dat we de afscheidsvideo voor VERSUS A hebben opgenomen. Als jullie dit lezen zal die video gepubliceerd zijn.
Een paar weken geleden hakten Vera en ik de knoop door om te stoppen met VERSUS A. Zoiets doen wij niet zomaar. We zagen het dan ook al een tijdje aankomen. Toen het hoge woord eruit was viel het me echter toch zwaarder dan ik had verwacht. Stoppen kwam echt heel lang niet in ons woordenboek voor. We zijn nog geen jaar geleden begonnen en waren toen allebei zó enthousiast. Hoe kon het dan dat we voor we het wisten opeens op een punt waren beland dat stoppen haast de enige optie leek?
Ik wil niet te diep ingaan op de redenen. Dat doen we in de video ook niet. En om eerlijk te zijn: ik heb ze ook niet zo scherp. Daarmee bedoel ik: natuurlijk kan ik allerlei redenen opschrijven, maar ik kan ook met genoeg argumenten komen om die redenen te weerleggen. Er zijn ook al zeven jaar tal van argumenten om te stoppen met Fashion is a party. Zulke redenen zijn er altijd. Stoppen heeft wat mij betreft te maken met de prioriteiten die je stelt. Als ik daarom kort maar krachtig zou moeten omschrijven waarom we gestopt zijn: een mens moet keuzes maken en helaas is VERSUS A daarbij buiten de boot gevallen.
Vera vond dat we in onze afscheidsvideo vooral moesten uitdragen hoe leuk we het hebben gehad en hoeveel we geleerd hebben en ik ben het met haar eens. Ik ben niet zo’n positiviteitsguru as you might know, maar – hoewel ik het dus wel degelijk pijn vind doen- zelfs ik moet concluderen dat er zoveel slechtere scenario’s rondom VERSUS A mogelijk waren geweest. Zo ben ik heel blij dat we nooit ruzie hebben gehad en dat zaken nooit tussen onze vriendschap in zijn komen te staan. Ik heb me altijd gerealiseerd dat dat risico er was.
Ik ben er heel dankbaar voor dat ik dankzij Vera heb kunnen proeven aan het leven als YouTuber. Eerlijk gezegd smaakt die proeverij best naar meer. Je leven delen en al die aandacht voor wat jíj doet: het is soms bloedirritant en ik heb er op bepaalde momenten een absolute afkeer tegen gehad, maar het is tóch (volgens mij heb ik eerder beweerd van niet) ook een beetje verslavend. Op de één of andere manier voelt mijn leven nuttiger door het te delen met anderen. Iets leuks doen is niet zomaar meer iets leuks doen; door het vast te leggen heeft het ook een zakelijke functie. Dat vind ik tof.
Sinds februari is dit het eerste weekend dat ik niet aan het vloggen ben en het is simpelweg raar. Heeft Bas een konijntje op schoot die schattig doet, dan wil ik al grijpen naar een camera die ik niet eens meer heb (want: netjes teruggebracht naar Canon). Stap ik de deur uit, dan check ik in mijn tas of ik mijn vlogcamera bij me heb. Weet ik dat ik morgen naar een verjaardag ga, dan ben ik al automatisch in mijn hoofd de momenten aan het uitdenken die leuk zullen zijn om vast te leggen. Een beetje ongezond soms misschien, maar dat is een andere discussie.
Mijn verwachting was dat ik, naast wat pijn, ook enige opluchting zou voelen door dit besluit. Wat betreft het blog is dat inderdaad zo: al na een paar maanden VERSUS A kreeg ik er moeite mee om VERSUS A blogposts te maken waar ik blij mee was (al ga ik mijn Dagboek posts zeker missen), en dat terwijl schrijven en bloggen iets is wat ik zo graag doe. Maar een voorbeeld van waar ik me op verkeken heb bij VERSUS A is dat een blog runnen en dagelijks op een persoonlijke manier over een onderwerp schrijven alleen succesvol lukt als het thema je helemaal aan het hart ligt. Dat was nou juist een knelpuntje van VERSUS A: dat er eigenlijk geen thema was.
Wat betreft het YouTube-kanaal voel ik die opluchting eigenlijk niet. Ik realiseer me nu meer dan ooit dat VERSUS A een hele mooie kans was om een publiek op te bouwen op YouTube. Vera bewerkte onze video’s en daar heb ik van kunnen profiteren: ik kan namelijk (nog) niet filmen en editten boven de lat die de YouTube community heeft bepaald. Het delen op bewegend beeld was een nieuwe uitdaging voor me en het voelt nu dan ook een beetje als een stapje terug doen om weer alleen bezig te zijn met fotografie als beeldmateriaal. De andere kant is dat het vloggen soms wel heel dicht in mijn privéleven kwam. Er is heel veel wat ik in mijn vlogs niet gedeeld heb en toch had ik soms het ‘big brother is wachting me’-gevoel: die camera die altijd op mijn nek zat en die ik haast niet van me af kon schudden. Met daarbij de huiver voor het feit dat je niet meer kunt ontkomen aan de mening van de massa en er ook niet meer aan mág ontkomen, want als vlogger dien je die meningen te accepteren als part of the deal.
Regelmatig moet ik de laatste weken terugdenken aan VEED, in april van dit jaar. Hordes gillende meisjes voor Vera, en Jeffrey (haar vriend) die tegen mij zei: ‘Wacht maar, volgend jaar komen ze ook voor jou’. Ik haalde daar mijn schouders voor op. Dat doe ik nog steeds. Maar niet voor het feit dat ik nu zeker weet dat het VERSUS A succes nooit zover zal komen.
