Laatst onmoette ik iemand die eigenlijk indirect zei dat ze wilde dat ze nog zo lekker jong was als ik. ‘Want dan is je huidje nog lekker strak. Want dan heb je nog zoveel tijd om jezelf te ontwikkelen. Want dan kun je nog zeggen: later wil ik dit of dat…”. Dat zette me aan het denken.
Het is namelijk zo dat ik juist vaak zou willen dat ik tien jaar verder was. Dat mijn toekomstpad al een stuk verder uitgerold was. Dat ik mijn levenslessen al beter heb geleerd. Dat ik niet meer zo onzeker en zoekende hoef te zijn.
Mensen zeggen vaak tegen mij, een 19-jarige vol zorgen, dat ik wat meer lol moet maken. Wat meer van mijn zusje zou moeten hebben (en zij van mij): de eigenschap om je nooit ergens druk om te maken. Nú heb ik nog weinig verantwoordelijkheden, nú kan het nog, wordt me ingepeperd. Dat soort lessen gaan bij mij altijd het ene oor in en het andere oor uit. Ik heb juist het gevoel dat nú het moment is om te investeren in mijn toekomst, dat nú het moment is om dingen op te bouwen, te leren, te ontwikkelen. Lol maken kan altijd nog, als ik mijn zaakjes allemaal op orde heb: huisje, boompje, beestje.
Lol maken kan altijd nog. Als ik ben opgedroogd als model/fotografe/kunstenares Yasmina Rossi -57 jaar!- bijvoorbeeld.
Niet dat 19 jaar níet het goede moment is om op te bouwen, te leren en te ontwikkelen, maar verder draai ik natuurlijk wel een beetje de zaken om. Mensen gaan vaak eerst lol maken in hun leven, en als ze langzaam een verantwoordelijkheidsgevoel hebben ontwikkeld, beginnen ze aan huisje, boompje, beestje creëeren. Toch wil ik me niet meer verdedigen om het feit dat ik het anders(om) doe. Dan krijg ik toch lekker een midlife crisis? Ga ik nu carrière maken en op mijn 50e jongens versieren? Daar is nog nooit iemand aan dood gegaan volgens mij.
Waar wél mensen aan dood zijn gegaan is stress. Daarom vind ik dat ik meer in het ‘nu’ moet leven. En als ik zou mogen kiezen (en dat mag ik, want it’s mine!) dan zag dat nu er zo uit:
– Hard werken.
– Een beetje relaxen.
– Maar dan wel góed relaxen.
– Zo min mogelijk vooruit plannen.
– Alleen een paar leuke dingen om naar uit te kijken.
– Van elk facet van het leven wat meekrijgen, maar net een beetje meer van al het mooie.
– Tevreden zijn met wat er nú is.
Persoonlijk lijkt me dit het perfecte leven. Precies zo, precies in die volgorde. Heb ik zowaar, nog nét voor het einde van de eerste maand van het nieuwe jaar, goede voornemens opgesteld.
Als je het dus niet erg vindt ga ik, na vandaag hard gewerkt te hebben, een beetje relaxen. Maar dan wel wat-is-het-leven-potverdorie-goed-relaxen. Waarna ik voor de komende drie weken drie – huppekee!- willekeurige afspraken doorstreep uit m’n agenda. Waar ik een leuk uitje voor in de plaats plan zonder dat ik eerst drie weken ga afwachten of mijn favoriete gezelschap dan ook beschikbaar is: lang leve dat-zien-we-dan-wel-weer. Om vervolgens een tegenslag te verwerken te krijgen. Waardoor ik een uur ga huilen, dansen, schrijven, zingen, eten, sporten, praten, en slapen om het te verwerken. Waarna ik wakker wordt en bewezen wordt dat na regen altijd weer zonneschijn komt. En ik zodoende in alle tevredenheid opsta.
Nú heb ik nog een strak huidje, alle tijd om mezelf te ontwikkelen en het excuus om zoekende en onzeker te zijn. Ik ga er gebruik van maken. Nú.
Bron afbeeldingen:
Agencesilver.com / Bex Barnard
