…ik wist niet dat ik jullie na deze post zo snel zou kunnen vertellen, uitleggen en laten zien dat het leven soms zo verrassingen en wendingen zit, dat meer bronnen om inspiratie uit te halen simpelweg niet nodig zijn. Ik zal mezelf nader verklaren:
Nu ik dit, rond het officiële einde van Pasen 2012, schrijf, kan ik nog steeds niet helemaal bevatten wat ik deze Pasen allemaal heb meegemaakt. Voor mij zijn de grote ervaringen geen dingen als bungeejumpen of 48 uur niet slapen (dat doe ik namelijk simpelweg niet), maar de kleine dingen die me raken – sorry voor dit mega grote cliché.
Mijn paasweekend begon met echte zaterdagavond-kneuterigheid: bij mijn schoon- opa en oma op de bank met de schoonfamilie, snoepend van een (voor mij suikervrij) gebakje, en tussendoor met mee-ginnegappen met Ik hou van Holland. Nadat ik al schreef over mijn anti-student zijn, realiseer ik me dat ik mijn imago nu officieel tot ‘muts’ kan benoemen. Ik vind dat echter blijkbaar nog niet erg genoeg om hier, in plaats van de waarheid, op te schrijven dat ik toch maar eens drugs heb geprobeerd en door omstandigheden vervolgens mijn eerste nachtje in de bak doorbracht.
Eerste paasdag zat ik om 9:15 in mijn eentje in de trein. Opzich niet zo bijzonder, zul je misschien denken, maar je moet weten dat ik me als avondmens in de ochtend altijd een lichtelijk beetje misplaatst voel. Helemaal als ik die ochtend alleen in een boemeltreincoupé doorbreng. Ik kan er niets aandoen, maar het had iets sentimenteels.
Als ik die avond samen met mijn familie pannenkoek eet in het pannekoekenhuis (zie deze tweet daarover), ben ik blij dat de gelegenheid zich voordoet dat ik nog eens goed kan uitleggen in hoeverre ik bezig ben met mijn blog, en wat ik leer van de afwegingen die op mijn pad komen. De leuke dagen en momenten (waarin even alles goed lijkt te gaan, en ik wellicht een klein succesje te vieren heb), en de uitzicht- en hopeloze dagen (dat ik niets anders doe dan alleen op mijn kantoortje foto’s bewerken en ik niet tevreden ben met hoe het gaat). Er bestaan gewoon zoveel misverstanden over wat ik dagelijks doe, of beter gezegd: geen misverstanden, maar een gebrek aan kennis en informatie. Aangezien ik dagelijks alleen werk, is steun uit mijn omgeving heel belangrijk voor mij, en dus een mooi paaskado.
De avond eindigt in een potje Scrabble met 50+’ers. Ja, dat laatste voeg ik er nadrukkelijk aan toe, want ik heb de afgelopen jaren nog nooit zo’n grote generatie gab gevoeld als de avond van eerste paasdag. Hoe leuk het ook is om oldskool spelletjes te spelen, Scrabble moet echt een ‘sport’ worden in de categorie bridgen. De scheidsrechter is namelijk het woordenboek, en alleen al het feit dat ik jaren geen woordenboek meer in mijn handen heb gehad zegt genoeg: een woordenboek opzich is al achterhaald. Laat staan een woordenboek uit de jaren… 70? 80? Zo worden woorden die allang niet meer gebruikt worden (ik bedoel: weet jij wat ‘ate’ betekent?) wel goed gekeurd, maar woorden die ik gewend ben te gebruiken in het hedendaagse Wordfeud niet. Afin: ik kan dan wel een voorproefje van mijn bejaardenhuisbezigheden hebben genomen, het was eerlijk gezegd even geleden dat ik zo’n lol heb gehad. Van ‘punttieten’ tot ‘paaseitjes poepen’: alle flauwe grappen gingen over tafel.
In een kleine hel begin ik tweede paasdag als ik ‘s nachts om 03:30 hondsberoerd wakker word. Ik zal je de details besparen, maar de pannekoeken bleven niet in mijn maag gehuisvest, en mijn benen waren zo slap dat mijn vader me opnieuw mijn bed in moest dragen. Wat een beangstigende ervaring! Niet in de laatste plaats omdat het de volgende ochtend was alsof er niets gebeurd is.
Aan het einde van de tweede paasmiddag zit ik dan ook weer fris en fruitig aan de gourmet. En voor het eerst heb ik het bijzondere gevoel dat het prima is zo: ik, mijn zusje, en mijn vader. Wij drieën. In het verleden heb ik vaak het gevoel gehad dat een een man op leeftijd, een puberend meisje met karakter (dat moest ik een paar jaar geleden voorstellen), en een jong meisje die in veel situaties nog een beetje voor spek en bonen meedoet (geen 12+ programma’s op de buis, etcetera) niet echt een samenhangend geheel kunnen zijn. Nu mijn zusje echter de puber is geworden, en ik steeds langzamer ouder wordt (tussen je twaalfde en veertiende verander je tenslotte meer dan tussen je zeventiende en negentiende), worden de verschillen tussen ons steeds kleiner. Ons drieën.
Na het eten gaan we op bezoek bij een ‘oude bekende’ die niet vies is van een beetje diepgang en die me hier en daar een flinke spiegel voorhoudt. Sinds gisteravond ben ik me namelijk pas bewust van de volgende tegenstrijdigheid. Ik wil met mijn blog mensen geen musthaves voorkauwen, regels aanpraten, en stijlen in hokjes plaatsen, maar ieders eigenheid stimuleren. Zelf wil ik echter het liefst alles voorgekauwd krijgen in het leven: “Kan iemand me niet gewoon vertellen dat ik zus moet doen om mijn huid te herstellen? En dat ik zo moet doen om me wat meer te ontspannen?’. Zo zie je maar dat je alle wijsheid in pacht kunt hebben, maar die wijsheid op jezélf betrekken is een vak apart.
Ik begon deze post met: “Nu ik dit, rond het officiële einde van Pasen 2012, schrijf, kan ik nog steeds niet helemaal bevatten wat ik deze Pasen allemaal heb meegemaakt”. Feitelijk gezien valt dat meemaken wel mee. Geestelijk gezien ben ik echter van burgerlijkheid, naar serieuze gesprekken, naar humor, naar fysieke en mentale schrik, naar psychisch diepgaande denkstof geslingerd. Ik zat aan het einde van tweede paasdag dan ook erg verward in de auto terug naar huis…
…ironisch genoeg terwijl Bløf het nummer Helder zingt: “Alles is zo helder. Zo bijzonder helder…”. Om de contrasten van het afgelopen weekend nog maar eens compleet te maken. Het leven zou echter niet zoveel inspiratie te bieden hebben als het niet uit die contrasten bestond.
