De dag beginnen zonder telefoon: iets dat klinkt als iets wat ik never in een lifetime zou doen. Hoe leeg ie ook is, hoe moe ik ook ben of hoe ver ik ook moet lopen om hem op te halen: als ik in bed lig, ligt mijn elektronische partner aan zijn dwangbuisje naast me.
Tot vorige week. Het was 02:00 uur. Ik was moe, mijn telefoon was leeg en ik moest twee trappen af om hem te halen, want met mijn slaperige hoofd had ik hem niet gelijk meegenomen, toen ik naar boven liep. Die trappen leken op dat moment, in die hoedanigheid, op het beklimmen van de Mount Everest. Zodoende dacht ik opeens: ‘leve de onafhankelijkheid’ en besloot ik het zonder te doen. Een beetje bang (ja, waarvoor? dat vroeg ik me ook af) was ik wel, maar ik heb geleerd tegen angst te zeggen: ‘Wat is er nou het ergste dat er kan gebeuren?’ en toen was het stil. Net zo stil als ik, want ik wilde slapen. Met of zonder telefoon. Zo gezegd, zo gedaan: ik ging slapen zonder mijn elektronische partner naast.
Een elektronische partner die in de vroege ochtend alles voor me is. Ik ben nogal geen ochtendmens en een smartphone is daarmee een fijne, passieve connectie met de wereld, zo ‘s ochtends-meestal-niet-zo-vroeg. Ik kan er (digitaal, maar toch) mee communiceren zonder dat mijn hoofd glad gestreken hoeft te zijn, er volzinnen uit mijn mond hoeven te komen en zonder binnen een minuut iets terug te hoeven zeggen. Héérlijk: die digitale wereld, voor zo’n eigengereid iemand als ik. Lekker zelf bepalen wanneer je tijd voor iets of iemand maakt.
Maar communiceren is lang niet het enige wat ik doe op de vroege ochtend en iets wat ik niet eens zoveel doe. Het is meer het idee dat het kán, via dat ding. Verder kan ik me in bed, tijdens het wakker worden, prima vermaken van het nieuws (lees: de tweets) van die ochtend, het lezen van de reacties op mijn eerste blogpost van de dag en om bijvoorbeeld te checken wat voor weer het wordt.
Echter, de allerbelangrijkste functie van mijn telefoon is toch wel zijn tijdsaanduiding. Het is hetgene wat ik misschien wel het meeste mis als mijn e-partner leeg is. Horloges draag ik alleen maar voor de sier (en lopen dan ook de helft van de tijd helemaal niet op tijd) dus ik voel me echt compleet gedesoriënteerd als mijn telefoon niets meer wil doen voordat ie eten krijgt. Vooral ‘s ochtends: hoe moet ik met mijn slaaphoofd dan op eigen kracht bedenken hoe laat het is?
Vorige week ging ik het allemaal doen: niet digitaal communiceren, niet het weer checken en ook niet weten hoe laat het is als ik wakker word. Ik realiseer me dat dat laatste niet voor iedereen zo’n slim idee is, maar aangezien ik eigen baas ben kan ik zo’n uitdaging best eens aangaan. Gewoon even helemaal onafhankelijk zijn, ook van de techniek: dat was mijn doel.
De uitkomst was echter veel mooier dan ik had verwacht. Met mijn slaaphoofd kon ik om 02:00 uur niet meer bedenken wat nog meer voordelen zijn van zonder telefoon opstaan. Die bleken er echt tál te zijn. Om te beginnen was ik me veel bewuster toen ik opstond. Ik kijk niet gelijk op een scherm, maar mijn slaapkamertje in en zie bijvoorbeeld dat ik weer eens moet stofzuigen (hoi onder mijn bed uit dwarrelende stofwolk!) en dat het buiten geen mooi weer is (daar kom je ook gewoon achter door uit een raam te kijken). Wat er op mijn scherm te zien is, zie ik een half uur later alsnog, maar mijn slaapkamertje zie ik tot de volgende 02:00 uur (wanneer het natuurlijk donker is) niet meer.
En ook al was ik een beetje panisch door bij het wakker worden dus inderdaad niet te weten hoe laat het is, dit gebeurde er: door mijn angst om een gat in de dag te slapen, werd ik het meest vroeg wakker van de hele week.
Het állergrootste voordeel van opstaan zonder telefoon was echter dat ik ópstond. Dat kan normaliter nogal eens zo snel gaan als een gemiddelde NS trein bij mij, namelijk. Nu ben ik erachter waardoor dat komt: met telefoon naast mijn bed hóef ik helemaal niet op te staan. Hooguit om mijn dieren eten te geven, maar verder kán ik praktisch alles op mijn telefoon doen, als het moet. Zonder telefoon wint mijn nieuwsgierigheid het van mijn slaperigheid en ben ik er gelijk uit om het nieuws van die ochtend te lezen, jullie reacties te bekijken en het weer te check.. eeuh… uit het raam te kijken.
Aan mijn telefoon houd ik nog eens wat over. Geen Candy Crush, no thanks, maar opstaan. For the fun of it.
Bronnen afbeeldingen: