Wat een week. Een week waarin ik me een beetje een emotioneel wrak voelde (met maandag als niet zo’n goede start). Daar ga ik weer: tranen in mijn ogen nu ik naar Nick zit te kijken bij Holland’s Got Talent, op vrijdagavond. Wat een aandoenlijke beelden. En normaal huil ik dus echt nóóit om tv.
Ken je dat? Van die periodes dat je je niet echt jezelf voelt? Ik haat dat. Ik wil weten wat ik wil, daarvoor gaan, nergens voor wijken en ondertussen genieten van het proces. Maar dat lukt nu even niet. Twintigersdillema, heb ik deze week veel gehoord. Misschien. Ik heb geen idee.
Voor the time being probeer ik me te focussen op de dingen waar ik dankbaar voor ben. En dat waren er deze week echt genoeg. Marriëlle die maandagavond mijn ik-weet-het-even-niet-meer-verhalen aanhoorde. Bas die, toen ik ‘s avonds thuis kwam, zei: ‘Ik heb de kattenbak alvast gedaan voor je’. Vera die het vandaag snapte toen ik zei: ‘Weet je? Het is super lief dat mensen allemaal vragen naar hoe het gaat naar mijn vinger. Meeleven. Dat jij een kaartje stuurt. Maar eigenlijk zijn er zoveel dingen waar ik zoveel meer mee zit dan met die vinger. Die vinger wordt echt wel weer beter hoor. Het is toch fascinerend dat er vooral aandacht is voor wat je aan de buitenkant kunt zien?’. Tegen Vera kan ik dat zeggen. En ik heb nog het gevoel dat ze het waardeert ook: dat ik soms dingen zeg die anderen wat politiek correcter voor zich houden. Het is toch zo dat er vaak veel meer aandacht is voor fysieke pijn, in vergelijking tot emotionele pijn? Terwijl mijn ervaring is dat emotionele pijn zoveel pijnlijker is. Om die vinger heb ik niet hoeven huilen hoor.
Maar even terug naar de dankbaarheidsflow. Ik noem er nog een paar. Dat deze week een paar dagen de zon scheen. Dat mijn zusje vandaag appte dat ze blij was dat ik gisteren bij haar optreden was. Dat ik vanavond weer bij Zumba was en er blij van werd. Dat de YouTube reacties op mijn vlog me heel erg meevielen. Dat het blog van Jelle, over persoonlijke ontwikkeling, er is. Mijn leven lijkt in de verste verte niet op dat van Jelle, zoals ik in de verste verte niet op Jelle lijk, maar ik vind zijn artikelen heel interessant.
Hoe dubbel het ook is dat de katten voorlopig nog bij ons zijn, ook dat probeer ik positief te bekijken. Dat we een beslissing hebben genomen is een stap. Geen stap met een gouden randje, maar het is er één. Dat ze nog om me heen drentelen is pijnlijk en confronterend, maar ik probeer er gewoon van te genieten voor zolang het duurt.
Hoe was jouw week? Mooi weekend!
P.S. Deze sneakers draag ik momenteel aan de lopende band. Witte sneakers blijven gouwe ouwe en deze zijn niet wat origineler dan Stan Smith’s.
Ik draag:
H&M x Balmain schippersjas (hier kun je een look alike vinden)
adidas NEO via vanHaren sneakers (kun je hier vinden)
Foto’s door Jan van Schaik.
