Afgelopen zondag beantwoordde ik al een deel van het “vraagje” van Emma, maar ik beloofde haar en jullie nog een gevolg. Naast de vraag of ik nog zou gaan studeren, vroeg Emma zich namelijk ook af (vrij vertaald): ‘Word jij daar nooit moe van, van mode?”. Ik moest bij haar opmerking gelijk aan Lui van Kabouter Plop denken, dus vandaar die vrije vertaling.
Een vraag als deze vind ik altijd erg lastig, want op een goede vraag wil ik een goed antwoord geven, en daar komt eerst wat ontleding bij kijken. Want wat is mode nou precies? De modewereld, jezelf aankleden, modeontwerpers? Voor het gemak (en ook omdat ik denk dat het zo is overigens) ga ik gewoon even van allemaal uit.
“Ik hou enorm van fashion, maar vind je het af en toe niet vermoeiend om er continu mee bezig te zijn?”, aldus Emma. Mijn antwoord is dat ik denk dat het met álle dingen waar je continu mee bezig bent na een tijdje niet meer leuk is. Van alleen maar werken wordt, maar van alleen maar thuis zitten wordt je ook gek. Toch? Ongeacht hoe leuk je dat vindt (ik zie de work-aholics al met een frons kijken). Non-stop werken kun je best een tijdje volhouden, maar niet je hele leven. Dat geloof ik gewoon niet.
Zo geldt dat ook met mode. Hoe leuk ik het ook vindt, als ik er inderdaad de héle dag mee bezig zou zijn, zou ik gek worden. Gelukkig is dat ook niet zo. Ik ben vooral veel met mijn blog bezig, en die bestaat uit veel meer dan alleen mode. Daarnaast heb ik nu veel konijnen die ook niet kijken welk jurkje ik aan heb. En als ik mijn kamer opruim of eens het eten kook, dan wil ik dat niet op mijn mooiste schoenen doen, etc. Alleen maar met mode bezig zijn kán niet eens, als je een realistisch leven leidt.
Maar goed: ik ben er wel veel mee bezig inderdaad. En dat is niet vermoeiend; het is voor mij eerder vermoeiend als ik er níet mee bezig mag zijn. Zo moet je me bijvoorbeeld niet op een camping neerzetten, want dat kost me héél veel energie. Voor het kijken naar kleding heb ik een soort derde oog: wanneer iemand een kamer binnenstapt heb ik, zonder dat ik dat doorheb, gelijk gescand wat hij of (vooral) zij aan heeft.
En toch: natuurlijk wil ik soms wel eens pauze. Als ik dit typ doe ik dat in mijn pyjama en badjas. Ik vind het echt een voorrecht dat ik die de hele dag kan dragen, als ik dat wil. Want soms dan moet mijn creativiteit zich natuurlijk even opladen. Dat gaat allemaal vrij vanzelf en natuurlijk, het is niet zo dat ik bewust ‘pauze’ neem van creatieve outfits, o.i.d.
Voor tijdschriften geldt gelukkig dat ze bijna nooit alléén maar over mode gaan, dus er is altijd genoeg afwisseling – afwisseling die ik vaak ook prettig vindt, want mode is niet het hele leven en zo ervaar ik dat ook niet. Vandaar ook dat ik op dit blog, dat ik toch naar mode heb vernoemd, ook genoeg ruimte overlaat voor andere onderwerpen. Het enige tijdschrift dat ik ken dat eigenlijk wél alleen maar over mode gaat is Vogue (oh, dat is waar: maar ik heb het nu over de mainstream tijdschriften die je ‘gewoon’ bij de Appie haalt). Eerlijk is eerlijk: hoeveel ik er ook van houd, voor Vogue moet ik wel de bui hebben. Vogue leest meer als een boek dan als een tijdschrift. Het is een blad waar je energie voor moet hebben. Energie om alles te zien wat ze je willen laten zien, om alles te snappen wat ze je willen laten snappen, en om over de dingen na te kunnen denken die ze schrijven.
“Vind je het niet eentonig?”Nee, totáál niet. Althans: mode niet. Kijk, sommige dingen in mijn leven zijn wel verwand aan mode en soms wel eentonig. Zo heb ik al zo’n duizend outfit posts geplaatst, en kan ik dat inmiddels met mijn ogen dicht doen. Foto’s maken, uitzoeken, bijsnijden, verkleinen, uploaden, invoegen, tekst erbij, kleding labels erbij, Lookbook banner erbij, naam fotograaf erbij: klaar! Ik kan niet ontkennen dat dat wel eens als eentonig voelt, maar dat betekent nog niet hetzelfde als saai of stom. Er zijn genoeg verrassingen en onregelmatigheden in mijn leven en rond mijn blog, waardoor ik het juist héérlijk vind dat mijn outfit posts enigszins een stabiele factor zijn (that is: als ik genoeg mensen en momenten kan charteren om foto’s van me te maken).
Kleding, het combineren ervan, het lezen en leren erover; dat gaat me echt niet vervelen hoor. Mode is altijd in beweging, dus het is echt niet zo (wat bij veel andere sectoren overigens ook geldt) dat er een punt komt als: nu heb ik alles wel gezien, nu weet ik alles wel, nu kan ik niets nieuws meer bedenken. Dat weet je denk ik zelf ook wel, maar of dat ik dan nooit denk: ‘Nu even niet?’. Ik denk het wel eens van hakken, wel eens van een tijdschrift, wel eens van outfit foto’s maken, etc. Maar van mode in zijn algemeenheid denk ik het nooit.
De vraag die Emma stelde, vind ik – als je erover nadenkt- best gecompliceerd. Vandaar dat ik niet één duidelijk antwoord voor jullie heb, maar ik hoop toch dat mijn reactie helder is.
Op Facebook voegde lezeres Ellen nog een vraag aan deze vragen toe, namelijk: “Vraag me af of jij ook niet gewoon eens wat uit de kast trekt zonder er bij na te denken, omdat je ‘gewoon geen zin’ hebt”.
Volgens mij heb ik dit vaker verteld, maar ja: dat gebeurt wel. Mijn dagen zijn namelijk onderverdeeld in ‘wel foto’- en ‘geen foto’-dagen. Op geen-foto dagen draag ik gewoon iets makkelijks. De reden daarvoor is niet dat ik dan even bij kan komen van een mode overdose o.i.d.. Dit patroon is ontstaan doordat, toen ik begon met foto’s maakte, ik merkte dat ik het zó zonde vond als ik iets moois aan had en die dag geen foto’s zou maken. Zo is het in mijn leven vanzelf ‘gegroeid’ dat ik creatieve outfits waarin ik me echt mezelf voel bewaar voor de dagen dat ik foto’s maak. En ja: het voelt ook meer in balans en realistischer om er soms niet bij na te denken wat ik aan doe, en gewoon uit de kast trek waar ik me op dat moment ‘toe aangetrokken’ voel. Zie ook deze Instagram.
