Ik besteed met niets of niemand zoveel tijd als met mijn laptop. Een ding dat al langer bestond dan mijn blog en waar ik de afgelopen jaren dan ook al verschillende keren “uit ben gegroeid”. Het ding moest immers van MSN-gesprekjes-voerder/digitaal notitieblok meegroeien tot het praktisch zijn van een bedrijf. Zo hing het arme ding sinds een jaar aan slangen en kastjes (aka harde schijven), want geen mens die zo idioot veel foto’s heeft als ik. Met dat groeien kreeg mijn laptop het steeds moeilijker, dat was te merken. De hitte tijdens de hittegolf kon ie totaal níet aan, net zoals het in het ommezien geopend hebben van twintig tabbladen, net zoals erop werken als er tegelijkertijd foto’s naar geupload moesten worden, etcetera. Ik besloot dat ik mezelf beter wat stress kon besparen door niet te wachten totdat mijn laptop definitief het loodje zou leggen, door nu maar vast over te gaan op een nieuwe.
Die ‘nu maar vast’ was ongeveer twee maanden geleden. Sindsdien heb ik ongeveer een nieuwe laptop. Wel heeft de nieuwe een klein maandje in de doos gezeten voordat ik ‘m uitpakte, ben ik bang. Waarna het nog een klein maandje duurde voordat hij voor het eerst de wereld buiten de laptoptas zag, ben ik ook bang. Ik heb namelijk overduidelijk de apparaatangstgenen van mijn vader geërfd (jep, vandaar ook dat ik waarschijnlijk nog geen tablet heb en geen televisie zou willen). Nee, ik ben geen dame die een foto van haar nieuwe laptop met ‘Beauty <3’ eronder Facebookt (Miss Camilla did). Persoonlijk vind ik niets zo lelijk als apparaten.
Maar dat was niet de enige reden waarom ik mijn newbie in haar doos liet verstoffen. Verder ook nog omdat ik vind dat zo’n ding véél te veel geld kost. En ik mezelf nog enigszins voor kan houden dat ik dat niet heb uitgegeven als ik doe alsof het ding er gewoon niet is. Ja, ik weet wel – zoals mijn vader zegt- dat het ding me omgerekend maar zo’n euro per dag kost als ik er een paar jaar mee doe (en dat bijvoorbeeld de ‘cost per wear’ voor het gemiddelde paar schoenen in mijn kast echt véél hoger ligt dan dat) maar oh, wat had mijn modehartje graag een paar idioot mooie schoenen gekocht van die euro’s.
Verder stond mijn laptop daar maar in haar (of zou het een ‘hij’ zijn?) doos te staan omdat ik uit ervaring weet dat het ding uitpakken automatisch leidt tot huilen, krijsen, gillen en haren uittrekken van mezelf. En inderdaad: toen ik eenmaal de moed had verzameld (oké, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik die niet had, Yara heeft ‘m voor me uitgepakt, aangezien zowel vriend als pa last hebben van nog veel ergere gradaties van mijn techniekprobleem), stuitte ik van het ene probleem op het andere. Van simpele dingen als dat ik mijn mail niet goed kreeg ingesteld, waardoor ik niet eens mijn spamhaal binnen kon halen, en alle opnieuw in te voeren wachtwoorden (wat was het ook alweer…?) tot het feit dat foto’s er heel anders (oké, beter en helderder) uitzien op het nieuwe scherm waardoor ik de eerste dagen totaal mijn oriëntatie kwijt was bij het bewerken van foto’s – iets waar ik toch al niet zo’n held in ben.
Dan zijn er nog van die startersinstellingen (LET OP: U KUNT DIT LATER NIET MEER VERANDEREN) waarbij ik nooit weet, al sla je me dood, voor welke optie ik moet kiezen en het feit dat het een hele dag blijkt te duren om de foto’s van de ene laptop naar de andere te kopiëren, waardoor ik bij állebei een dag geen toegang tot mijn foto’s had (ja, dat is lang voor mijn doen). Oh, en vergeet de irritante ontwenningen als een nét iets anders toetsenbord niet, die me nog steeds de hele tijd laat **-en als ik wil Backspace-en.
Het is altijd al zo geweest dat ik niet blij werd van apparaten. Printers waar je de cartridges niet in krijgt zonder dat ze lekken, smartphones waarbij de Wifi het om de haverklap weigert te doen, geheugen dat op het verkeerde moment vol is, virussen die plots om de hoek komen zetten… En wat dacht je van een grafische rekenmachine, wiens hart het begeeft tijdens je wiskunde examen (nee, dat laatste is niet echt gebeurd, maar was een te goed horrorscenario om niet te noemen)? Oh en ik kan me een traumatische verjaardag herinneren, waarop ik net een nieuwe telefoon had. Iedereen bleek zich de hele avond over dat toen nog fancy ding te buigen, waarna ik me in een hoekje alleen zat te vervelen. En zelfs met een föhn – een apparaat dat toch behoorlijk in mijn straatje ligt- krijg ik nog ruzie: vorige week elektrocuteerde ik mezelf bijna met het ding.
Tóp hoor, zo’n nieuwe lap. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar de volgende keer dat ik aan een nieuwe ga, hoop ik van hárte dat ik rijk genoeg ben om iemand in te huren die tegen de laptop terugzegt: “JAWEL HOOR, IK KAN DAT LATER BEST VERANDEREN”, iemand die 24/7 al mijn wachtwoorden onthoudt (en gelijk ook maar op tijd verandert, gezien de Instagram hack) en niet te vergeten iemand die me troost als ik moet huilen.
Foto’s door mij.
