Toen mijn zusje werd geboren was ik ‘al’ vijf én half. Ze was mijn eerste broertje of zusje (ook meteen de laatste overigens) en ik voelde me dus heel oud en stoer. Het was altijd ‘Sasje’, ‘kleine Sas’, ‘Sassefras’ of ‘Frasje’. Afgelopen week realiseerde ik me ineens dat we, na veel verschillende zussenfases te hebben gepasseerd, ze eigenlijk gewoon niet echt klein meer is. Voor altijd mijn kleine zusje, maar niet meer klein.
Saskia werd heel anders geboren dan ik. Waarmee ik bedoel: ze ís gewoon heel anders. Sterker nog: er is weliswaar níets wat we gemeen hebben. Van eten, tot kledingstijl, tot gedrag, tot vrienden, tot hobbies. Wat zij leuk vindt, vind ik stom, wat ik lekker vind, vindt zij vies. Vooral toen we allebei jonger waren was dat heel duidelijk te zien. Mijn vader zei, toen hij Saskia voor het eerst zag, als eerste: ‘zij is heel anders’. Saskia kijkt om zich heen, is extrovert, is heel uitgesproken in haar emoties. En ik was dus het tegenovergestelde.
Toen ik vier jaar was, en iemand die ik niet mocht gaf me een hand, gaf ik al geen hand terug. In tegenstelling tot Saskia, die veel socialer is wat dat betreft, maar ook een grote pleaser. Ik heb nooit moeite gehad met ‘nee’ leren zeggen tegen anderen, nooit moeite gehad met mezelf opkomen; ik heb moeten leren om minder met mezelf bezig te zijn.
Aan de andere kant was ik weer veel autonomer. Als Saskia iets koopt is de hoofdzaak wat anderen ervan zullen vinden. Als haar vriendinnetje iets heeft, wil zij het ook. Daar zul je mij niet op betrappen.
Maar het gaat over. We zijn geen kleuters en pubers meer, niet meer zo authentiek en eerlijk, we hebben ons aangepast aan de maatschappij. In de aard blijven we hetzelfde, maar ik ben spontaner geworden, opener en extroverter. Sas is nu soms een binnenvetter en leert beter wat haar eigen stijl is. Aan de ene kant is dat jammer, aan de andere kant is het goed dat we groeien. En dichter naar elkaar toe groeien, in dit geval.
Want waar een klein zusje vroeger toch wel irritant was – ‘s avonds moest de muziek uit, als we naar de film gingen dan was deze altijd 3+ en terwijl ik me net zo groot voelde dat ik het ‘grote geheim van Sinterklaas wist’ moest ik nog vijf jaar meespelen- merk ik nu dat het echt leuk begint te worden. Saskia zit nu in de fase dat ze in een korte tijd een personality gaat worden, ik heb de grootste veranderingen wel gehad en ben, doordat ik niet verder ben gaan studeren, niet echt een nieuwe fase ingegaan. Omdat ik me nooit student zal voelen, zal ik me altijd oud-middelbareschoolleerling voelen. Weleenswaar oud-leerling dus, maar nu Saskia in de brugklas zit, voelt het toch alsof de gap tussen ons kleiner is dan ooit.
Saskia is twaalf. Maar tegenwoordig is twaalf zestien. Terwijl ik altijd veel ouder geschat ben, ga ik nu relatief steeds jonger lijken. Ik bedoel: toen ik veertien was schatten ze me al twintig, maar nu nog steeds. In combinatie met het feit dat we bijna dezelfde kleding- en schoenmaat hebben, zijn we nu ineens zusjes. In plaats van grote en kleine zus.
Wat ook leuk is: toen ik tien was, had ik niet een idee meer van hoe ik was toen ik vijf was. Nu ik achttien ben, weet ik nog steeds heel goed hoe ik was op mijn twaalfde. En daarom ga ik dingen herkennen. Zoals de giechelende gesprekken die ik haar hoor hebben met vriendinnen over ‘wij hadden dus met elkaar, en toen maakte ik het uit, en toen zei hij dat we nooit wat gehad hadden. En nou vind ik hem dus maar raar, en nou ja… ik zou echt níet met hem nemen hoor’. Is dat baby Fras? Nee, dat is de zus die haar huiswerk uitstelt, stress heeft om haar outfits, en altijd het laatste woord wil hebben. Net als ik.
Wat vind jij van ‘schrijfgraag’? En herken jij hetzelfde bij een jonger broertje of zusje?
Foto’s door mij en oude beelden.