Je weet hoe het is in het leven hè: er zijn een hoop dingen waar je niets aan kunt veranderen, maar je kunt wél bepalen hoe je met ze omgaat. Wat blijkt? Zo werkt het met mascara ook.
Ik doe langer dan de gemiddelde mens met een mascara denk ik en zodoende had ik – sinds ik weer make-up draag– nog helemaal geen mascara gekocht. Toen ik weer make-up ging dragen had ik nog een onaangebroken liggen die ik heb opgemaakt en daarna heb ik gretig gebruik gemaakt van de gratis Chanel mascara die we bij de VOGUE van juni kregen. Inmiddels was ook díe opgeraakt en moest ik dus een nieuwe mascara kopen. Maar welke van de miljoenen die er op de markt zijn?
Ik had geen idee. Sinds ik weer make-up draag heb ik nog niet helemaal “bij” kunnen raken op make-up gebied. Natuurlijk kon ik een middag mascara reviews gaan zitten lezen in de hoop het antwoord te vinden, maar dan lees je van die teksten als: ‘als je van een groot borsteltje houdt…’, ‘als je een goede punt belangrijk vindt…’, etc. Ik denk dan altijd: ik wil niet specifiek iets, ik wil gewoon alles! Volume, lengte, zwarter dan zwart, geen geklonter, niet uitlopen, maar wel met één veeg te verwijderen, etc.
In ieder geval: ik besloot ergens, bij een willekeurige mascara te beginnen, om te zien hoe die me zou bevallen. Als die op was zou ik weer een andere uitproberen, om zo weer een beetje “into” de mascara’s te raken.
Omdat ik al jaren het liefste Chanel heb, maar ik die te duur vind, besloot ik -bij wijze van recalcitrantie- maar voor de goedkoopste te gaan. Of nou ja: dat niet helemaal -de goedkoopste mascara is waarschijnlijk van Action-, maar ik koos voor HEMA.
Dat had ik geweten, nadat ik aan Chanel was gewend! De eerste dag met mijn nieuwe mascara was ik bijna een half uur bezig met mijn wimpers en ik overdrijf niet. Volume ho maar! Geklonter all over! Strepen overal! Aan elkaar geplakte wimpers for life! Oh. Nee.
Echter, ik ben niet iemand die zomaar opgeeft. Al was het een HEMA’tje, een nieuwe mascara die supposed to be good is, ga ik niet weggooien om een nieuwe te kopen die misschien wel geen haar beter is.
Het was ongeveer een week een echte kwelling waar ik elke ochtend tegenop zag, deze mascara, maar toen merkte ik dat ik zowaar aan het ding begon te wennen. Dit was een mascara die je niet moest overvragen door in één veeg perfect gesepareerde, zwarte, lange wimpers te verwachten. Dit was een mascara die je laagje – opdrogen/geduld – voor laagje – weer opdrogen/nog meer geduld- moest aanbrengen. Ik was gewend (vraag maar aan Thijs Willekes, zo “hoort” dat) mijn mascara zigzaggend aan te brengen, maar daar kan deze mascara niet goed tegen. Breng ‘m vooral in verticale lijnen aan en you’ll be fine.
Hij heeft een gebruiksaanwijzing, deze mascara, maar -zo blijkt maar weer eens- ik zelf ook: ik was te ongeduldig, te snel geïrriteerd en te controlfreakerig voor een mascara als deze en dat ligt toch echt vooral aan mij. Deze mascara is niet slecht, maar hoe ik ermee omging wel. Als ik wat meer los laat aan mijn eigen wil en ongeduld en mezelf overgeef aan de textuur van deze mascara, dan zijn zowel ik als de mascara blij.
Wat je al niet kunt leren van een mascara. En van HEMA, niet te vergeten.
Foto’s door mij.
