is twee weken weg en dat maakt mij tijdelijk de ‘baas’ van het huis. Alles wat hij mij zo graag ziet doen als hij er wél is, doe ik als hij er niet is. Echt iets voor mij. En als papa’s zus (mijn tante dus) me na een paar dagen zonder papa hoort praten, zegt ze: ‘Goh, waar ken ik dit toch van?’. Ik schrik. Voel me op dat moment net de dochter die tegen haar moeder heeft gezegd: ‘Mijn kind hoeft later nooit groente te eten’, maar het háár dochter twintig jaar later mooi wél laat doen.
We lijken op elkaar, dat is al jaren helder. Toch zou ik het later altijd ‘anders doen’. Niet na het koken éérst de keuken opruimen en dan pas eten bijvoorbeeld. Of me een slag in de rondte stressen als er een hoop visite thuis komt door een verjaardag. Nee, ik zou lekker de boel de boel laten (zoals papa dat dan uitdrukt, om binnen de personages te blijven) en relaxen tot ik erbij neerval. Ik, ik die alles onder controle moet hebben en de grootste moeite heeft met ontspannen. Uhu.
Ik heb Bas verteld dat fruitschillen ind e groene container moeten, heb uiteindelijk zijn bord maar opgeruimd, en had bijna gezegd: “Hoe vaak moet ik het nou nog zeggen?”, maar je begrijpt dat dat laatste net te ver ging.
Gelukkig houd ik nog steeds niet van badderen, bel ik jou wél het liefste elke dag op en zou ik van mijn huisdieren het liefst een ‘rariteitenkabinet’ maken (zoals jij dat uitdrukt). In huis-tuin-en-kuiken-termen: ik ben niet vies van alles wat afwijkt van de natuur en jij zeker wel. Gelukkig, want zoals ik al aangaf: het moet binnen de perken blijven. Alles wat ik irritant vond en niet begreep aan jou: ik doe het ook.
Geen antwoord geven op een vraag bijvoorbeeld, omdat je daar ‘even geen ruimte voor hebt’. Of zeggen: ‘Ik ben even bezig’, maar ondertussen altíjd bezig zijn. En níet te vergeten uitspraken doen als ‘Het moet wel een doel hebben’.
Maar ook veel van waar ik trots op ben, komt bij jou vandaan: mijn kritisch denken, mijn eerlijkheid, en mijn goed kunnen verwoorden.
Papa, toen ik na een week als ‘huisbaas’ eters kreeg, moest ik me inhouden: niet de keuken opruimen vóór het eten. Gelukkig had ik honger, maar bij het toetje hield ik het niet meer. Voordat ik aan mijn nagerecht begon was de keuken spik en span.
Als je kijkt probeer ik het misschien wel te verbergen, maar: ‘papa, ik leek altijd al op jou’.
P.S. Een welverdiende rectificatie voor mijn lieve vriendje, die veel netter is dan ik en die, als ik bij hem ben, altijd míjn bord op moet ruimen.
