‘Mijn nichtje van dertien ziet jou als een rolmodel’. Het maakte indruk. Een beetje naïef misschien, maar zo zie ik mezelf helemaal niet: als rolmodel. En toch. Als ik door mijn blog scroll, twijfel ik eraan of ik mezelf zie op de foto’s.
Ik speel geen rol, ben geen model en voel me daardoor waarschijnlijk ook geen rolmodel. Ik voel me wél blogger. Bloggen is niet wat ik doe, het is echt wie ik ben. Gedeeltelijk natuurlijk. Ik zeg weleens dat ik Fashion is a party als mijn product zie, maar eigenlijk is Fashion is a party meer mijn alterego. Dus als ik mezelf niet zie op mijn foto’s, dan zie ik waarschijnlijk mijn alterego.
Toen we laatst aan het shooten waren, zei mijn vader: ‘Ik weet dat je bevallig probeert te doen, maar sta maar gewoon even normaal’. Ook die uitspraak maakte indruk. Maar dat kwam meer door het woord ‘bevallig’. Wát zei hij nou? Zonder het letterlijk te begrijpen, snapte ik dat hij vond dat ik geforceerd deed. Ik raakte even in de war, want voor mij voelde dat niet zo: ik probéérde niets te doen, ik deed het gewoon. Als mijn alterego?
Ben ik nou meer Suz het ego of Suz het alterego? Het eerste ligt voor de hand, maar toch weet ik het zo net nog niet. Dat alterego is zo vertrouwd voor me geworden… de camera is mijn podium en mijn etalage tegelijkertijd. Als blogger voel ik me dan misschien geen rolmodel, maar ben ik me wel bewuster van mezelf. Bovendien voel ik me “in de steigers” meer mezelf dan als ik na een lange dag gewassen en gestreken uit de douche kom en mijn bed in stap.
Ik weet niet of ik hier bang van moet worden. Zou mijn alterego hier bang van worden?
