat dat beeld nooit werkelijkheid zou worden en daar had ik op voorhand al vrede mee. Wat ik ook altijd gehad heb is ambitie. De ambitie om mezelf zo goed mogelijk te ontwikkelen. En ik geloof oprecht dat ik dat de afgelopen drieënhalf niet beter had kunnen doen.
Dat neemt niet weg dat ik in een heel onzekere periode zit, waarin ik me aan alle kanten ‘ingehaald’ voel. Toen ik drieënhalf jaar geleden full time blogger werd, had ik het gevoel dat ik een voorsprong nam, maar het tegendeel is gebleken. Ik voel me inmiddels ingehaald door YouTube, ingehaald door die ‘één van de andere vijf bloggers’ die van bloggen ook hun business hebben gemaakt, ingehaald door Instagram, ingehaald door dat alles wat er drieënhalf jaar geleden nog niet toe deed of niet bestond.
Ik voel me soms een beetje een taxichauffeur die zich bedreigd voelt door Uber: je doet je best om je carrière te rekken, maar eigenlijk weet je dat je vroeg of laat niet meer zal kunnen doen wat je altijd deed. Dat geeft niet: dat houdt me scherp en zorgt nog maar eens extra dat ik me blijf ontwikkelen. Wat ik wel jammer vind, is dat dat dat inhalen niet-leuk-hard gaat. Net als ik denk: eindelijk ben ik wel tevreden over de foto’s die ik tegenwoordig maak, kijkt iedereen alleen nog maar video’s. En net als ik denk: eindelijk heb ik een professionele, volwassen lay-out, kijkt iedereen alleen nog maar naar de lay-out van Instagram. Mijn werk voelt steeds vaker ondankbaar.
Ik voel dat het belangrijk is dat ik de komende tijd (wat na deze ervaring ook mijn volgende stap zal gaan worden, dat weet ik nog niet) op zijn minst wat mínder in die wereld moet blijven zitten waarin ik me onzeker en ingehaald voel. Waarin ik voor een deel een verkoopbaan heb gekregen, terwijl verkopen niet mijn passie is. Waarin ik me gezien voel als ‘nummer één van vijf’. Waarin mijn waarde afhankelijk is van de mening van de gek. Ik ben toe aan een wereld waarin ik me positief benaderd en weer van toegevoegde waarde voel.
