Natuurlijk voel ik me ergens schuldig om dit op te schrijven, maar: ik heb een mooie anderhalve week achter de rug, die ik niet had willen missen. Een paar keer heb ik tegen mensen om me heen gezegd dat ik me – na een paar dagen veel rust en een paar nachten veel slapen- een ander mens voelde. Ik denk zeker niet dat ik ook echt een ander mens ben, natuurlijk niet. Maar ik geloof wel dat er een intern proces bij me in gang is gezet. Klinkt dat zweverig? Zo bedoel ik het niet.
Het was in ieder geval hard nodig. Als ik nu terugdenk aan de afgelopen tijd, dan denk ik: geen wonder dat ik last had/heb van dingen als nagelbijten. Als ik niet wil luisteren (naar mezelf), dan moet ik maar voelen.
Gelukkig zijn er de afgelopen dagen twee dingen gebeurd die me een dosis zelfvertrouwen hebben gegeven.
Allereerst het feit dat ik na één nacht van een boot af ben gestapt waar ik negen dagen zou blijven. Mensen zeiden tegen me dat ik mezelf zou teleurstellen door dat te doen. En als mensen het niet zeiden dan vertelde ik mezelf wel dat ik teleurgesteld zou zijn. Opgeven waar ik zo bewust voor gekozen had was niet de bedoeling. Nou, ik kan je vertellen: soms zijn dingen niet de bedoeling.
Toen ik thuis kwam werd ik hondsberoerd en kwam letterlijk alles eruit. Voor mij een teken dat ik de juiste beslissing had genomen. Ik weet nu dat ik in een moeilijke situatie in staat ben om te kiezen voor wat het beste voor me is. Of anders geschreven: voor wat nodig is om te doen.
Dan zelfvertrouwenboost twee. Die kreeg ik door het boek Een werkweek van 4 uur, waar ik maanden geleden al aan begon. Ik las toen tot een pagina of vijftig, vond het een geniaal begin, maar werd vervolgens weer opgeslokt door het dagelijks leven en liet het boek al die tijd naast mijn bed liggen. De afgelopen week las ik er, in stukjes, in verder. Maandag had ik het uit. Over teleurstelling gesproken: ik werd niet teleurgesteld. Hoewel ik lang niet het lef en zelfs niet het autonome denken (iets waar ik in mijn omgeving toch om bekend sta) van de auteur heb, was dit boek voor mij één en al herkenning en bevestiging. Elke keer als ik erin lees krijg ik er ontzettend veel energie van. En zelfvertrouwen dus.
Mocht je het boek nu ook willen lezen, wil ik toch even voorkomen dat het jou wel teleurstelt. Voor mij staan in dit boek gewoon de juiste woorden op het juiste moment, denk ik. Voor een ander kan dat natuurlijk heel anders zijn. Alsnog raad ik het je aan het boek wel te lezen.
Ter compensatie van al dit filosofische: een outfit die trashy chic is. Alsof ik niet op de boot, maar op de camping heb gezeten (kampeerders, ik wil jullie niet beledigen…). En me daar zo verveelde dat ik me maar ben gaan uitleven met eyeliner. Het merk van de armband vind ik echt de ontdekking van de eeuw: The Rubz. Matcht ie niet lekker met mijn bikergilet?
Ik draag:
& Other Stories gele zijden blouse (kun je hier vinden)
ONLY suède bikergilet (hier kun je een look alike vinden)
Monki cropped destroyed boyfriend jeans (hier kun je een look alike vinden)
Birkenstocks Arizona Monterey sandalen (deze zijn ook tof!)
The Rubz schakelarmband (kun je hier vinden)
Quay Australia Vivienne Black zonnebril (kun je hier vinden)
Foto’s door Bas Visserman.