Vandaag heb ik – niet de goedkoopste- vlogcamera gekocht, een Adobe Première abonnement afgesloten (die ik vervolgens niet op mijn laptop kreeg geïnstalleerd) en lichtjes van iemand les gehad in hoe met het programma te werken. Ik heb er letterlijk buikpijn van: al die investeringen. Als ik ze zo mag noemen. Maar ik doe het expres. Ik stopte al een keer met een actief, eigen YouTube-kanaal, ik stopte deze maand met VERSUS A… het laatste wat ik wil is nog een keer stoppen. En dus zorg ik voor een flinke stok achter de deur.
I’m not a quitter, maar toch is er blijkbaar die angst dat het stopt, zoals VERSUS A “zomaar ineens” end of story was. En angst is de vriend van beren op de weg.
De eerste beer is dat er zo ontzettend veel vloggers met hun vlogs zijn. Echt: ik hoef YouTube maar te openen of de moed zakt me alweer in de schoenen. Hóeveel meisjes zijn er tegenwoordig met een vlogcamera in hun hand? Toen ik afgelopen weekend bij de MediaMarkt was zei de verkoper niet eens: ‘Wát wil je met die camera gaan doen?’. Nee, hij keek alsof hij dacht: daar heb je er weer één… Ik voel nog op geen enkele manier wat ik toe ga voegen aan het vloglandschap. Sterker nog: ik voel vooral dat ik veel onervarener ben dan vloggers die het vloggen jaren geleden al hebben uitgevonden. En daar voel ik me heel oncomfortabel bij.
De tweede beer is dat ik bang ben saai te zijn of te worden. De VERSUS A vlogs vond ikzelf eigenlijk best wel saai. Natuurlijk zijn er highlights die leuk waren om te vloggen en terug te kijken: dat ik naar Hamburg ging of dat het pakjesavond was. Maar de meeste weken zag ik één en al herhaling. En dan was er in de VERSUS A vlogs nog de afwisseling tussen de vlogs van Vera en mij. Laat staan als ik alleen mijn publiek moet vermaken.
…er waren de afgelopen dagen ook een derde, vierde en vijfde beer, maar ik ben niet al te helder meer. Mijn maag knort – ik moet nog avondeten- en Adobe Première tolt door mijn hoofd: ik doe krampachtig mijn best om de dingen die ik vanavond gezien heb te onthouden. Het paniekerige gevoel van eerder op de avond zit nog steeds in mijn lijf. Ik zie Première icoontjes, minuutjes, lijntjes, tekentjes dansen voor mijn ogen. Vanavond voelde ik me weer even zoals toen ik rijles had en er aardig van overtuigd was dat ik nooit zou leren autorijden. ‘Please Suz, denk eraan dat autorijden nu eigenlijk gewoon appeltje, eitje voor je is. Vertrouw op jezelf’. Zo probeer ik met mantra’s gehakt te maken van de beren.
Tegenover de beren moeten er zwaarwegender beweegredenen zijn waarom ik wél zelfstandig door wil gaan met vloggen. Anders deed ik het immers niet. De belangrijkste is dat ik in 2015 vrij concreet heb bepaald wat voor mij goed werkt in het leven: vertrouwen op mezelf, gewoon doorgaan en niet te hoge verwachtingen hebben. Mijn conclusie is simpelweg: als ik een eigen YouTube-kanaal weer oppak en start met vloggen, daarbij vertrouw op mezelf, gewoon doorga en niet te hoge verwachtingen heb… dan kan er niet zoveel misgaan, toch?
Maar toegegeven, toch was het zonder de support van anderen nooit zover gekomen. Een aantal mensen wiens mening ik hoog heb zitten vroeg ik wat zij ervan vinden als ik zelf zou blijven vloggen. Iedereen vond het een goed idee. Wie ben ik dan om me te laten leiden door een beetje buikpijn?
