drie maanden. We zijn heel tevreden over hoe het tot nu toe gaat: naast dat de “cijfers” hard groeien, krijgen we veel respons op zowel de site als via social media op wat we samen schrijven, maken en doen. De samenwerking tussen ons tweeën gaat goed en ik vind het heerlijk om op VERSUS A mijn ei kwijt te kunnen over onderwerpen die niet op Fashion is a party passen. Bovendien heb ik echt het gevoel dat ik door VERSUS A opnieuw wordt uitgedaagd en me verder ontwikkel, op meerdere vlakken. Precies wat ik wilde.
Als je ons volgt, dan zal het je niet ontgaan zijn dat VERSUS A in veel gevallen een stuk persoonlijker is dan Fashion is a party en bovendien al een stuk groter op het gebied van bezoekersaantallen. Dit is wel iets waar ik aan moet wennen, vooral ook omdat het allemaal in zo’n korte tijd is gebeurd. Ik ben natuurlijk geen Beyoncé, maar ik merk wel dat ik aanzienlijk meer een ‘publiek figuur’ ben geworden de afgelopen maanden. Als er nu mensen op straat naar me toe komen, dan is het vaker ‘jij bent toch van VERSUS A?’ dan ‘jij bent toch van Fashion is a party?’. En toen deze vlog online kwam en Bas die ochtend boodschappen ging doen, zei de cassière: ‘Hé, jij bent toch Bas van Suz? Succes met jullie biggetje!’ (ons biggetje was toen pas zo’n drie uur “publiek bekend”).
Natuurlijk is dit super leuk, maar soms vind ik het ook eng of moeilijk om mee om te gaan. Ik bedoel: als ik eraan denk dat Beyoncé dit dus in het miljoenvoudige zou hebben, dan krijg ik nog meer respect voor haar. Al geloof ik wel dat je er enigszins aan kunt wennen en er een “modus” voor kunt vinden; bij mij is het allemaal nog niet zo lang aan de gang natuurlijk.
Toch is het niet helemaal nieuw voor me dat mensen online hun mening over me spuien: door VERSUS A is het allemaal persoonlijker en intenser geworden, maar ik blog al meer dan zes jaar en heb in die jaren de mooiste en meest fantastische complimenten gekregen, maar af en toe ook de meest nare, bizarre of onderhuidse opmerkingen. Daardoor prijs ik mezelf in dit geval gelukkig dat ik een vrij autonoom persoon ben en van nature al nooit zo heel gevoelig voor de mening van anderen.
Dat neemt niet weg dat ik merk dat ik al die meningen wel vermóeiend vind. Ik wil hier absoluut niet over zeuren, want ik realiseer me dat ik ze met wat ik doe of schrijf zelf oproep. Het zijn ook echt niet zozeer de negatieve reacties die ik vermoeiend vind. Het is meer het feit dat iedereen opeens een mening – positief of negatief – over me heeft, wat me veel energie kost. Ik hoef nog steeds niemand anders dan de politie en rechter verantwoording af te leggen in dit land, maar opeens voelt het alsof de hele samenleving politie of rechter is geworden.
Wellicht komt dit omdat ik al die meningen toch meer binnen laat komen dan nodig. Het lastige hierbij is: aan de ene kant wil ik mijn lezeressen graag zoveel mogelijk serieus nemen, zoals ik mensen in zijn algemeenheid serieus probeer te nemen. Bovendien wil ik zelf graag ook altijd serieus genomen worden en je moet mensen behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden, toch? Aan de andere kant: uiteindelijk hebben mensen een mening over iemand die ze niet écht kennen en neem ik hen misschien wel serieus, maar zij mij niet (helaas moet ik dat toch vaak concluderen als men heel ondoordachte – opnieuw: zowel positief als negatief- dingen schrijft). Er zijn mensen die zich zelf ook realiseren dat ze me niet écht kennen en die alleen maar reageren op mijn gedrag of een situatie die ik schets in een post, maar er zijn ook mensen die denken me wel te kennen. Ze schrijven: ‘Wat ben je toch een mooi mens’ of ‘Jij bent echt harteloos’ en beiden kán ik niet serieus nemen. Want ik vind simpelweg dat mensen daar via het Internet positief noch negatief over kunnen oordelen.
Als ik, zoals gisteren, heel veel reacties krijg op één artikel, dan kan ik twaalf uur slapen en vervolgens doodmoe wakker worden. Ze zitten allemaal in mijn hoofd (omdat ik ze dus serieus wil nemen), ze raken me in sommige gevallen (als mensen heel persoonlijk reageren) en tegelijkertijd doe ik erg mijn best ze allemaal los te laten (omdat ik dus vind dat ik ze erg moet relativeren). Die drie aspecten zijn de aspecten die de energie kosten, denk ik. Nogmaals: ik wil daar niet over zeuren, want het is part of the deal. Ik geef men een kijkje in mijn leven, men mag en wil daar zijn/haar zegje over doen. Men wordt op die manier vermaakt en ik kan er (deels) mijn brood mee verdienen. Dat is hoe het werkt.
Wel heb ik van tevoren onderschat dat deze deal niet gaat over een soap als GTST. Dat deze deal niet zo zakelijk is als ik hem hierboven schets. Mensen kijken tegenwoordig vlogs zoals ik vroeger naar GTST keek (dat is tenminste mijn idee erbij) en lijken daarbij soms te vergeten dat onze vlog geen acteren is, geen scène, geen karakter of wat dan ook… dit is echt ons leven. Als mensen op straat boos worden op een personage in GTST dan worden ze boos op een personage, maar als mensen boos worden op mij, dan worden ze daadwerkelijk boos op míj. Natuurlijk laat ik niet mijn héle leven aan de wereld zien, maar ik probeer het allemaal wel zo echt en realistisch mogelijk te houden. Ook al weet ik dat ik mezelf soms misschien wat meer zou mogen beschermen, echt- en oprechtheid past het beste bij mij. Als ik het gevoel heb een rol te moeten spelen houd ik dat niet vol.
Ik ben nooit iemand geweest die haar privacy erg waarborgde of die het gauw te privé vond om iemand iets persoonlijks te vertellen, maar de afgelopen maanden ben ik goed gaan snappen dat er mensen zijn die dat wel doen of vinden en ben ik zelf ook voorzichtiger met en vooral bewuster van mijn privacy geworden. Ik geloof nog steeds dat je kwetsbaar opstellen (bijna) altijd een goed idee is, maar daar tegenover weet ik tegenwoordig ook wat ‘alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden’ betekent of wanneer men juist tegen je opkijkt, waardoor je je bewust moet zijn van een voorbeeldfunctie.
Ik vind de wereld waar ik nu in zit heel interessant, maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik gisteren naar een vriendin appte: ‘Soms wil ik echt een “normaal” leven’. Ze appte terug: ‘Dan had je nu op school gezeten’. Na zo’n opmerking ben ik gauw genezen: die “modus” moet ik misschien nog vinden, maar als Beyoncé met haar leven kan omgaan (niet dat we weten of ze dat kan, want we kennen haar niet écht tenslotte), dan kan ik het ook met die van mij.
