vlog publiceerde waar ophef over ontstond. Tot dat moment dacht ik min of meer dat (mijn) vlogs ongecensureerd, puur en eerlijk konden zijn. Na dat moment ben ik daar toch wat anders tegenaan gaan kijken.
Ik heb mijn hele leven al wel dingen op mijn eigen manier gedaan en daarbij regelmatig afgeweken van de norm. Dat leverde soms weerstand op. Onzekerheid. Ik heb gefronsde wenkbrauwen gezien en onbegrip gevoeld. Ook heel veel van het tegenovergestelde overigens, dat moet absoluut benoemd worden.
Ik geloof(de) dus dat ik niet meer zo heel snel schrik van een kritische comment hier of daar. Zeker omdat ik al een tijdje meedraai op het anonieme internet. Maar toen – een jaar geleden- schrok ik wel degelijk. Een kritische comment hier of daar is heel anders dan “met zijn allen tegen één”. Want zo voelde het toen. Hoewel ik ook veel bijviel kreeg. Maar grijs is toch minder nadrukkelijk aanwezig dan zwart of wit.
Sinds die VERSUS A vlog ben ik absoluut twee keer na gaan denken voordat iets op YouTube kwam. Wat niet hetzelfde is als dat ik mezelf compleet ben gaan censureren. Maar ik wilde zoveel mogelijk voorkomen dat ik verrast zou worden door ophef. Me er bewust van zijn dat ik een gevoelige snaar kon raken.
Inmiddels weet ik denk ik aardig hoe de YouTube hazen lopen. Dieren en baby’s zijn zeer gevoelig en het beste voer voor de meest felle discussie. Met een duidelijk standpunt innemen kies je ook niet de makkelijkste weg. Je zult er tot in den treure op afgerekend worden (‘maar je was toch tegen dit of dat…?’) en het roept als vanzelf tegenstanders op.
De andere kant is: mensen zoeken sensatie en daarmee ben je niet interessant als er niets over je te bespreken is. Het succes van vlogs hangt dus haast af van die gevoelige snaar. Mensen willen je kwetsbaar, op je mooist en op je lelijkst zien. Willen kunnen schrijven: ‘zie je wel dat je hypocriet bent!’ en willen zich met jou en de “fouten” die je maakt kunnen identificeren. Daarentegen willen mensen ook gewoon heel lief en onschuldig zijn overigens. Maar ik zou liegen als ik zou schrijven dat ik het merendeel van de YouTube community sympathiek vind.
Door schade en schande denk ik nu dus regelmatig twee keer na voordat ik upload. Bijvoorbeeld toen ik ging vertellen dat er katten bij ons zouden komen wonen (mijn nieuw-huisdier-in-een-vlog trauma is niet mals). Of toen ik weer eens duidelijk liet zien dat ik aan het gourmetten was (‘want je houdt toch van dieren?’). Of toen ik een tijd geleden in een VERSUS A vlog min of meer stelde dat ik het onzin vind wanneer er complete gesprekken ontstaan onder mijn video in de derde persoon enkelvoud. Over mij, zonder dat iemand zich tot mij richt.
Vandaag sta ik op een punt dat ik wel acht keer nadenk. Want maandag moest ik huilen en ik dacht: ik ga het gewoon vloggen ook. Later beslis ik wel wat ik ermee doe. Maar later is vandaag. En los van de ophef, ga je je dan toch wel afvragen: waarom zou ik mezelf zo breekbaar presenteren? Waarom zou ik op me afroepen dat mensen denken dat ik aandacht te kort kom? Of labiel ben? Eenzaam? In de knoop met mezelf? Give it a name.
Het antwoord waar ik op uit kom is: waarom niet? Omdat ik geen zin heb in meningen en commentaren en oordelen, daarom niet. Maar de wereld is zoals hij is. Ik kan mijn kop wel in het zand steken en een eenzijdig beeld schetsen van mij en mijn leven zodat ik een eenzijdig beeld van de maatschappij terugkrijg, maar wat schiet ik ermee op? Zoals veel mensen niet willen toegeven aan terrorisme (en ja, dat is iets héél anders), wil ik niet toegeven aan een gebrek aan nuance, fatsoen en/of empathie op YouTube.
En toch maakte het echt wel indruk toen iemand ooit tegen mij zei: ‘Ja, jouw filmpjes op YouTube, het heeft iets kinderachtigs ofzo’. Ik dacht: shit, is dat wat mensen denken? Moet ik bewuster bezig zijn met mijn “imago”? Ik denk het niet. De dames achter K3 hebben ook iets kinderachtigs. Op een podium. Het is een deel van hen. Zoals mijn video’s slechts een deel van mij zijn.
Ik geloof overigens wel dat ik de YouTube comments zekerheidshalve maar op modereren zet. Als ik na de negende keer nadenken besluit mezelf wel degelijk breekbaar te uploaden. Want zo is de wereld gelukkig ook: comments modereren, dat kan en dat mag gewoon.
